Michelle pisze wiersze - 18.03.2010r.

Opuściłam dwa wiersze :roll: Co za wstyd :roll:
Dobra, biorę się do roboty i komentuję :)

Ich śmierć.

Podobał mi się, ale poprzednie bardziej przypadły mi do gustu. Czy mi się wydaje czy to o Belli i Jacobie? Coś mi się wydaje, że tak :) Ładny wiersz, ale o wiele bardziej podobały mi się poprzednie i choćby ten ostatni, który znalazł się w Twojej mini, który zresztą też zaraz skomentuję :)
Śliczny jest ten fragment:

Cytat:

Ona i On serca splecione
wspólną kołysanką na zawsze uśpione

:)

Światło

Genialny wiersz! Wielkie brawa dla Ciebie. Naprawdę. Napisana cudownie, emocjonalnie i po prostu pięknie.
Widać tutaj Bellę najpierw z Edwardem, gdy wspomina o deszczu, potem Edward odszedł i mamy ostatnie ślady deszczu i pojawienie się słońca - Jacoba. Prześlicznie to ujęłaś. To jak Bella musiała zrozumieć, że Edward wcale nie był dla niej stworzony, że ona potrzebuje słońca i niepotrzebnie tak kurczowo poszukiwała tego deszczu - Edwarda. Straszne było, że będąc z Edwardem nie pamiętała słońca i potem musiała się do niego przyzwyczajać, oswajać z nim. Przepięknie to wszystko ujęłaś. Wzruszyłaś mnie, naprawdę.
Na dodatek znakomicie wpisałaś wiersz w miniaturkę, ale to już pisałam :)

Czekam na kolejny wiersz Twojego autorstwa :* Bosko, bosko, bosko :*

Michelle napisał:

losamiiya i Prawdziwa dziękuję wam bardzo za to, że przeczytałyście moje wiersze i co najważniejsze skomentowałyście, nawet nie wiecie jak takie słowa karmią mojego wena.

Za to moje serce jest karmione radością poprzez Twoje piękne wiersze!

Michelle napisał:

Chyba (napewno) muszę zmienić temat moich wierszy, bo zacznę was nudzić.
Myślę, że każdy domyśli się o co chodzi w tym wierszu, poza tym nie lubię podawać wszystkiego na tacy :razz: .Okey, zapraszam do czytania.

Nie zaczniesz Nas nudzić! każdy jest tak naprawdę bardzo inny, a zarazem pozostawia cząstkę czegoś takiego samego.

Ale dobrze, przejdę do Twojego ostatniego wiersza.
Sprawiłaś, że się popłakałam... Naprawdę, po prostu piękne.
Pozostawiłaś takie 'puste miejsce', że tak to nazwę, na takie dopowiedzenie dla czytelnika, które sam może sobie dodać, bardzo efektowne.
Przedstawiłaś dokładnie uczucia Belli (bo jeśli dobrze zinterpretowałam o Nią chodzi), w sposób baśniowy, czarowny, zachwycający.

Ahh dziewczyno, pisz dalej, pisz proszę! :)
Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za napojenie mnie kolejną dawką Twego talentu. :)

Czytało mi się dość przyjemnie, naprawdę, choć jestem przyzwyczajona do całkowicie innych wierszy.
I każdy z tych wierszy ma coś do przekazania.
Mimo wszystko nie mogłam w nich odnaleźć jakiegoś drugiego dna, nie wiem, nie mogłam się w nich zatopić tak do końca.
Ale to może przez moje fobię :) Także nie przejmuj się :)

Pozdrawiam

Dziekuje za powiadomienie, bo inaczej bym tu nie trafila i przez to wiele stracila. ;-)
Twoje wiersze, sa podobne do tej minaturki. Albo raczej miniaturka do nich. Szczerze mowiac, to nie lubie komentowac wierszy, bo moje interpretacje sa czesto bardzo pokretne i trudno wyrazic mi wlasne zdanie. Ale sie postaram. Pewne jest, ze sie zbytnio sie rozpisujesz. Twoje wiersze sa krotkie i co najwazniejsze na temat. Nie popadasz w przesade, a w poezji bardzo latwo mozna zatracic granice pomiedzy pieknem a kiczem. Ty znajdujesz sie oczywiscie w pierwszej kategorii i nie zanosi sie bys kiedykolwiek mialabys byc w drugiej. W pierwszym wierszu podobaja mi sie ostatnie slowa. To kusiles, uzalezniles, zniszczyles, mowi wiecej niz tysiac slow. Niby nie jest o sadze, a jednak pasuje do sytuacji Belli w KwN. Tylko ze ona w koncu oddala sie calkiem narkotykowi, mimo zniszczen i opuszczenia. To dziwne, ze w paru slowach potrafisz tak wiele przekazac. Tyle emocji. Unosze sie w ciemnosci, przypomina mi troche koszmar. Na samym poczatku jest ta ciemnosci i chcemy wierzyc, ze tylko tylko sen. Ale gdy sie budzimy, nic sie nie zmienia i ciemnosc w dalszym ciagu nas otacza. Nie ma swiatla i nie uczuc, sa tylko wspomnienia i nic wiecej. I choc piekne, to sprawiaja bol, tak naprawde ich nie chcemy. Chcemy zapomniec i nic wiecej. Jesli chodzi o wiersz Belli do Jake´a, to czuje sie troche inaczej, ale w dalszym ciagu mi sie podoba, chociaz pierwszy wiersz przypadl mi do gustu o wiele bardziej. Piekne bylo piec ostatnich zdan, ale w poczatek nie wczulam sie dobrze. Ich Smierc, to takze inna bajka. Nie przepadam na rymowanymi wierszami, dlatego tu wole sie nie wypowiadac. Wszystko bylo dobrze, ale za stylem nie przepadam. Ale Swiatlo! Swiatlo bylo piekne, fenomenalne, jedyne w swoim rodzaju. Widac tu poczatkowy smutek, otepienie. Jest smetnie i zimno. Potem jest niesmiala nadzieja, ktora rozwija sie coraz bardziej, az wreszcie Pozwoliłam opaść ostatnim kroplom mojego smutku. I robi sie milej, przyjemniej. Bo jest ktos to trzymie za reke i roztacza cieplo, niczym slonce. Naprawde, piszesz inaczej i ciekawie. Masz swoj styl, ktory jest rozpoznawalny, a to chyba najwazniejsze w pisaniu poezji. Mam nadzieje, ze nie bylo az tak zle, a jesli moj komentarz jest jednak niezrozumialy, to wszystko wina pory dnia. Jestem spiaca jak cholera, ale obiecalam sobie, ze jeszcze skometuje. Moge liczyc na nastepne powiadomienie, gdy cos sie pojawi? Rzadko zagladam w ten dzial, a nie chcialabym nic przegapic.

Pozdrawiam :* i zycze Wesolego Nowego Roku ;-)

Dziekuję wam wszystkim za komentarze. Naprawdę bardzo podnosicie mnie na duchu. Miło jest wiedzieć, że podobają wam się moje tfory.
Powracam z nowym wierszem, tym razem zupełnie innym. Można powiedzieć, że panuje w nim szczęśliwa atmosfera, ale ja określam ją raczej jako spokojną. Wyobraźcie sobie, że Bella opuszcza Edwarda, ale nie dla Jacoba. Po prostu wybiera ludzi zostawiając za sobą świat nadprzyrodzonych istot. Gotowi? No to zapraszam do czytania.

Dedykuję ten utwór kochanej Susan, za to, że zawsze ma do powiedzenia coś o moich tforach (pochlebnego przeważnie), dziękuję Razz

Bez żalu

Stąpam cichutko
Uciekając przed twoim spojrzeniem.
Za sobą mam nasz taniec
Kojący i ostrożny.
Pełen namiętności.
Nie żałuję ani jednej nuty.
Pamiętam każdy krok,
Trafny i ten fałszywy.

Nie oglądam się.

Smakuję innego życia.
Chłonę każdy nowy głos.
Tu dla mnie świeci słońce
I pada deszcz.
Zostawiłam ciebie oraz nas.
Bez żalu.

Schowałam delikatne wspomnienie
Dłoni, ust i pocałunków.
Wybrałam spacer
Pełen ludzi.

Nie całuj powietrza
Wokół mnie.
Nie szukaj proszę
Moich śladów.
Nie przynoś
Zwiędłych kwiatów
I spalonych wierszy.

Możesz iść obok mnie,
Ale nie ze mną.
Albo po prostu
Odejdź.

Takie to... mieszane...
Po przeczytaniu tego pierwszy raz, nie byłam pewna, o co dokładnie ci chodziło, co czułaś jak to pisałaś.... Właściwie, nie byłam pewna niczego. Uczucia są tak bardzo o siebie zaplątane... Z jednej strony ta postać chce zostawić "go" za sobą "bez żalu", ale z drugiej strony nie może. I ona sama sobie na to nie pozwala. Bo zagłębieniu się w Twój wiersz, skłania mnie on do jeszcze większej refleksji... Ale podoba mi się Very Happy

Lubie utwory które nie mają swojego sensu na wierzchu. Wydaje się być to prosty wiersz. Ale naprawdę muszę się zastanowić nad jego sensem.

Chociaż może to też być mój najdroższy, nieznany mi osobiście umysł, który zawsze sobie wszystko za bardzo komplikuje Smile

Moja wypowiedź może być trochę nie składna, za co z góry przepraszam ale namąciłaś mi tym wierszem w głowie Wink

. <Twoje wiersze są czasem lepsze niż wino jeżeli chodzi o mącenie w głowach:-) Pisz dalej i więcej. Bo piszesz bardzo fajnie, a jak to mówią praktyka czyni mistrza.

Weny.
Dominica. Smile

Hm... (bardzo wymowne, prawda?:))
Rzeczywiście nastrój jest w wierszu spokojny. To fajnie wpływa na jego odbiór, bo relaksuje. Powiem Ci, że nawet lepiej go odebrałam niż te naładowane skrajnymi emocjami.
Jeżeli chodzi o sam wiersz to sytuacja jaką przedstawiłaś to świeży pomysł.
Bella zawsze zostawiała pana A dla pana B, a tu niespodzianka. Chciałabym tez pogratulować Ci twojego super talentu jakim jest tworzenie przepięknych zwrotów, na przykład ten:Możesz iść obok mnie,
Ale nie ze mną.

Pozdrowienia.

edit: Wino przy tym to woda:)

Podoba mi się! Fajna jest i taka wersja, inna, całkiem inna.
Podoba mi się, że Bella nie wybierała między Edwardem a Jacobem. Podoba mi się też ta odmiana, że wybiera rzecz trzecią - świat, w który wierzą wszyscy, o którym wiedzą wszyscy, a nie coś niemożliwego dla jej bliskich i reszty. W sumie wydaje się być tu taka obojętna na to co stanie się z Edwardem, czy odejdzie czy nie. Mówi przecież, że może iść obok niej, ale nie z nią lub odejść - po prostu.

Co więcej mogę powiedzieć? Udało Ci się ;D

Pozdrawiam zua_15

( zapraszam również do siebie - link w podpisie )

Jako wielka fanka Twojego talenu, oczywiścię muszę skomentować!

Wiersz jest taki... lekki, spokojny, ale mówiący o ważnych rzeczach.Podmiot liryczny twardo stąpa po ziemi, jest osobą, która chce iść dalej, smakować życia, poznawać nowe miejsca, łapać chwilę.
Poniekąd odczytuję, że jest to również i romantyczka, która pamięta każdą chwilę, i mimo, iż idzie dalej swoją drogą, chce pamiętać.
Piękne.

Michelle napisał:

Smakuję innego życia.
Chłonę każdy nowy głos.
Tu dla mnie świeci słońce
I pada deszcz.

Urzekłaś mnie tym w stu procentach. Och, jest to takie pełne pasji!
Nie jest to egoizm, to po prostu branie swojej chwili.

Cytat:

Schowałam delikatne wspomnienie
Dłoni, ust i pocałunków.
Wybrałam spacer
Pełen ludzi.

Pierwsze dwa wersy właśnie mogą świadczyć o tym, iż p.l to dusza romatyczki... :)
Spacer pełen ludzi - tak życiowe, proste, że aż piękne w swojej prostocie i dosłowności sformułowanie.

Cytat:

Możesz iść obok mnie,
Ale nie ze mną.
Albo po prostu
Odejdź.

Niektórzy mogą odczytywać to może jako i odrzucenie osoby, która kocha. Jednakże dla mnie to ma swój sens. Nie jest to odrzucenie, ale po prostu wytłumaczenie, że osoba w wierszu wybrała swoją drogę i nie chce nikogo ranić, ale być szczęśliwa.

Na samym końcu muszę też powiedzieć, że kompletnie nie zwracałam uwagi na to, czy jest to wiersz z tych Sagowych, czy nie. Zatopiłam się w nim po prostu całkowicie i nie zwracałam uwagi na takie rzeczy.
Chwyta za serce, za duszę, za wszystko :)

Z wielkim uśmiechem, gratuluję, wiersz przepiękny.

Pozdrawiam serdecznie,
los .

Po raz pierwszy czytam wiersz, w ktorym Bella nie wybrala ani Jacoba, ani Edwarda, a siebie. I musze przyznac, ze calkiem mi sie to podobalo. Wszystko bylo napisane z takim... spokojem. Bez rozpaczy, niepewnosci, czy aby to napewno dobra decyzja. Nie bylo tez prob pozbycia sie wspomnien, obsesyjnego pragnienia, by wreszcie zapomniec. Przedstawilas Belle jako osobe, ktora pamieta, cieszy sie ze wszystkiego co przezyla, ale jednak musi odejsc, bo nie chce spedzic swojego zycia z nadnaturalnymi istotami. Chce korzystac ze swojego wieku, mlodosci, ktora przeciez tak szybko przemija.

Cytat:

Nie całuj powietrza
Wokół mnie.
Nie szukaj proszę
Moich śladów.
Nie przynoś
Zwiędłych kwiatów
I spalonych wierszy.

Nie wiem, czy moja interpretacja jest prawidlowa, ale mialam wrazenie, ze te zwiedle kwiaty oznaczaly, ze ich milosc takze zwiedla, wypalila sie. Jesli nie u Edwarda, to przynajmniej u Belli. Bella nie potrzebuje zwiedlych kwiatow, nie potrzebuje milosci, ktora juz dla niej nie istnieje. Tak samo z z tymi spalonymi wierszami. Kiedys byly na nich moze milosne wyznania, ale brak milosc je wypalil.

Cytat:

Możesz iść obok mnie,
Ale nie ze mną.
Albo po prostu
Odejdź.

Podoba mi sie bardzo takze koniec. Bo ten caly wiersz promienuje spokojem, pogodzeniem, moze delikatnym szczesciem. Na koncu jest wlasnie to male odrzucenie, ktore tak naprawde jest tylko wlasnym zdaniem, decyzja, ktora juz dawno zostala podjeta. Tkwi w tym obojetnosc, ale wszystko pozostaje bardzo subtelne.

Naprawde, swieta robota Smile

Nie będę wiele pisać, bo szczerze mówiąc to nie mam za dużo czasu, chcę tylko podziękować wam za piękne komentarze i dowiedzieć się co myślicie o poniższym wierszu. Nie będe go opisywać, bo chciałabym wiedzieć jak odbieracie ten utwór. Serdecznie zapraszam do czytania i komentowania.

PS Lonely, świetna interpretacja. Cieszę się, że każdy odbiera Bez żalu troszkę inaczej, ale jednak podobnie.

Dedykacja dla: Kamili Very Happy

, jesli mogę oczywiście. Dziekuję, że zostawiasz takie piękne komentarze pod moimi wierszami.

Nocą

Tej nocy weź mnie w ramiona
Ciepłym oddechem
Otul

Ukołysz mnie piosenką z dzieciństwa
I delikatnym pocałunkiem
Pozwól zapomnieć
O jutrzejszym pośpiechu

Chcę niebo na ziemi
Przeżywać w twoich ramionach
Podarować życiu jak najwięcej
Smaku

Zanurzmy się w odczuwaniu
Odrzućmy wszelkie zasady
Może rozbierzemy się z naszych ciał
I pokażemy światu nagie dusze

Chodź ze mną
Złamiemy szare kolory
Ciepłą barwą serc
Zedrzemy maski

Tej nocy weź mnie w ramiona
W ciepłym oddechu
Ukryj

Kochana Michelle,

Dziękuję Ci za dedykację, jestem wzruszona, naprawdę.
To bardzo miłe :)
Piękno moich komentarzy wypływa prosto z piękna Twoich wierszy...

Nocą to bardzo romantyczny, uczuciowy wiersz.
To wyznanie uczuć kobiety do mężczyzny, prośba o troskę, opiekę, miłość...
Choć słowo prośba źle mi tu brzmi...
Wiersz jest delikatny, ale bardzo dosłowny, wyłapuję namiętność, pasję!
Burzę uczuć... :)
Piękne słowa, piękne kolory wiersza, tak, widzę je. Znakomita paleta barw.
Nadałaś temu wiele radości i uczucia.
Przeczytałam i czuje się odurzona, zaczarowana...
Magia płynie z każdego słowa...

Dziękuję raz jeszcze, gratuluję po raz kolejny i przepraszam, za taki komentarz. Miał być inny, ale magia mną zawładnęła...

PS powiem Ci, że nie podoba mi się wszelkie odmienianie mojego nicku. Może być po prostu Kamila - tak, oficjalnie się odsłaniam. Choć odmienianie już było i być może no Wink

to akurat ma najmniejsze znaczenie.

Pozdrawiam cieplutko i ślę uściski :*
los

Zrobilo sie romantycznie. Wink

Nie, naprawde, bardzo uczuciowy i gleboki w swojej prostocie wiersz. Tak wiele w nim tkwi, tyle milosci, ciepla, zrozumienia... Pieknie. W sumie wiersz jest bardzo doslowny, ale nie traci przy tym lekkosci. Pokazalas marzenie chyba kazdej z nas. Kazda kobieta, dziewczyna, przynajmniej raz marzyla o takiej sytuacji, spokoju, milosci i bezpieczenstwie w silnych ramionach, a ty zapisalas to wierszem.

Cytat:

Zanurzmy się w odczuwaniu
Odrzućmy wszelkie zasady
Może rozbierzemy się z naszych ciał
I pokażemy światu nagie dusze

Chyba moj ulubiony fragment tego wiersza. Milosc bez zasad, bez potrzeby udawania kogos kim nie jestesmy, chec ukazania swojego uczucia calemu swiatu. Swietnie.

Dziekuje ci za ten wiersz. Sprawilas, ze sie rozmarzylam.

Pozdrawiam, usmiecham sie
L. Wink

Weź mnie w ramiona, Zanurzmy się, rozbierzemy się z naszych ciał - mam jakąś obsesję, ale mi to powiewa erotyką;p

Wiersz, całościowo, jest piękny. Nie wiem dlaczego, ale mi podmiot liryczny wydaje się bardzo kruchą osóbką, która bezpiecznie i pewnie czuje się tylko w ramionach ukochanego.
Fajnie, że wiersz rozpoczęłaś i zakończyłaś podobnymi słowami, to tak, jakby wyraźnie zaznaczyć początek i koniec. Takie chyba lubię najbardziej, bo nie mam takiego wrażenia wtedy, że coś jeszcze można by dopisać;p

PS. Co do tej erotyki, to dzisiaj już czytałam jeden wiersz i też w nim było coś takiego, niby subtelnie i delikatnie, a mi się kojarzy. xD

Michelle! Przepraszam, że dopiero teraz się tutaj pojawiam, ale ja jestem zakręcona masakrycznie od jakiegoś czasu.

Dopiero teraz zauważyłam, że zadedykowałaś mi wiersz. Wstyd mi, że dopiero to przeczytałam. Przepraszam za moje zaległości i dziękuję za dedykację. Czuję się zaszczycona.

No to komentuję dwa ostatnie wiersze...

Bez żalu
Niby spokojny wiersz, ale według mnie naładowany emocjami i jakby lekkim rozdarciem. Podoba mi się sytuacja, jaką przedstawiłaś w tym wierszu. Tutaj nie liczy się ta druga osoba, tylko podmiot liryczny - "ja". Najbardziej martwi się o siebie, chce dla siebie jak najlepiej.
Najbardziej spodobał mi się ten fragment:

Cytat:

Możesz iść obok mnie,
Ale nie ze mną.
Albo po prostu
Odejdź.

To takie zdrowe podejście. Zupełnie odmienne niż reprezentowała Bella przy Edwardzie. Nie umiem tego jakoś ładnie ubrać w słowa, ale ten cytat bardzo do mnie trafia. Widać, że podmiot liryczny jest zdecydowany i wie, czego chce i wie co dla niej dobre.
Podoba mi się to.

Nocą

Romantyczny, spokojny wiersz, który wywołuje dużo pozytywnych emocji. Tak, pozytywnych. Świetnie dobrałaś słowa.
Przekonuje mnie ten wiersz, uczucia kobiety do mężczyzny, pełne uczuć.
Tekst jest delikatny, ale bardzo ładny. Kurcze, podoba mi się, naprawdę.

Przepraszam, że dziś taki skromny komentarz, ale jestem zmęczona, bo większość weekendu promowałam szkołę na targach edukacyjnych i powoli nie wyrabiam, a jutro muszę wstać bardzo wcześnie.
Wybacz :*

Nocą:

Michelle - zaczarowałaś mnie...
Taki piękny, romantyczny, nasycony miłością, pewną też namiętnością wiersz. Pokazane jest tu szczęście, którego nie chce się niszczyć. Szczęście, które teraz rządzi i nie liczą się żadne zasady. Z taką siła radości, miłości można złamać każdą (zasadę), ma się pewność, że można wszystko i nie będzie żadnych skutków ubocznych, że tak nazwę.
Kobieta w tym tworze ma wielkie poczucie bezpieczeństwa, co jest już częścią szczęścia. Jej i Jego.
Co ja więcej na ten temat mogę powiedzieć?
Tylko wypisuję tu jakieś głupoty, które tworzy moja głowa.
Wiersz jest naprawdę piękny! Pisz dalej kochana < 3

Pozdrawiam zua_15

Wysłany: Śro 18:18, 03 Mar 2010

Dziekuję za wszystkie pochwały Embarassed

. Nawet nie wiecie (a może i wiecie z własnego doświadczenia) jakie to jest świetne uczucie.
Przedstawiam wam wiersz pisany jeszcze w tamtym roku. To jeden z dwóch utworów które napisałam z myślą o Sadze. Pisany z punktu widzenia Emmeta (ale można go odbierać różnie, osoby, które nie mają zbyt dużego pojęcia o Sadze, czytały to i zinterpretowały na swój sposób).

W tył zwrot. Zapomniałam, że miałam zadedykować ten utwór pani o nieodmienialnym nicku zua_15. Może kopnę ją do napisania czegoś nowego?

Jak sen.

I wciąż pamiętam
złociste pukle
falujące
przy zimnej twarzy.

Wyglądałaś wtedy tak
drapieżnie.

I wciąż przypominam sobie
wyraz twoich czarnych oczu.
Miał trzymać z daleka,
lecz mnie zawiódł w twoją stronę.

Wyglądałaś wtedy tak
niebezpiecznie.

I wciąż widzę
ten anielski blask.
Zbyt nieziemski,
by mógł być prawdą.
A jednak.

Wyglądałaś wtedy tak
pięknie.

I wciąż nie zapomniałem,
że w końcu wszystko się skończyło.
Nie było już krwi,
nienawiści i złości
ani bólu.

Zostało tylko centrum
mojego nowego świata.

Wyglądałaś wtedy,
jak sen.

Wysłany: Czw 17:42, 04 Mar 2010

Droga Michelle,
bardzo podobało mi się to, że zastosowałaś w tym wierszu powtórzenie (ja to nazywać będę sobie refrenem);p.
Całość, rzeczywiście, bardzo kojarzy się z sagą. A Emmett wydał się bardzo sympatyczna postacią. cieszy mnie to, że nie zrobiłaś z niego takiego rozrabiaki, łobuza, jak zwykle jest przedstawiany. Pokazałaś nam tę samą postać, lecz z innej strony, tej bardziej romantycznej.
Widać, że potrafisz wiele opisać w swoich wierszach, mimo ich długości zawierają mnóstwo opisów i informacji. tak jest w opisie wyglądu Rose w twoim ostatnim wierszu.

Pisz dalej, będę czekać,
Prawdziwa.

Wysłany: Czw 17:53, 04 Mar 2010

Och, Michelle, wciąż jescze płynę po przeczytaniu nowego wiersza *.*
Wiesz, że ja uwielbiam Rosalie i Emmetta? Jeśli nie wiesz, to już wiesz;
przypadli mi oboje do gustu w Twoim wierszu (bo Rose też dla mnie tu występuje).
Powiem Ci, że napisałaś to tak lekko, melodyjnie, że jest to niemal romantyczna, wesoła piosenka zakochanego faceta. Tak. Zdecydowanie.

Cytat:

I wciąż pamiętam
złociste pukle
falujące
przy zimnej twarzy.

Wyglądałaś wtedy tak
drapieżnie.

Cytat:

I wciąż przypominam sobie
wyraz twoich czarnych oczu.
Miał trzymać z daleka,
lecz mnie zawiódł w twoją stronę.

Wyglądałaś wtedy tak
niebezpiecznie.

Cały Emmett - można by rzec. :) fascynuje go ta drapieżność właśnie, jest jej ciekaw i nie boi się tego.

Cytat:

I wciąż widzę
ten anielski blask.
Zbyt nieziemski,
by mógł być prawdą.
A jednak.

Wyglądałaś wtedy tak
pięknie.

I wciąż nie zapomniałem,
że w końcu wszystko się skończyło.
Nie było już krwi,
nienawiści i złości
ani bólu.

Zostało tylko centrum
mojego nowego świata.

Wyglądałaś wtedy,
jak sen.

- Tu pojawia się zafascynowanie piękną nieznajomą, która odmieniła już w tej właśnie chwili, całe jego życie.
Centrum mojego nowego świata jest tak pięknym określeniem, że sobie je gdzieś zapiszę.
Bardzo radośnie i romantycznie to przedstawiłaś. Sam pomysł również jest ciekawy, bo wierszy o E&R w zasadzie nie ma.
Och Michelle *.*

Pozdrawiam, ściskam,
K.

Wysłany: Czw 18:30, 04 Mar 2010

No Michelle!

Zdziwiłaś mnie samą dedykacją! :O
Bardzo, bardzo dziękuję!

Teraz kilka słów o wierszu.
To prawda, pasuje całkiem do punktu widzenia od Emcia. :)
Utwór jest bardzo lekki, ale zarazem opisuje wiele. Podoba mi się, jest zgrabny i napisany tak... melodyjnie? Czy to dobre określenie? Sama nie jestem pewna, ale jestem pewna w stu procentach, iż bardzo mi się on spodobał.

Cytat:

I wciąż pamiętam
złociste pukle
falujące
przy zimnej twarzy.

Wyglądałaś wtedy tak
drapieżnie.

Ulubiony wątek!
Wiele mówi nam o tym całym wydarzeniu, o tym, jak Rosalie uratowała Emmetta, który stał się jej miłością, a ona jego.
Gratuluję, kochana!

Pozdrawiam zua_15

PS. no mogłabyś mnie kopnąć i może bym doskoczyła do weny, bo niestety coś mi ucieka :(
co prawda mam kilka niewstawionych wierszy, ale je chyba zamieszczę w innym miejscu, bo nie za bardzo nawiązują do sagi. jednak cały czas rozmyślam nad nowym utworem, który będzie łączył się z wspaniałą sagą Zmierzchu. *__*