Wiersze - Luiza Marie [16.02]

Przyznam, że odrobinę się boję reakcji na moją poezję - nie uważam siebie za zbyt dobrą w tej dziedzinie, ale mimo to mam duszę poetki. Czasem po prostu moje słowa wyglądają trochę jak sterta patosu, która jeszcze przed momentem była piękna i delikatna. Postanowiłam jednak, że wstawię na razie ten wiersz - napisałam go po przeczytaniu "Księżyca w Nowiu" i na początku dodałam na bloga, którego prowadzę wspólnie z przyjaciółkami (piszę to na wypadek, gdyby ktoś wcześniej na niego trafił i posądzał mnie o podpisywanie się pod czyjąś twórczością :D).

Wiersz dla Belli

Zbyt dużo pytań
Zbyt mało czasu
Zbyt dużo wahań
Zbyt mało pewności

A Ty nadal
Wczoraj
Dziś
Jutro
Jak ostoja będziesz trwać
Jak latarnia niezmiennie
Wskazując drogę
Do Twojego serca

Nigdy nie będę tym statkiem
Tym okrętem, który gdzieś się zgubił
Zgubiłem się we własnych myślach
Ale nie mogę Cię prosić o pomoc
Nie zasługuję na nią

Zbyt piękna na człowieka
Zbyt delikatna na potwora
Zbyt mądra, by nie zrozumieć
Zbyt dobra na to, by poznać prawdę

Nie pytaj
To nie Twoja wina
Nie zostawaj
Mimo że tak bardzo tego pragnę

Wybacz mi
Że Cię kocham

Nie wybaczaj
Że odszedłem

Bardzo mi się podoba. Podobają mi się te powtórzenia w pierwszej i czwartej zwrotce. Również spodobały mi się trzy ostatnie, króciutkie zwrotki.
Ładnie piszesz, naprawdę.

Zachęcam Cię do dalszego pisania i wstawiania tu swoich twórczości.
Życzę weny!

Pozdrawiam zua_15

Bardzo podobają mi się określenia jak i powtórzenia, którymi zbudowałaś wiersz.
Treść również ma coś w sobie, na pewno pewien urok.
Ostatnie 2 wersy, wydające się jakby 'lekkim' dodatiem, tworzą bardzo spójną i ładną całość.

Czekam na kolejne Twoje twory.

Tymczasem pozdrawiam,
los.

Jezu. Tu jest świetne.

Dawno nie czytałam takiego świetnego wiersza. To tak pasuje do Edwarda!

Jak mówiła los, określenia i powtórzenia - jeno cud, miód i bigosik ! :*

Powodzenia w tworzeniu, mam nadzieję, że jeszcze coś naskrobierz...

Nel. :*

Zawsze miałam sceptyczne podejście do wierszy,ale postanowiłam zajrzeć. (;
Nie żałuję. (;

Czytam to po raz 3 i zaczyna podobać mi się coraz bardziej.
To jest wręcz świetne!

''.Wybacz mi
Że Cię kocham

Nie wybaczaj
Że odszedłem'' - i w tym momencie się popłakałam. Rolling Eyes

Mam nadzieje,ze napiszesz coś jeszcze.
A wiec życzę weny!

xo Dori.

Dziękuję bardzo za tak miłe słowa, w życiu nie pomyślałabym, że może się to komuś spodobać :).
Dzisiaj napisałam wiersz z perspektywy osoby, za którą dotychczas nie przepadałam, jednak ostatnio trochę zmieniły mi się poglądy :D. Mam nadzieję, że ten utwór również się Wam spodoba.

Rozstanie

Dotknąłem dłonią twoich ust
Które były za chłodne i za ciche
Wyszeptałem z pietyzmem twoje imię
I czułem, jak się oddalasz
Kiedyś będziemy razem, miła
Będziemy jak słońce i chmury
Jak niebo i dzień
I nie nadejdzie nad nasz horyzont
Żaden fałszywie dobry cień
I żadna miłość nie zdobędzie serca twego
Prócz mojej
Bo moją jesteś i pozostaniesz
Tak, jak ja pozostanę Twoim
Widzisz, miła, tak już jest
Że nie pozwolę Ci spłacać żadnego długu
Żadnego serca mi nie oddasz
Bo przy tobie jest szczęśliwsze
Nie sądź, droga, że chcę, byś była idealna
Wszak ja takim nigdy nie będę
Chcę tylko, by twoje ciepło
Tak cenne, tak drogie, tak nieosiągalne
Spoczęło przy moim boku
Chcę zbierać z tobą owoce naszego uczucia
I pamiętać o tym, że nigdy mnie nie zapomnisz
Pragnę ciebie, a z rozkoszą myślę
O poddaniu się Twojej słodkiej niewoli

Czy kiedykolwiek niewolnik płakał,
Gdy pan wypuszczał go na wolność?

Ja płaczę

Proszę, o pani, każ mi pozostać
Będę twoim

Ja wołam

Ty uśmiechasz się przepraszająco
I odchodzisz

Ja upadam

WOW ! dziewczyno, powaliło mnie to. czytałam to z zapartym tchem. udało Ci się, bezbłędnie trafiłaś w samą dziesiątkę, ba! w setkę ;>

naprawdę świetne, czekam na kolejne Twe twórczości!

Pozdrawiam zua_15 :*

Rozstanie jest dobrym wierszem, nawet bardzo. Chociaż, powiem szczerze, że nie wiem, czy bym go skomentowała w jakiś sposób, gdyby nie jego zakończenie. Tak naprawdę, to właśnie koniec wiersza sprawił, że mi się bardzo spodobał.

Tak więc całość była dobra, ale zakończenie było fenomenalne.
Dopiero czytając je, odnajduję w wierszu emocję i zaczynam rozumieć cała sytuację. Nawiązanie do niewolnictwa, było dobrym pomysłem i bardzo poetyckim.
Good for you. Do następnego, pozdrawiam.

O Boru. Matko...

To jest świetne. Jedne z najlepszych wierszy, jakie w życiu czytałam. Dziewczyno, masz talent, naprawdę.

Bardziej podoba mi się pierwszy wiersz, nie umiem właściwie powiedzieć dlaczego... Może w drugim te linijki są za długie, nie wiem. Za to końcówka drugiego to istny majstersztyk.

Pierwszy wiersz jest absolutnie Edwardowy i chociaż go nie lubię to myślę... że on tak właśnie mógł się czuć. Mógł, bo ja nadal wolę wierzyć, że nie ma zdrowego rozsądku, ale Twoja wizja do mnie przemawia. Naprawdę. I pokochałam Twojego Edwarda za tą linijkę:

Cytat:

Nie wybaczaj
Że odszedłem

Zostawił Belli wolną furtkę, którą ja bym wykorzystała, a Bella nie, ale podziwiam Edwarda, że to w ogóle zrobił.

Drugi ma dużo środków poetyckich, głównie epitetów, co się bardzo, bardzo chwali. A interpretując... czy Bella właśnie go zostawiła? Mam taki zamęt, że sama już nie wiem, ale interpretacja może być naprawdę różna.
A końcówka... no, cudo. Po prostu cudo :*

Pozdrawiam i życzę weny,
Vampires

Gość

*pod wrażeniem*

Wiersz dla Belli

Ten wiersz jest... taki emocjonalny i prawdziwy, ale jednocześnie stonowany, spokojny... Przeczytałam parę razy i mogłabym robić to niezliczoną ilość... Podobały mi się te "powtórzeniowe" zwrotki, są subtelnym przyciśnięciem wartości słowa "Za". W drugiej części użyłaś parę krótkich linijek... Swego czasu bardzo lubiłam taki rodzaj i mam do niego sentyment Wink

Ten wiersz nie jest banalny. Niektórzy powiadają, że o rozstaniach i miłości nie należy pisać, bo można się powtórzyć. Natomiast porównanie do latarni nie jest banałem. To bardzo piękne określenie. Edward wyraża swoją miłość do zostawionej Belli, ale jednocześnie rezygnację z walczenia o nią. Przynajmniej ja tak to odbieram. Ostatnie dwie krótkie zwrotki są... Gdybym czytała to w innych okolicznościach, pewnie bym się popłakała. Ale niestety brat siedzi obok, więc nie wypada... Wielki szacun, to było wspaniałe...

Rozstanie

Wiersz na pewno inny od poprzedniego... Wywarł na mnie trochę mniejsze wrażenie, ale nadal wrażenie. Trochę nie podoba mi się ten brak podziału pierwszej obszernej zwrotki na mniejsze, trochę to męczy, ale rozumiem - taki był zamysł... Wiersz jest z perspektywy Jake'a... o ile się nie mylę? Udało Ci się zebrać buzujące uczucia, wszystkie słowa... Było pięknie... Jak ktoś już powiedział: końcówka była fenomenalna. Zresztą wszystkie końcówki w Twoich wierszach są fenomenalne, takie... doskonałe!

Pozdrawiam i życzę dużo weny!

*nadal pod wrażeniem*

Dostałam dziś Weny pod wpływem jednego z ffów, które czytam i napisałam to coś. Jest to ogólnie o uczuciach Edwarda (jak na razie nie zamierzam nic pisać z perspektywy Belli - zbyt bardzo nie lubię tej postaci). Nie wiem, dlaczego, ale lubię ten wiersz. Mam nadzieję, że Wam również się spodoba.

A co do poprzednich - tak, "Rozstanie" było z punktu widzenia Jacoba. Jak już mówiłam, ostatnio się do niego przekonuję (ale niecałkowicie :D).

Jeszcze raz dziękuję Wam za miłe słowa - cieszę się, że macie ochotę czytać moje wypociny, chociaż zdaję sobie sprawę, że nie jest to poezja godna prawdziwego poety.

***
Kocham Cię i nienawidzę,
Czuję i błądzę,
Myślę, lecz nie reaguję
Ostrzegam

Światło
Niby błahe, niewidoczne,
Bliskie
Chciałbym nim być

Ufasz mi? Ufaj...
Jestem spragniony,
Niczym pantera namiętności
Niczym lew ofiary

Czy będziesz tu rano?
Chciałbym Ci wierzyć,
Choć sama niczego nie wiesz

Proszę, usiądź tu obok
Opowiedz o swoich poplątanych myślach
Zarumień się znienacka
Bądź

Kocham Cię, najdroższa
Sam nie wiem, co robię
Czuję, lecz nie widzę końca
Już dłużej

Nienawidzę Twojej siły
Nienawidzę Twego serca
Boję się
Proszę, bądź
Zostań

dzisiaj dzień komentowanie (albo raczej wieczór;p)!

Hmm... Skomplikowane, tak jak osobowość Edwarda. Mnóstwo sprzeczności: Nie nienawidzę twojego serca, kocham cię, nienawidzę twojej siły, zostań. Wiesz co, ta zmiana nastrojów jaką przedstawiłaś wspaniale wpasowuje się w to, co czuł Edward do Belli. Szczególnie ten wiersz pasuje mi do Zmierzchu. Przykro mi, ale ten wiersz ogromnie mi się spodobał, więc zamiast konstruktywnego komentarza dostałaś kilogram cukru.
Ale co ja poradzę, że ta huśtawka nastrojów jaką przeżywał Edward jest tak super opisana w Twoim wierszu?;p

Pozdrawiam, Prawdziwa.

Wysłany: Pią 16:01, 26 Mar 2010

Luiza,
doskonale zgadzam się z Prawdziwą! Uczucia wypisane w tym utworze pasują bez żadnych zastrzeżeń do Edwarda. Kochał ją, lecz nienawidził siły, serca... Tego, że go urzekła, wiedział, że to zabronione, niebezpieczne. Chciał, by została, prosił, pomimo tego, iż powinien inaczej. Miłość... ona wiele robi, do wielu rzeczy skłania, wiele rzeczy zmienia. Wytwarza nowe życie, nową osobowość...
Ach, coś pięknego! Gratuluję Ci, Luiza!
Oby tak dalej, czekam.

Pozdrawiam zua_15

Gość

Bardzo mi się podobało i zgadzam się z poprzedniczkami Wink

Ale żeby Ci do końca nie słodzić, to powiem, że te urywane wersy mnie troszkę zmęczyły. Robi coś (czuje), a w następnej linijce jest o czymś innym. Sama tak czasami piszę, ale wydaje mi się, jakby krótkie zdania były wystrzeliwane z procy Wink

Zawarłaś w tym tekście dużo uczuć i uchyliłaś nam rąbka prawdziwego "ja" Edwarda.

Mam nadzieję, że niedługo coś wstawisz...