FAQ  •  Szukaj  •  Użytkownicy  •  Grupy •  Galerie   •  Rejestracja  •  Profil  •  Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości  •  Zaloguj
 
 
 Szpital nadziei [Z] [+16] Zobacz następny temat
Zobacz poprzedni temat
Napisz nowy tematTen temat jest zablokowany bez możliwości zmiany postów lub pisania odpowiedzi
Autor Wiadomość
Cornelie
Dobry wampir



Dołączył: 27 Gru 2008
Posty: 1689
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 297 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z łóżka Erica xD

PostWysłany: Czw 21:10, 05 Mar 2009 Powrót do góry

Witam :)) Pewna pani powiedziała, żebym jak najszybciej wrzuciła to na forum :) Więc wrzucam Wink Całkowicie odbiegam od Zmierzchu. Opowiadanie jest o Edwardzie i Belli. Podejrzewam, że będzie 6 może 7 rozdziałów, więcej nie przewiduję :)
Życzę przyjemnej lektury Wink)


EDIT:

Dzisiaj wrzuciłam całość na swojego chomika. Jeśli ktoś będzie chciał, może pobrać wszystkie rozdziały xDDD

http://chomikuj.pl/Cornelie

beta : klecza
trochę zmieniłam więc za błędy nie miejcie do niej pretensji xD


Prolog

Wszystko potoczyło się za szybko. Studia, praca, życie - nie zauważyłem, kiedy mijały kolejne lata. Wybrałem zawód, jaki uprawiał mój ojciec. Bycie lekarzem sprawiało mi przyjemność szczególnie, kiedy moje zdolności ratowały komuś życie. Tego uczucia, które towarzyszyło mi codziennie na oddziale, nie można było przyrównać do niczego na tym świecie. Uśmiechnięte twarze pacjentów, podziękowania od rodzin, pochwały kolegów z branży – to balsam dla mojej duszy.
Zostałem chirurgiem od „ przegranych spraw”., Kiedy wszyscy machali ręką, twierdząc, że w tym przypadku nie da się nic zrobić, ja wkraczałem do akcji. Robiłem wszystko, co w ludzkiej mocy, aby człowiek, który leży na moim stole operacyjnym obudził się i nadal cieszył dotychczasowym życiem. Takie było moje zadanie i przeznaczenie. I kochałem to. Tak samo, jak kochałem kobietę, która zostawiła mnie dawno temu, wyjeżdżając w nieznane mi miejsce.
Od tamtego czasu łudziłem się, że zadzwoni, napisze, da jakikolwiek znak, że o mnie pamięta. Dałem za wygraną po dwóch latach milczenia. Miałem nadzieję, że prowadzi takie życie, o jakim zawsze marzyła. Jej szczęście, od początku naszej znajomości, było dla mnie najważniejsze.
Do dziś pamiętam, gdzie zobaczyłem ją po raz pierwszy. Stała przed szkołą. Deszcz niemiłosiernie smagał ją po twarzy. Była przemoczona do suchej nitki. Uśmiechnąłem się do siebie i pomyślałem, że nie zaszkodzi porozmawiać z tą nieszczęsną istotą. Od pierwszej rozmowy wiedziałem, że to miłość od pierwszego wejrzenia. Sposób, w jaki mówiła, gestykulowała lub marszczyła brwi, sprawiał, że z dnia na dzień coraz bardziej umacniałem się w swoich uczuciach. Zostało mi to do dziś.
Gdy przypominałem sobie o jej uśmiechniętych oczach, dłoniach, które nie raz błądziły po moim ciele, badając skórę i pocałunkach, którymi obdarzała mnie przy każdej okazji, serce biło mi coraz szybciej.
Do tej pory potrafię opisać jej zapach, każde spojrzenie i grymas. Na pamięć znam każdy centymetr jej ciała.
Nie raz zastanawiałem się, jakby potoczyło się nasze życie, gdyby w ten feralny dzień postanowiła zostać ze mną. Oczami wyobraźni widziałem ją w naszym wspólnym domu, który na pewno sama by urządziła. Uśmiechałem się do swoich marzeń z lekką ironią, wiedząc, że to nigdy się nie wydarzy.
Moja ukochana odeszła, a ja nie mogłem nic zrobić. Dręczyłem się tym przez parę lat, póki nie doszedłem do wniosku, że to nie ma sensu. Cierpienie z powodu czegoś, co minęło i nie wróci, pogrążało mnie tylko w niebycie.
Rozpocząłem wszystko od nowa. Przeniosłem się do Los Angeles, wynająłem luksusowy apartament i poświęciłem się innym. Zapomniałem, czym jest rozrywka, wypady do klubów. Obecnie liczyli się tylko pacjenci i ich zdrowie. Praca sprawiała, że nie tylko czułem się bohaterem, ale i nim byłem dla ludzi leżących na oddziale. Dzięki nim, czułem, że robię coś dobrego, słusznego. Dzięki nim praca nie była obowiązkiem a przyjemnością. Codziennie rano wchodziłem do szpitala z myślą, że dzisiaj uratuję komuś życie. I ratowałem.
Zerknąłem na zegarek. Wybiła północ - pora na obchód. Podniosłem się z sofy i wyszedłem z gabinetu, rozglądając się za Tomem. Stał przy niskiej brunetce, pielęgniarce, która pomagała nam przy pacjentach. Przywołałem go ręką.
- Co jest, stary? Wyglądasz, jakbyś dopiero, co z grobu wstał – powiedział ze śmiechem, opierając się o ścianę.
Lubiłem go. Był to jeden z nielicznych ludzi w szpitalu, którym ufałem. Znał mnie na wylot. Tylko jemu mogłem zdradzić, co kryje się w mojej duszy.
- Idź do domu. Marianne na ciebie czeka. Ja zostanę i przypilnuję wszystkiego – oświadczyłem przeczesując włosy.
- Jesteś pewien? – Spojrzał na zegarek.
- Tak, idź. O mnie się nie martw – zaśmiałem się gorzko
- Skoro tak mówisz. Jutro punktualnie o ósmej zjawię się na stołówce, panie kapitanie – zakomunikował.
Patrzyłem, jak odchodzi. W dniach, kiedy popadałem w apatię, zazdrościłem mu domu. Jego prawdziwego znaczenia. Tego, że ma, do kogo wracać, kim się opiekować. Ja wracałem do pustego mieszkania, w którym czułem się jak intruz.
Obchód, przypomniałem sobie, po czym ruszyłem w stronę pierwszych drzwi. Sala numer pięć, młody mężczyzna postrzelony w brzuch. Sala numer sześć, młoda kobieta z rakiem piersi. Jednak dzisiaj chciałem odwiedzić salę numer dziesięć.
Eliza spała spokojnie przykryta po samą szyję. Wyglądała jak bezbronne dziecko osłaniające się przed napastnikiem. Jako pierwsza od bardzo długiego czasu wzbudziła we mnie chęć opieki. Takiej, jaką kiedyś żywiłem w stosunku do Belli.
Nie mogłem przejść obok niej obojętnie. Dwudziestodwuletnia, ładna i inteligentna kobieta. Mukowiscydoza. Marne szanse na przeżycie więcej niż czterdziestu lat.
Robiłem wszystko, aby jej pomóc. Nie wiem, czy się uda, czy pójdzie nie tak. Żywiłem jednak nadzieję na to lepsze rozwiązanie.
- Dobry wieczór, panie doktorze – uśmiechnęła się, lekko przecierając oczy. – Obchód?
-Czy ty wszystko wiesz? – Przysiadłem na jej łóżku.
- Wszystkiego nie, ale to, co powinnam siedzi gdzieś w tej główce – wskazała ręką na czoło i zaśmiała się cicho.
- Spróbuję wszystkiego… - Uciszyła mnie ręką.
- Edwardzie, ja się pogodziłam z losem. Musisz zrobić to samo. Iść dalej. Nie patrzeć wstecz. To nic nie daje.
Wiedziałem, że ma rację. Nie chciałem jednak przyjąć tego do wiadomości.
- Jesteś za mądra, jak dla mnie. A teraz śpij. Kolorowych, Liza – szepnąłem, zamykając za sobą drzwi.
W jej towarzystwie wszystko wydawało się być proste, namacalne. Mogłem wyciągnąć rękę i to mieć. Wystarczyło sięgnąć. Jednak ten jeden ruch kosztowałby mnie za wiele, bym mógł zaryzykować.
Koniec obchodu. Wróciłem do gabinetu i spojrzałem na zdjęcie leżące na biurku. Przez chwilę gapiłem się w nie, z czcią dotykając ramki.
Jesteś głupi, pomyślałem.
Odłożyłem je szybko obrazem do dołu i rzuciłem się na sofę. Chwila spokojnego snu - to było to, czego w tej chwili pragnąłem najbardziej.
Ucieczka od otaczającej rzeczywistości, próba oderwania się od wszystkiego, co znałem i znam to krótkotrwały lek na moje blizny. Działał nie więcej niż mrugnięcie powiek.


***


Obudził mnie krzyk pielęgniarki. Wierzchem dłoni przetarłem oczy i podniosłem się na równe nogi.
- Doktorze, szybko! Nagły przypadek – jej głos doszedł do mnie zza ściany. Błyskawicznie wybiegłem na korytarz. Na noszach wieźli jakąś kobietę.
- Co się stało? – Spytałem pielęgniarki, która powiadomiła mnie o zdarzeniu.
- Straciła przytomność. Przyjaciel zadzwonił po karetkę. Z tego, co mówił jest bardzo chora. Guz mózgu w bardzo zaawansowanym stadium. Minimalne szanse na przeżycie.
Spojrzałem na nią.
- W takim razie, trzeba coś z tym zrobić. Proszę wjechać tutaj na salę – wskazałem ręką.
Sam szybko poszedłem umyć ręce. Po chwili byłem gotowy. Stanąłem przy noszach i znieruchomiałem. Ciało odmówiło mi posłuszeństwa. Nie wiem czy oddychałem, czy potrafiłem oddychać patrząc w tą twarz. Świat się zatrzymał a ja razem z nim. Spoglądałem prosto w jej zamknięte oczy, zastanawiając się czy wyobraźnia nie płata mi figla. Ale nie, tych rysów, ust, podbródka nie mogłem zapomnieć. Pojawiały się zbyt często w moich myślach, wryły się w moją pamięć. Wyglądała jakby była pogrążona w głębokim śnie. Taka krucha, bezbronna niczym dziecko.
- Bella… - szepnąłem do siebie. Ból, który zrodził się w mojej klatce piersiowej promieniował, ogarniając wszystkie komórki.
- Znasz ją? – Spytała pielęgniarka, która stała tuż obok.
Skinąłem tylko głową. Czy ją znam? Ja ją kocham od niepamiętnych czasów. Pech chciał, że znalazła się tutaj, na moim stole. Najgorszy koszmar, jaki mogło mi sprawić życie.


Post został pochwalony 1 raz

Ostatnio zmieniony przez Cornelie dnia Pon 17:22, 23 Mar 2009, w całości zmieniany 11 razy
Zobacz profil autora
klecza
Człowiek



Dołączył: 03 Lut 2009
Posty: 59
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 8 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z Krakowa

PostWysłany: Czw 21:23, 05 Mar 2009 Powrót do góry

Corn, ja już Ci kiedyś mówiłam, że jesteś genialna? xD

Tekst Ci wyszedł świetnie, masz genialny styl, opowiadanie się wręcz chłonie.

I pomysł genialny. Edward człowiekiem (bo śpi xD), akcja z pewnością dzieje się długo po czasach liceum, Bella zostawiła Edzia, ten za nią wciąż tak samo tęsknił i teraz będzie walczył o jej życie... Zapowiada się ciekawie xD
Czekam na kolejne części i na rozwój akcji.

Pozdrawiam serdecznie,
klecz


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Gość







PostWysłany: Czw 21:26, 05 Mar 2009 Powrót do góry

Poruszyła mnie twoja historia. Wink Hehe... :)

Ciekawie zaczęłaś, zobaczymy, co będzie dalej. Póki co podoba mi się taka wersja Edwarda.

Jestem, jeszcze ciekawa, jaka będzie Bella.

Weny!
Cornelie
Dobry wampir



Dołączył: 27 Gru 2008
Posty: 1689
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 297 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z łóżka Erica xD

PostWysłany: Czw 21:29, 05 Mar 2009 Powrót do góry

Klecz - czy ja ci mówiłam, że z genialnością przesadzasz?? xD Ale wybaczę ci to :))

Kaffienko - poruszyła historia? xD Gdzieś ten tekst słyszałam :))
Edward będzie wrażliwy, ale nie do przesady. Będzie inny niż w Zmierzchu, Bella zresztą też :))
Sami zobaczycie Wink)


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Krota
Nowonarodzony



Dołączył: 14 Lut 2009
Posty: 33
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 2/3
Skąd: Zabrze

PostWysłany: Czw 21:35, 05 Mar 2009 Powrót do góry

Hmm... rozbudziłaś moją ciekawość :D, zapowiada się cośik nowego.
Tak że, życzę weny love i pozdrawiam


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
host
Zły wampir



Dołączył: 01 Lut 2009
Posty: 332
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 2/3
Skąd: nysa

PostWysłany: Czw 22:01, 05 Mar 2009 Powrót do góry

az poczulam powiew swiezosci, ktory rozciaga sie od mojego monitora i bije mnie po twarzy:] jak swieza bryza morska, swiezy letni deszczyk...az sie rozmarzylam. dobra powracam na Ziemie.
tekst bardzo fajny, postaci, no coz Edzio pan lekarz, opuszczony przez milosc swego zycia, myslacy ze jej nigdy nie spotka a tu masz babo placek...zbieg okolicznosci i wlasnie ona laduje na jego stole operacyjnym. przypomina mi sie wlasnie pewna scena z ksiazki, ktorej tytulu nie pamietam o podobnej tematyce co tutaj. i tam bylo na koncu ze niestety lekarz nie uratowal swojej milosci i ona umarla na raka. mam nadzieje, ze w tym wypadku osczedzisz Belle i jakims cudem przezyje.
bardzo mi sie podoba jak rowniez twoj styl, nie mam nic do zarzucenia.
zostaje mi tylko zyczyc Weny i sledzic nastepne rozdzialy
p.
host


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
madam butterfly
Dobry wampir



Dołączył: 14 Lut 2009
Posty: 576
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 126 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z piernikowej chatki

PostWysłany: Czw 22:22, 05 Mar 2009 Powrót do góry

No, nareszcie!
Czekałam na dzień, w którym to opublikujesz Wink
I moje modły zostały wysłuchane.

Jak już mówiłam, pomysł jest świetny, zupełnie inny. Masz talent, bez wątpienia. I świetnie go wykorzystujesz.

Lekko się to czyta i muszę przyznać, że Edzio lekarz jest cholernie pociągający Wink
Ale to może tylko moje małe zboczenie Wink


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
mystery
Wilkołak



Dołączył: 28 Gru 2008
Posty: 157
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 15 razy
Ostrzeżeń: 1/3
Skąd: bydgoszcz

PostWysłany: Czw 22:46, 05 Mar 2009 Powrót do góry

matko bosko... świetne!
skoro sam prolog jest taki wciągający to boję się pomyśleć, co będzie potem...
jak dobrze, że madam butterfly się modliła, żebyś to wstawiła.
Chyba jeszcze nikt nie wpadł na pomysł żeby z Edzia zrobić chirurga... a niby to takie oczywiste ;p
tradycyjnie - Wena & Czas


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Cornelie
Dobry wampir



Dołączył: 27 Gru 2008
Posty: 1689
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 297 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z łóżka Erica xD

PostWysłany: Czw 23:03, 05 Mar 2009 Powrót do góry

Mystery - szczerze mówiąc, nie mam pojęcia czy Edward - lekarz już był :) Ten prolog napisałam z tydzień temu i biłam się z myślami czy go wrzucić.

Madam - widzisz, jednak wyszło na twoje, ciesz się xDD

Host - nie wiem o jaką książkę chodzi, ale jak sobie przypomnisz to podeślij tytuł :)
Czy będzie szczęśliwe zakończenie? Tego wam nie mogę zdradzić xD


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
madam butterfly
Dobry wampir



Dołączył: 14 Lut 2009
Posty: 576
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 126 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z piernikowej chatki

PostWysłany: Pią 19:24, 06 Mar 2009 Powrót do góry

Cieszę się, a jak Wink

I muszę przyznać, że intryguje mnie, co wymyślisz dalej Wink
I, mimo, że jestem do przodu o pierwszy rozdział, to niecierpliwię się strasznie, czekając aż go dodasz Wink


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Gość







PostWysłany: Pią 19:38, 06 Mar 2009 Powrót do góry

Spodobał mi się twój ff, ale dlaczego skończyłaś w takim ciekawym momecie, błagam, dodaj jak najszybciej nowy rozdział, z wielką chęcią go przeczytam.
Weny Życze i dużo wolnego czasu Wink
Cornelie
Dobry wampir



Dołączył: 27 Gru 2008
Posty: 1689
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 297 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z łóżka Erica xD

PostWysłany: Pią 23:17, 06 Mar 2009 Powrót do góry

W takim razie proszę :))
Dziękuję madam butterfly za zbetowanie :*
Miłej lektury :)


Rozdział I

Ból


Skończyłem. Miałem ogromną nadzieję, że ulżyłem jej w bólu. Jako lekarz wiedziałem, że sprawa jest skazana na porażkę. Jej organizm poddał się chorobie, nie walczył z nią, wręcz przeciwnie, pozwalał na opanowanie kolejnych komórek.
Jej ponowne pojawienie się w moim życiu wywołało gwałtowną burzę w moim sercu. Myśli, uczucia, wszystko podporządkowało się jednemu – Belli.
Nie mogłem się skupić na pracy. Cały czas analizowałem jej przypadek. Szukałem rozwiązania, metody, czegokolwiek, co mogłoby mi pomóc w odnalezieniu wyjścia z tej sytuacji. Wiedza książkowa i praktyczna, jaką posiadałem, zdawała się nic nie znaczyć. Nie była w stanie dać mi odpowiedzi, nakierować na jakiś punkt zaczepienia. Czułem się bezsilny.
To uczucie było wszędzie. Gdziekolwiek nie spojrzałem, czułem na sobie wzrok innych.
Chyba każdy w szpitalu już wiedział, że wczoraj przywieziono tu kogoś, kto wiele dla mnie znaczy. Ukradkowe spojrzenia, ciche rozmowy, urywane, gdy pojawiałem się w pobliżu, zakłócały mój spokój. Zacząłem się nad tym zastanawiać, kiedy czyjaś dłoń spoczęła na moich ramionach.
- Wiem o wszystkim. – Tom, przyjaciel, przed którym nie miałem nic do ukrycia. Był mi teraz potrzebny. – Jak mogę ci pomóc? Jest coś, co można zrobić?
Każde pytanie zadawało mi fizyczny ból. Czy mogę coś zrobić? A jeśli mogę, co to do cholery jest? Powinienem to wiedzieć. Powinienem znać każde możliwe opcje. Powinienem wiedzieć, jak jej pomóc. A nie wiedziałem.
- Nie. Nie wiem. Może. – Plątałem się w swoich przypuszczeniach. – Sam nie wiem, Tom. Nigdy nie byłem na takiej pozycji. Zawsze wiedziałem, co robić, a teraz… Teraz została jedna, wielka pustka. – Szepnąłem cicho, opierając się o ścianę.
Serce ściskało mi się na myśl o niej, leżącej tuż obok. Nadal nie odzyskała przytomności. Czy w ogóle ją odzyska?
Czy będę mógł usłyszeć jej słodki głos? Przekonywałem sam siebie, że wszystko jest możliwe, a ona mi to udowodni. Pokaże mi cud. Tak jak kiedyś obiecywała.


***


Dwoje młodych ludzi siedziało przy ognisku, przytulając się do siebie. Jedno co chwila szeptało drugiemu coś na ucho, wybuchając przy tym śmiechem. Wyglądali na szczęśliwych, zakochanych – jak dwie połówki jednej pomarańczy.
Chłopak spojrzał głęboko w oczy swojej lubej.
- Czy ty mnie kochasz? – Spytał cicho, przesuwając ustami po płatku jej ucha.
Zachichotała i przyciągnęła jego twarz do siebie.
- A czy ja wyglądam na idiotkę? – Złożyła delikatny pocałunek na jego wargach. - Jestem nią, bo kocham cię jak idiotka. Nieprzerwanie, nieprzytomnie, zabójczo. – Każde słowo oddzielone było subtelnym cmoknięciem w nos, czoło, policzek.
Chłopak uśmiechnął się i mocniej przytulił ją do siebie.
- Bo jesteś dla mnie cudem… Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił. – Dłonią gładził jej zimną skórę na rękach.
- Cudem? Skarbie, kiedyś pokażę ci cud. I na pewno nie jest podobny do mnie. – Odwróciła się do niego przodem. – Bardziej do ciebie… - szepnęła czule, wtulając się w jego tors.



***


Otrząsnąłem się ze wspomnień. Utrudniały mi tylko pogodzenie się z tym, co działo się teraz.
- Jeśli chcesz, idź do niej. Ja popilnuję wszystkiego. – Oświadczył Tom, przybierając zdecydowaną minę. - To jest ci potrzebne. Idź.
Kiwnąłem mu głową i podziękowałem cicho. Skierowałem się do sali numer piętnaście. Nogi miałem jak z waty, serce biło nieprzyzwoicie mocno, dłonie pociły się. Zachowywałem się jak uczniak, który czeka na pierwszy pocałunek.
Nie przeszkadzało mi to. W jej towarzystwie zawsze czułem mnóstwo emocji naraz. Począwszy od euforii, przez pożądanie, skończywszy na obezwładniającej miłości.
Tak, kochałem ją jak nikogo innego na świecie. Od zawsze, na zawsze. Nieprzerwanie, bez nadziei, bez wiary.
Była moją utopią, krainą, do której nigdy nie będę miał wstępu. Ostoją, która trzyma mnie przy życiu.
Od wczoraj, wszystko, co było, minęło i miało nie powrócić, stało się teraźniejszością. Chciałem zadać jej tyle pytań, dowiedzieć się, dlaczego tak postąpiła. Dlaczego?
Delikatnie uchyliłem drzwi. Leżała pogrążona w głębokim śnie. Jej blada twarz była oświetlona przez promienie słońca, wdzierające się przez okno.
Uśmiechnąłem się smutno, przysiadając przy niej. Wziąłem do ręki jej dłoń i przesuwałem palcami po jej zimnej skórze.
Wyglądała niczym porcelanowa lalka, każde dotknięcie mogło sprawić, że się rozsypie.
Wmawiałem sobie, że będzie wiele okazji do rozmów, wspomnień.
Jeszcze będziemy się z tego śmiać, myślałem, spoglądając na jej delikatne rysy twarzy.


***


- Komedia romantyczna! Koniec kropka – oświadczyła twardo, wyginając usta w uśmiechu. – Nie masz wyjścia. Kobiecie się ustępuję – kontynuowała.
Spojrzał na nią z udawaną powagą i machnął ręką.
- Dobra, niech będzie. Ale proszę, żaden wyciskacz łez, nie wytrzymam tego. – Oznajmił, teatralnie wzdychając.
Roześmiała się na cały głos i dała mu kuksańca w bok.
- Będziesz oglądać i płakać. Okaż trochę uczuć! – Oburzyła się i wbiegła do kina.
Obejrzała dokładnie listę wyświetlanych filmów.
- Szkoła uczuć! Jak nic, to jest to kochanie. Proszę. – Złapała go za ręce i poprowadziła w stronę kasy.
- Będziesz płakać? – Zapytał cicho, nachylając się nad nią.
- Zdecydowanie tak.
- To dobrze, że mam zapas chusteczek. – Wyszczerzył zęby i pocałował ją w czoło.



***


Teraz to mnie zbierało się na płacz. Teraz to ja rozpaczałem nad naszym losem. Byliśmy jak ta dwójka zakochanych z filmu. Zagubieni w rzeczywistości, pozbawieni marzeń i złudzeń. Jedyna różnica, jaka była między nami – oni mieli więcej czasu dla siebie. Oswoili się z myślą końca. Wiedzieli, że to nastąpi.
Ja nie. Zostałem wyrzucony na dno, z którego podnieść mogła mnie tylko ona.
Puściłem jej dłoń, nakryłem ją po szyję i złożyłem delikatny pocałunek na policzku.
- Jesteś bezpieczna… - szepnąłem w ciszę.



***


- Obiecujesz, że będziesz ze mną do końca świata? – wsparła się na palcach, by sięgnąć mu do twarzy.
Złapał ją wpół i razem z nią usiadł na trawie.
- Kiedykolwiek w to wątpiłaś? – spytał, odgarniając kosmyk jej ciemnych włosów. Spoglądał na nią, próbując w tym jednym spojrzeniu zawrzeć całą swoją miłość.
- Nigdy. – dotknęła jego mocno zarysowanej szczęki. – Jesteś mój, Edwardzie Cullenie – wyszeptała, całując go mocno w usta.
Zaśmiał się chrapliwie, błądząc dłońmi po jej nagich plecach.
- Tylko twój… - wplótł palce w jej włosy i przyciągnął jej usta do swoich.
Odwzajemniła pocałunek, powoli ściągając jego koszulkę.
- Tylko mój… - zdołała wyszeptać, zanurzając się w głębinach jego oczu
.


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Ann!
Wilkołak



Dołączył: 14 Lut 2009
Posty: 143
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 6 razy
Ostrzeżeń: 2/3

PostWysłany: Pią 23:42, 06 Mar 2009 Powrót do góry

Ładne, po prologu nie wiedziałam co myśleć, jednak teraz jest inaczej.
Znalazłam literówkę.
A co do rozdziału... Fajnie opisany, uczucia.... takie..... ludzkie? Tak prosto i ładnie opisanie.


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
morango
Zły wampir



Dołączył: 04 Sty 2009
Posty: 321
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 4 razy
Ostrzeżeń: 1/3

PostWysłany: Sob 0:18, 07 Mar 2009 Powrót do góry

Bardzo mi się podoba ten pomysł, oboje jako ludzie. Ciekawi mnie dlaczego Bella odeszła, bo patrząc na wspomnienia Edwarda byli bardzo szczęśliwi. Z niecierpliwością czekam na następny rozdział :D


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Gość







PostWysłany: Sob 0:21, 07 Mar 2009 Powrót do góry

Podoba mi się. Może nie zawsze mi dialog pasuje, tzn. jakaś wypowiedź w dialogu, ale forma jest całkiem zgrabna. Dobrze wychodzi to przeplatanie teraźniejszości ze wspomnieniami.
Ciekawe, jak dalej rozwiniesz akcję? Weny!
Cornelie
Dobry wampir



Dołączył: 27 Gru 2008
Posty: 1689
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 297 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z łóżka Erica xD

PostWysłany: Sob 0:41, 07 Mar 2009 Powrót do góry

Kaffienko - dziękuję serdecznie, byłabym jednak wdzięczna gdybyś mi wskazała te dialogi Wink Pomogło by mi to później unikać jakichś błędów w tego typu sprawach Wink)

pozdrawiam


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Black Angel
Dobry wampir



Dołączył: 09 Gru 2008
Posty: 530
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 2/3
Skąd: Szczecin

PostWysłany: Sob 18:42, 07 Mar 2009 Powrót do góry

uhh...po tym opowiadaniu nie będę mogła zasnąć :D cieszę się że tak duzo piszesz Wink i robisz to naprawdę nieżle Wink more x3


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Cornelie
Dobry wampir



Dołączył: 27 Gru 2008
Posty: 1689
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 297 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z łóżka Erica xD

PostWysłany: Sob 18:44, 07 Mar 2009 Powrót do góry

:) Miłego czytania!

beta: Marta.

Rozdział II

Przebudzenie

B:

Całe ciało miałam jak z waty. Nie czułam nic, prócz błogiego odrętwienia. W końcu. Ból rozsadzający czaszkę minął, zapewne za sprawą Edwarda. Nie miałam pojęcia jak spojrzę mu w oczy po tym wszystkim, co zrobiłam. Wspomnienia tamtej nocy prześladowały mnie, nie dając spokoju, ani wytchnienia. Skazałam naszą miłość na zagładę, choć równie dobrze mogłam pozwolić jej nadal kwitnąć. Z perspektywy czasu uważam, że wybrałam najlepsze wyjście. Dzięki temu Edward rozwinął skrzydła, stał się szanowanym chirurgiem. Z drugiej zaś strony, czy był szczęśliwy?
Z tego co wiedziałam, był sam. Nie wiem, czy to za sprawą mnie, czy po prostu tak poświęcił się pracy, ale żadna kobieta nie zainteresowała go na tyle, by chciał się z nią związać
Nie miałam nadziei na wybaczenie. Sama bym sobie nie wybaczyła.
Przez okno wdzierały się promienie słońca. Jak to dobrze- upajać się pięknem, nie myśląc o końcu, który niedługo nadejdzie. Uśmiechnęłam się za słabo i spojrzałam za okno. Spróbowałam podnieść się trochę i ułożyć wygodniej.
Gdy leżałam już tak, jak chciałam, do pokoju wpadł Nathaniel. Posłałam mu smutne spojrzenie.
- Jak się czujesz? – spytał, siadając przy mnie. Złapałam go za rękę i uścisnęłam.
- W miarę dobrze. Jak na umarlaka. – Próbowałam żartować.
- Przestań. To nie jest zabawne – zrugał mnie, rozglądając się po pokoju. – Widziałaś go?
Zamarłam.
- Jeszcze nie… Boję się tego spotkania, Nath – szepnęłam cicho, spoglądając w twarz najlepszego przyjaciela, jakiego kiedykolwiek posiadałam.
To on pomógł mi dojść do siebie po rozstaniu z Edwardem. To on pocieszał mnie i wspierał w chorobie.
- Nie masz czego. Wiem, że to będzie bolesne i trudne, ale sama zadecydowałaś, że musi się wszystkiego dowiedzieć.
- Tak, zdaję sobie z tego sprawę. Nie zmienia to jednak faktu, że jest mi ciężko.
Pogłaskał mnie po włosach i delikatnie pocałował w czoło.
- Będę tu cały czas. A teraz odpoczywaj. – Po chwili zniknął za drzwiami, a ja odpłynęłam w błogi sen.

***

- Naprawdę nie potrafisz tego pokroić? – spytała ze zdziwieniem, wpatrując się w paprykę i stojącego obok niej Edwarda.
Zaśmiał się cicho.
- Cóż, musisz mnie nauczyć – odparł, przekazując jej nóż.
Westchnęła głośno.
- Najpierw wycinasz środek – omawiała, demonstrując. – Następnie kroisz to w paseczki. Na końcu te paseczki tniesz w kostkę. – Wrzuciła pociętą paprykę do miski. – Trudne?
- Po dłuższym zastanowieniu muszę stwierdzić, że już to kiedyś robiłem. – powiedział uśmiechając się szeroko.
- Ty… - Żachnęła Się.– Nigdy więcej nie będę z tobą gotować – oświadczyła, wychodząc z kuchni.
Dobiegł do niej, gdy była na korytarzu.
- Skarbie, więcej humoru – złapał jej twarz w dłonie i pocałował ją mocno. – A teraz chodź. Trzeba to szybko dokończyć, bo Carlisle z Esme niedługo będą.
Wziął ją za dłonie i z powrotem wprowadził do kuchni.


***

E:

- Słyszałem, że twoja przyjaciółka odzyskała przytomność. – Byliśmy na stołówce, wśród tłumu ludzi, jednak zaczęło mi się wydawać, że zostałem sam, z mocno bijącym sercem, które wyrywało się na wolność.
Spojrzałem na niego, opuszczając ręce wzdłuż tułowia.
- Czemu dopiero teraz mi o tym mówisz? – spytałem cicho, odsuwając talerz. Ochota na jedzenie przeszła mi w oka mgnieniu. Jedyne, co się teraz liczyło, to Bella. Obudziła się,. Sama w pustym, szpitalnym pokoju. Sama!
- Stary, dowiedziałem się tego przed chwilą. Ten przyjaciel, co z nią przyjechał, prosił pielęgniarkę, aby do niej zaglądała, bo odzyskała przytomność… - Ale już go nie słuchałem. Zdążyłem tylko kiwnąć głową, zanim zostawiłem stołówkę za sobą.
Chciałem ją zobaczyć. Pragnąłem tego chyba bardziej, niż rozmowy. Jedno spojrzenie na jej twarz sprawiało, że odzyskiwałem chęć życia.
To, że znalazła się w szpitalu, było chorym żartem losu. Nie powinno jej tu być. Jej przyszłość miała mieć kolor szczęścia. Jedyne czym mogłaby się martwić w domu jak z marzeń, to oceny dzieci lub dylemat nad obiadem. A nie śmierć!
Wydawało mi się, że to nie prawda, tylko głupi sen, z którego niedługo się obudzę. Życie jednak sprawiło mi więcej trudności, niż mógłbym się spodziewać.
Mijałem salę na której leżała Liza. Musiałem do niej wejść, wchłonąć trochę jej mądrości, optymizmu, aby móc spokojnie zobaczyć Belle po latach rozłąki.
Uchyliłem drzwi i zauważyłem, że Liza nie śpi, tylko patrzy w lekko uchylone okno. Odwróciła twarz w moją stronę i posłała mi uśmiech.
- Doktorze, jak miło, że zaglądasz – powiedziała, siadając na łóżku.
- Jesteś moją ulubioną pacjentką. Jak się dzisiaj czujemy?
Liza zaśmiała się cicho i przywołała mnie, ręką wskazując miejsce obok siebie.
- Jak zawsze znakomicie. –Przyjrzała mi się uważnie. – Ale ciebie coś dręczy.
Czytała mi w myślach. Odgadywała moje nastroje za każdym razem, gdy się zmieniały.
- Stara historia, którą muszę rozwiązać– odparłem i złapałem ją za rękę. – Wypoczywaj Lizo, zajrzę do ciebie wieczorem.
- Będę czekać. – Gdy byłem przy drzwiach, zawołała mnie. – Bądź silny. Potrzebujesz jej tak samo, jak ona ciebie.
Jej słowa dźwięczały mi w uszach, gdy stałem przed drzwiami oddzielającymi mnie od Belli.

***

Jej ciemne włosy rozwiewał wiatr. Kurczowo trzymała się jego ciała, aby nie spaść. Śmiała się głośno, jakby chciała przekrzyczeć naturę.
- Daleko jeszcze? – zawołała do Edwarda, bardziej, przybliżając się do jego pleców.
- Kawałek! – krzyknął w jej stronę, skręcając w polną dróżkę.
Po chwili znaleźli się przed ogromnym dębem. Słońce prażyło, oświetlając zakątek, który Belli wydał się najpiękniejszym miejscem na świecie.
Edward zostawił motor i podszedł do niej od tyłu.
- I jak? – zapytał, całując ją w szyję.
- Tu jest przecudnie. – szepnęła spoglądając na ogromne drzewo.
- Skąd wiedziałeś o tym miejscu?
Zaśmiał się cicho, opierając plecy o dąb.
- Dobra wróżka szepnęła mi parę słów.
Uderzyła go delikatnie w pierś.
- Mógłbyś być czasami poważny – powiedziała kładąc się na trawie. Przywołała go do siebie.
Ułożył się tuż obok, podkładając swoją rękę pod jej głowę. Wtuliła się w niego.
- Czy już zawsze tak będzie?
Pogłaskał ją po włosach.
- Chciałbym skarbie. Ale nie wiem.
- Musimy więc sprawić, aby było. – Zaśmiała się. - A teraz koniec gadania. – I zamknęła jego usta pocałunkiem.



***

B:

Czułam, że już zaraz tu wejdzie. Zobaczę go pierwszy raz po tylu latach. Chciałam wyglądać pięknie, tak jak kiedyś, jednak było to niemożliwe. Choroba wymęczyła mój organizm, a ciało straciło swoje walory. Byłam nijaka.
Dla niego chciałam być kimś. W myślach już słyszałam jego głęboki głos, czułam na sobie jego spojrzenie. Marzyłam, aby drzwi się otworzyły, a on stał w nich i uśmiechał się promiennie.
Przymknęłam oczy. Odliczałam sekundy. Cztery, trzy, dwa, jeden…
Nie musiałam tego widzieć, ale wiedziałam, że wszedł do pokoju. Zawsze wyczuwałam jego obecność.
Uśmiechnęłam się lekko, przygotowując się do tego spotkania.
- Cześć – powiedziałam cicho, otwierając oczy.
Nie zmienił się. Nadal był przystojny, pewny siebie i cudowny. Podświadomie wiedziałam, że tak będzie, że jak tylko go ujrzę, to wrócą wszystkie wspomnienia, a każda chwila z nim spędzona powtórnie nawiedzi moje myśli.
- Jak się czujesz? – spytał rzeczowo. Zachowywał się jak lekarz, trzymał dystans. Nie miałam mu tego za złe, wręcz przeciwnie. Byłam mu w pewnym sensie za to wdzięczna. Sama nie wiedziałam jak zacząć rozmowę, co mam mu powiedzieć.
- Dobrze, dziękuję, że pytasz. – Zwróciłam twarz w stronę okna. – Usiądziesz?
Zastanawiał się chwilę, ale przysunął krzesło do mojego łóżka.
Edwardzie, wybaczysz mi?, pomyślałam. Nie mogłam nic wyczytać z jego twarzy.
- Co u ciebie? Jak sobie radziłeś po naszym… - nie mogłam tego wymówić.
- Rozstaniu? – dopowiedział za mnie. – Nie narzekam. Jak widać – dodał, cicho krzyżując dłonie.
Moje ciało krzyczało, błagało o zrozumienie. Nie uśmiechał się. Gdzie podział się mój wesoły Edward?
- Wiem, że chcesz poznać odpowiedzi na wiele pytań. Udzielę ci ich, tylko powiedz… – Nie dokończyłam.
Znikąd pojawił się obezwładniający ból w czaszce. Obraz przed moimi oczami zaczął się rozmywać, Edward zniknął.
Zaczęłam krzyczeć. Nie wiedziałam co się dzieję, czułam tylko, że osuwam się w ciemność, w której go nie ma. Znowu byłam sama.


Post został pochwalony 1 raz

Ostatnio zmieniony przez Cornelie dnia Nie 18:02, 08 Mar 2009, w całości zmieniany 1 raz
Zobacz profil autora
Aryaa
Wilkołak



Dołączył: 27 Sie 2008
Posty: 103
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 5 razy
Ostrzeżeń: 1/3
Skąd: Szczecin

PostWysłany: Sob 18:50, 07 Mar 2009 Powrót do góry

Cała ta historia jest przepiękna. Świetny pomysł z wklejaniem ich wspomnień do tekstu. Każdy z rozdziałów jest wręcz... dopieszczony. Przykro mi, ale po przeczytaniu całości jestem zdolna do napisania jedynie tak... żałosnego i mało konstruktywnego komentarza :)


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Chrumcia
Nowonarodzony



Dołączył: 18 Lut 2009
Posty: 5
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3

PostWysłany: Sob 18:57, 07 Mar 2009 Powrót do góry

Świetnie,świetnie,świetnie!!!!!! Jetseś niesamowita...... Życze dużo weny i oby tak dalej.


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:      
Napisz nowy tematTen temat jest zablokowany bez możliwości zmiany postów lub pisania odpowiedzi


 Skocz do:   



Zobacz następny temat
Zobacz poprzedni temat
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001/3 phpBB Group :: FI Theme :: Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
 
 
Regulamin