Oczami Rosalie [Z]

Będzie epilog i nowe opowiadanko! (skacze pod sufit)

pytanie! jasne, że chcemy:) Ale ojca bym zabiła. Je jestem z natury straszną pesymistką. Bałabym się, że będzie ciągle wracał po większe pieniądze....to tylko ze strachu, żadnaj żądzy mordu we mnie nie ma:)
No i pisz następne opowiadania. Bardzo podoba mi się pomysł i styl. pozdrawiam

będzie epilog i nowe opowiadanko :D:D:D naprawdę poprawiłaś mi tym humor dziękuję :D:D:D

DUUUUŻO VENA!!!

Więc, no cóż, serdecznie dziękuję za uwagę. Pisanie tego opowiadania było dla mnie prawdziwą przyjemnością, mam nadzieję, że czytanie też. Żegna się z wami odmieniona Rosalie. Zapraszam na to krótkie zwieńczenie całej historii, mam nadzieję, że będzie ono prawdziwą wisienką na torcie. Miłego czytania!

***
BETA: ScaryMary

Wiedziałam, że ten dzień nastąpi. Wiedziałam, że nie będę miała wpływu na jej decyzję. Czasy, w których moja mała córeczka słuchała się mnie w każdej kwestii minęły już dawno temu. Teraz pozostawało mi tylko patrzeć na jej cierpienie i wsłuchiwać się w bicie jej serca, bo to były jego ostatnie uderzenia. Mogłam tylko trzymać ją za rękę, czując pod palcami, jak ucieka z niej ciepło. Byłam pewna, że to będzie nie do zniesienia, ale wiedziałam, że muszę tam z nią być.

Dłonie mi drżały, gdy patrzyłam na moją ukochaną Clarisse, którą Alice ubrała białą sukienkę, leżącą na łóżku. Chciałam zamknąć oczy, ale nie mogłam, kiedy Carlisle podawał jej morfinę. Czułam, że obok mnie jest Emmett, czułam, że obejmuje mnie ramieniem, że zaciska palce na dłoni, którą trzymałam Claire, ale wydawał mi się tak odległy jak nigdy dotąd. Jak w zwolnionym tempie patrzyłam, jak Carlisle pochyla się nad szyją mojej córeczki i gryzie ją. Zaczęłam krzyczeć razem z nią. Czułam, że coś rozrywa mnie od środka, że ból wypełnia mnie całą, jakbym po raz kolejny przeżywała przemianę. Gdzieś w oddali ktoś krzyczał: "Zabierzcie stąd Rosalie!", ale ja mocno ściskałam rękę Clarisse, nie chciałam stąd iść. Nie mogłam jej tak zostawić. Tak rodzic nie postępuje. I chociaż serce pękało mi na miliardy małych kawałeczków, przez prawie trzy dni obserwowałam, jak Carlisle podaje jej jedną dawkę morfiny za drugą, aż w końcu uderzenia jej serca zaczęły słabnąć, aż zabrzmiało ostatnie z nich. Claire przestała krzyczeć, a po kilku godzinach otworzyła oczy. Zmusiłam się do uśmiechu, by pierwszym, co zobaczy swoimi nowymi oczami, nie było przerażenie malujące się na mojej twarzy.

Spojrzała na mnie, a w czerwieni jej tęczówek dało się dostrzec ogniki dziecięcego podniecenia. Była jeszcze taka młoda, zaledwie w moim wieku, a ja pozwoliłam jej zakończyć swój żywot. Co ze mnie za matka, jak mogłam się na to zgodzić? Emmett gładził mnie teraz po plecach widząc, jak bardzo jestem podenerwowana. Claire szybko się podniosła i skoczyła, by nas uścisnąć. Zapomniawszy, jak bardzo jest silna, omal nie zgniotła mi szyi, ale nie dbałam o to. Z jakiegoś dziwnego powodu czułam, że dobrze, że Claire jest wampirem. Zmarszczyłam brwi. Coś mi się nie zgadzało. Spojrzałam na córkę, która obnażyła w uśmiechu dwa rzędy idealnie równych, śnieżnobiałych zębów. Odsunęła się, ale dłoń trzymała wciąż na moim ramieniu. Nagle poczułam przemożną chęć, by wybrać się na polowanie, chociaż wcale nie byłam spragniona.

- Chcesz iść na polowanie, prawda? - spytałam. Przytaknęła tylko, wciąż się uśmiechała, ale patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. - A wcześniej chciałaś, żebym się cieszyła z twojej przemiany. - ponownie przytaknęła, nie odrywając wzroku od mojej twarzy. - Niesamowite... - mruknęłam. - Każdego możesz skłonić, żeby robił to, co chcesz?

- Nie wiem. - odpowiedziała melodyjnym głosem, bardziej dźwięcznym nawet od głosu Alice i podeszła do Emmetta. Dotknęła go i zamknęła oczy.

- Ej, tylko nie to, Claire... - jęknął. - Nie M3!

W drzwiach pojawił się Edward.

- Widzisz, Claire, jak znajdziesz faceta, to będziesz miała nawet lepiej niż mamusia. Będziesz go miała pod pantoflem bez żadnego wysiłku.

Tym razem to do niego podeszła Clarisse. Po chwili Ed przytulił mnie i wyszeptał:

- Przepraszam, Rosalie, że przez te dziewięćdziesiąt lat byłem takim dupkiem.

Emmett i Claire wybuchnęli śmiechem. Po chwili dołączyła do nich cała reszta rodziny.

- Masz za swoje, braciszku. - powiedział Em, krztusząc się ze śmiechu, a potem nagle spoważniał i odwrócił się do Claire. - Clarisse Madaleine Cullen, moja wampirza córeczko, udało ci się skłonić wujka, żeby przeprosił mamę. Należy ci się za to jakiś baaaardzo duży niedźwiadek.

Bardzo duży niedźwiadek! :D
Oj, strasznie mi przykro, że to już koniec. To była prawdziwa przyjemność, czytać twoje opowiadanie.
Cóż...
Mam jednak nadzieję, że mnie nadal będziesz odwiedzać.
I, że jeszcze kiedyś coś napiszesz :)

A.Rose

Śliczniutki egilog. Tak mi smutno, że to już koniec...

Bardzo się cieszę z tego Epilogu, szkoda że już nic więcej nie napiszesz o Rosalie, ale jak zauważyła masz jakąś nową niespodziankę mam nadzieję że też wciągającą.

Tak trochę smutno że to już koniec.
Życzę dużo weny M:+

Bardzo dobry pomysł z tym darem.
Zakończenie też bardzo dobre. W ogóle do głowy by mi nie przyszło, że ją przemienią w wampira.

Szkoda, że to już koniec... :(

Mercy napisał:

Bardzo się cieszę z tego Epilogu, szkoda że już nic więcej nie napiszesz o Rosalie, ale jak zauważyła masz jakąś nową niespodziankę mam nadzieję że też wciągającą.

Owszem, mam niespodziankę, nawet już postanowiłam rozbudzić waszą ciekawośc wrzucając kawałek na forum. :D

Magdolińska napisał:

Mercy napisał:

Bardzo się cieszę z tego Epilogu, szkoda że już nic więcej nie napiszesz o Rosalie, ale jak zauważyła masz jakąś nową niespodziankę mam nadzieję że też wciągającą.

Owszem, mam niespodziankę, nawet już postanowiłam rozbudzić waszą ciekawośc wrzucając kawałek na forum. :D

No to ja już czekam z niecierpliwością:)

Mercy napisał:

Magdolińska napisał:

Mercy napisał:

Bardzo się cieszę z tego Epilogu, szkoda że już nic więcej nie napiszesz o Rosalie, ale jak zauważyła masz jakąś nową niespodziankę mam nadzieję że też wciągającą.

Owszem, mam niespodziankę, nawet już postanowiłam rozbudzić waszą ciekawośc wrzucając kawałek na forum. :D

No to ja już czekam z niecierpliwością:)

W takim razie zapraszam do tematu "How is it like to be Cullen? [M](zbiór)", na stronie głównej tematu ff. :D

Jaki słodki epilog, też bym chciała taki dar:D
To z Edwardem mnie rozwaliło xD tradycyjnie parsknęłam śmiechem i wszyscy w domu się na mnie gapili :D:D
Ale oczywiście smutno, że to już koniec...
A skoro już wrzuciłaś fragment niespodzianki to idę poszukać :)

To straszne! Ja nie chce końca! Ja chcę jeszcze! Jak ja to wytrzymam!

Dobra trzeba się zebrać w sobie i poszukać tej miniaturki...

epilog - boski.
szkoda, że koniec. ;(
podobało mi się bardzo. bardzo. bardzo. ;]

bacznie śledziłam opowieść o Rose:) i bardzo mi się podobała, szkoda, że już koniec. mam nadzieję, że w niedalekiej przyszłości coś jeszcze napiszesz:)

Baaaaaardzo duży niedźwiadek :D
Opowiadanie piękne, aż szkoda, że już skończone...
Piękne
W mojej ocenie:
7/6 :D

świetne. uwielbian Emmetta, a co za tym idzie Rose ;]
strasznie mi sie podobalo.
a epilig świetny!
no, a Edward był skończonym dupkiem [w Twoim opowiadaniu].
świetnie piszesz, gratulejszyn Wink

Suuuuuuper!!! Najbardziej się uchachałam czytając końcówkę! Biedny Edward. Teraz będzie non stop musiał uważać na to, co mówi...

Piękne zakończenie! a Claire ma świetny dar :D
Edward przepraszający Rose...hahahaha! nie, no naprawdę: cuudowne!
Idę czyta twoje nowe dzieło :)

to jest po prostu .... piękne:) nie to jest....
hmm..... cudne... Ale wielka szkoda że to już koniec:(