Piekło [M]

Długo się wahałam czy to dodać. No, ale w końcu się zdecydowałam. Dotyczy to Alice i jej przemiany. No dobrze. Nie jestem pewna co do tego tekstu. Okej, jedziemy. Proszę o KK, choć krótsze komentarze też mile widziane.

Pustka. Nie rozpacz, nie smutek, tylko ta paląca mnie od środka pustka.
Myślę, że to gorsze niż śmierć. Trudno tego nie czuć, gdy mieszka się w czarnej, ciasnej klitce. Nic nie widzę. Czasem myślę, że spadam w otchłań. Nie umieram, niestety, ale z każdym takim opadnięciem jestem coraz bardziej obojętna. Jakbym nie miała serca. Zamiast niego mam czarną dziurę, wyszarpaną przez tą obojętność. Lekarze udają, że wiedzą co mi jest. Nie mają czego szukać, nie jestem chora. Chyba, że pustka to choroba. Myślę, że oni chcą mnie zniszczyć. Poćwiartować moją duszę. Boję się ich. Dają mi jakieś prochy, ale nie połykam ich. Raz to zrobiłam i byłam jeszcze bardziej bezuczuciowa, nie zdolna do myślenia. I pomyśleć, że to wszystko przez moich rodziców. Stwierdzili, że jestem szalona. Oddali mnie tu, bo moi rodzice nie cierpią wszelakiej ‘nienormalności’. To tak boli - świadomość, że jesteś dla swoich własnych rodziców czymś obrzydliwym, odstręczającym. Zamknęli mnie przez to tutaj. W samym środku piekła. Nawet szczury stąd uciekają. Jestem przyzwyczajona do nich i do pająków, mimo że nigdy długo nie dotrzymują mi towarzystwo. Zawsze odchodzą. Przestałam nawet płakać. Łzy mi się skończyły, a to i tak nic nie dawało. Nikt jeszcze nie przyszedł. Moja ukochana siostra mnie nie odwiedziła, nie wysłała listu! Tak bardzo za nią tęsknię. Tęsknię za wszystkim, za słońcem, za kwiatami, za trawą, za wolnością. Nie pamiętam ani jednej z tych rzeczy. W końcu wspomnienia się zacierają, chociaż za wszelką cenę pragnę, aby zostały, aby chociaż one mnie nie opuszczały. Tęsknota też się w końcu zaciera, nie pamiętam przecież co tak bardzo chciałam zobaczyć, dotknąć. Często smucę się, że nie dane mi było pożegnać się z wolnością. Pewnego strasznego dnia, po prostu do mojej sypialni przyszło dwóch mężczyzn, którzy siłą zaciągnęli mnie do tego piekła. Tak bardzo pragnę cofnąć czas, udawać, że jestem identyczna jak wszyscy! Nie, pragnęłam. Teraz nic już nie czuję. Dlaczego właśnie ja? Dlaczego nie inna dziewczyna? Dlaczego Bóg wybrał mnie, abym tak cierpiała? Na początku nie chciałam się zabić, byłam pewna, że mam dla kogo żyć. Łudziłam się, że może moja rodzina zrozumie, że popełniła błąd. Teraz wiem, że jestem przedmiotem. Niechcianym, obłąkanym przedmiotem. Samotnym. Zastanawiam się czy nie umrzeć. Chciałabym, naprawdę. Nie boję się, bo wiem, że nic gorszego od tego miejsca nie może mi się przytrafić. Mogłabym przegryźć sobie żyły, albo uderzać głową o mur, aż krew zaleje mi mózg, aż nastąpi upragniony koniec. Waham się jednak. Nie chcę wyjść na tchórza. Nie chcę, aby ci brutale, ci mordercy, lekarze, zdeptali moje ciało, wyszydzili za tą słabość, opluli. Pragnę umrzeć, ale z godnością.
Pewnego dnia do mojej celi ktoś wkroczył. Korytarz tego diabelnego miejsca też był ciemny, więc widziałam tylko zarys sylwetki, z którego wywnioskowałam, że tym kimś jest mężczyzna. Złapał mnie za nadgarstek i wywlókł na zewnątrz. Ciągnął mnie przez korytarze piekła aż dotarliśmy do wielkich drzwi. Stało się coś niesłychanego. Mężczyzna je otworzył. Zobaczyłam księżyc, najprawdziwszy, jasny księżyc. Już chciałam spytać o co, u diabła, chodzi, ale ten człowiek odezwał się pierwszy.
-Wybacz mi, Mary Alice.
Zbliżył wargi do mojej szyi i… wbił w nią zęby. Poczułam ból, niewyobrażalnie wielki. Ja się paliłam. Przez wiele godzin zwijałam się w agonii. Mężczyzna odszedł. Gdzieś w oddali gęsty dym wzbił się ku gwiazdom zabierając jego duszę ze sobą.

Okey... wyglada na to ze jestem pierwsza :)
Nie mialas potrzeby sie wahac, bo jest to naprawde dobra miniaturka.
Podoba mi sie jak ukazalas Alice - jako zwyczajna zagubiona dziewczyne, ktora przeciez byla. Literowek chyba nie bylo, nie wiem, bo trudno mi sie wylapuje. Ogolnie jestem na tak.
Teraz minusy:
Trudno tego nie czuć, gdy mieszka się w czarnej, ciasnej klitce
Czy stare szpitale psychiatryczne nie byly przypadkiem biale?
Brakowalo mi tez wizji Alice. Moglas napisac dlaczego trafila psychiatryka, dlaczego uwazaja ja za szalona. Tego mi tu najbardziej brakowalo.
No i dlugosc. Jest to dosc obszerny temat, dlatego moglas to bardziej rozbudowac. Rozumiem ze Alice byla zdezorientowana i przestraszona ale mimo wszystko. W czytaniu tekstu przeszkadzaly tez troche krotkie zdania.

Jest dobrze, ale moze byc lepiej. No ale, trening czyni mistrza
:D

Weny zycze!

Pozdr, Lonely

Mi właśnie najbardziej podobały się te krótkie zdanie, płynęłam nad tekstem.
Nie jestem orłem z polskiego, ale mamy tu chyba mały błąd:

moonynight napisał:

Łzy mi skończyły, a to i tak nic nie dawało.

Łzy mi się skończyły, a to i tak nic nie dawało. ? ?
Tak chyba powinno być.
Bardzo mi się podoba - żadna nowość - tak jak każda z Twoich miniaturek.
Kłaniam się nisko, bo czytało mi się przyjemnie i mimo, że siedzę już sześć godzin i czytam Twoja miniatura mnie ożywiła.
Skojarzyła mi się w pewnym momencie z Dursleyami w HP. Oni też szukali normalności.
Pozdrawiam i czekam z niecierpliwością na Twoje kolejne prace,
Kalliyan

moonynight napisał:

Łzy mi skończyły, a to i tak nic nie dawało.

Zgadzam się do wypowiedzi KALLIYAN raczej powinno być się

Ale tak to Ładne opowiadanie ; )

"Pustka. Nie rozpacz, nie smutek, tylko ta paląca mnie od środka pustka. "

Podoba mi się ten tekst W/W:)