FAQ  •  Szukaj  •  Użytkownicy  •  Grupy •  Galerie   •  Rejestracja  •  Profil  •  Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości  •  Zaloguj
 
 
 Lykos [NZ] 13.01 V/1 Zobacz następny temat
Zobacz poprzedni temat
Napisz nowy tematTen temat jest zablokowany bez możliwości zmiany postów lub pisania odpowiedzi
Autor Wiadomość
Pernix
Moderator



Dołączył: 23 Mar 2009
Posty: 1991
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 208 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z alkowy Lucyfera

PostWysłany: Czw 23:04, 21 Paź 2010 Powrót do góry

Obiecałam sobie, że napiszę zapasowy rozdział i dopiero wkleję już napisany. Mam do napisania tylko ostatnią scenę, a bardzo mnie korci, żeby zaprezentować już, co wymyśliłam dalej... I nie ukrywam, czekam na odzew. Wink
Dlatego piątek (to nic, że dopiero się zaczyna) wydaje mi się dobrym dniem na pierwszą odsłonę i oby kolejne były częściej niż przy pierwszym opowiadaniu - Tego życzę sobie i ewentualnym zwolennikom opowiadania. Wink

Dla wprowadzenia:


Kto nie czytał Lykainy, tego zapraszam do Biblioteki, ponieważ jest to kontynuacja tamtej opowieści.

Troszkę o miejscu i czasie akcji:


Jest rok 2037. W La Push od czasu wyjazdów Cullenów nie pojawił się już żaden wampir. W sielskich warunkach Quilueci wychowyją kolejną generacje swojego rodu.
Bella odnajduję się w roli matki i żony. Razem z Jacobem mieszkają w ustroniu La Push, w domu wybudowanym według projektu Blacka. Wychowują dwójkę dzieci: Sarę i Geofrrey'a.
Sarah to dziarska nastolatka, która ubolewa nad tym, że jej mama jest jej nauczycielką, przez co ma nad nią kontrolę również w szkole. Z uwagi na pewien incydent wyjeżdża na karne wakacje do Eldon. Tam zaczyna się jej przygoda...


Betowała: AngelsDream


ROZDZIAŁ I
Moje życie




Nigdy nie przypuszczałam, że moje życie tak się ułoży. Ja – introwertyczka, w pewnych sytuacjach neurotyczka - mam cudowną rodzinę. Pracuję w szkole, gdzie codziennie muszę się zmierzyć z dziesiątkami uczniów i ich hałaśliwym zachowaniem, co, o dziwo, mnie nie przeraża. Dodatkowo otrzymałam opinię dobrego pedagoga i zbieram najwięcej pochwał od rodziców, którzy zachwycają się moimi zdolnościami wychowawczymi przed dyrekcją (bardzo bym chciała osiągnąć też swój prywatny sukces w tej materii, ale widać idzie mi lepiej z obcymi dziećmi)! Jak to się stało? Wydaje mi się, że zadziałała magiczna moc Jacoba Blacka, mojego męża. Nadal nie czuję się swojsko, tytułując go w ten sposób, a to dlatego, że najzwyczajniej w świecie nie zasługuję na takiego mężczyznę. Jest skarbem, prawdziwym skarbem. I pomyśleć, że miałam kiedyś co do niego wątpliwości...
Gdy w końcu mi wybaczył i otworzył swe ciepłe ramiona, poczułam się, jakbym wreszcie znalazła dom. Nigdy nie czułam się tak przy E.C. (nie wymawiałam jego nazwiska od tak dawna, że zdaje mi się, iż spotkałam go tylko w śnie). Odkąd zamieszkaliśmy razem, nic ode mnie nie oczekiwał. Brał tylko to, co mu dawałam, jednocześnie codziennie zaskakując. Pamiętam, jak przyniósł do domu chomika – partnerkę dla mojego Łobuza – dla jedynego promyka, który wówczas rozświetlał mój dzień. Chciał, by wokół mnie było szczęście, więc rozsiewał je każdym gestem. Rano, po swoim codziennym joggingu, przynosił świeże rogaliki na śniadanie i parzył niesamowitą kawę, a wieczorami robił mi pyszne kakao, otulał kocem ramiona i rozgrzewał lodowate stopy swoimi ciepłymi rękoma.
Nie był jednak nigdy pantoflarzem, w sprawach zasadniczych miał swoje zdanie i bronił go do końca. Choć na początku było ciężko, udawało nam się odnaleźć kompromisowe rozwiązania bez wielkiej wojny, wszystko na poziomie. A kiedyś wmawiałam sobie, że nie nadaję się do małżeństwa. Można powiedzieć, iż Jacobowi udało się mnie oswoić. Teraz po latach dziwię się, że nie uciekł od takiej kapryśnej i niezdecydowanej osoby jak ja.
Czy ja pisałam już, jak bardzo go kocham? Nie mówię mu tego często, ale on wie. Bez niego moje życie nie miałoby pewnych fundamentów. Nie poczułabym normalności, nie zauważyłabym pierwszych zmarszczek. I co najważniejsze – nie miałabym dwójki cudownych dzieci, a także nie mogłabym widywać się z moją rodziną. Musiałabym na zawsze zniknąć ze świata krewnych oraz bliskich, przenosząc się w zastygłej, idealnej formie do wiecznej samotności.
Nie będę rozwijać tego wątku. Przecież, gdybym dokonała innego wyboru, również miałabym rodzinę, ale musiałabym pożegnać się z obecną. W tym życiu wszystko dało się pogodzić, trzeba było tylko ukrywać przed Charliem wyjątkowość plemienia Quileutów.
Wraz z odejściem wampirów, na naszym terenie zrobiło się wyjątkowo spokojnie. Nie było już więcej przemian, a ci, których dosięgło piętno przodków, mogli spokojnie korzystać z dodatkowych zdolności. Ustalono jednak na radzie, że trzeba robić co najmniej trzymiesięczne przerwy, by nie zatrzymać procesu starzenia. Jacob nie przemieniał się wcale. Co prawda różnica wieku między nami nie była wielka, ale wiedział, jak bardzo jestem wyczulona na punkcie długotrwałej młodości. Moja przygoda z wilczą postacią miała jednak zbawienne skutki (tak, dobrze słyszycie, ale o tym później). Mimo czterdziestu dwóch lat, nie mam do tej pory żadnego siwego włosa, a skóra poza kilkoma zmarszczkami mimicznymi zachowała jędrność trzydziestolatki.


- Mamo, kurczak się pali – zawołał ktoś o dziewczęcym głosie, wpadając do malutkiego, przytulnego pokoju.
Kobieta wstała nerwowo, zostawiając otwartą stronę pliku tekstowego i pognała do kuchni. Ciemna smuga dymu wydobywała się z piekarnika. Bella nie zwykła rujnować kolacji, była dobrą kucharką i już od najmłodszych lat swobodnie czuła się przy garnkach. Coś takiego jak przypalona potrawa niemal nie istniało w jej domu i słowniku.
- Saro! Otwórz okno – powiedziała podniesionym głosem, a potem włączyła okap i otworzyła drzwiczki piekarnika. Czarna mgła momentalnie wypełniła pomieszczenie. Szatynka chwyciła kuchenne rękawice i szybko wyjęła żaroodporne naczynie, w którym leżała zwęglona kolacja. Wskazała na drzwi, by córka je otworzyła, po czym natychmiast wyniosła wstydliwy dowód porażki na werandę. Szczęście, że dom Blacków umiejscowiony był na uboczu, wśród gęstej zieleni. Dzięki temu nie było wielu świadków zbrodni.
Wróciła do środka i zrezygnowana usiadła na przy kuchennym stole.
- Mamo? - Dziewczyna nie usłyszała odpowiedzi. - Mamo, czy wszystko w porządku?
- Przepraszam, córciu. Nigdy jeszcze nie spaliłam kolacji. Nie wiem, co się ze mną dzieje. - Długowłosa nastolatka roześmiała się, opierając rękę o ramię kobiety.
- Kiedyś musi być ten pierwszy raz – odparła z uśmiechem.
- No, no! Ty mi nie mów o pierwszych razach – pogroziła kobieta, ale po chwili również się roześmiała. - Nie powiesz tacie? Myśli, że jestem idealną kucharką, nie chciałabym zburzyć tego wizerunku. - dodała prosząco.
- Pewnie, że nie. Buzia na kłódkę, nic nie widziałam. Masz szczęście, że Jeff poszedł pograć z chłopakami w piłkę. Ta papla by wszystko wygadała.
- Okej, w takim razie dzisiaj pizza? - zapytała kobieta z rezygnacją.
- Jasne! Szkoda, że wujek Leonardo nie zrobi, ale możemy zamówić w mojej knajpce.
- Mnie wszystko jedno gdzie, zamów pięć dużych, w tym dwie z podwójnym salami dla ojca. Ja zjem kawałek jakiejś wegetariańskiej. Musimy też mieć coś w zapasie, gdyby nawiedził nas nieoczekiwanie któryś z twoich zawsze głodnych wujków. - Seth, Embry i Quil byli częstymi gośćmi Jacoba. Jeśli wpadliby z nieoczekiwaną wizytą, to nawet taka nadwyżka, nie zaspokoiłaby ich apetytów.
- Idź, odpocznij, mamo, a ja wyrzucę te zwęglone zwłoki do kubła na śmieci, włożę je w czarny worek i w pełnej konspiracji zatrę ślady spalonej kolacji.
- Naprawdę?
- Pewnie.
- A lekcje już odrobione?
- Mamo! Już prawie nic nam nie zadają, za dwa tygodnie wakacje, zapomniałaś?
- A wypracowanie na angielski? Zawsze robisz na ostatnią chwilę, a tym razem ocenię prace wszystkim, bez wyjątków.
- Nienawidzę tego, że jesteś moją nauczycielką, powinni mnie przypisać do innej klasy.
- Też cię kocham, skarbie. - Kobieta uśmiechnęła się i wybąkała coś do siebie pod nosem. Coś w stylu: Już zapominam, jak to było być nastolatką.

Skoro problem obiadu rozwiązał się sam, powróciła do swojego małego gabinetu. Uwielbiała ten dom, był przestronny i wystarczająco duży dla ich czteroosobowej rodziny, ba, pewnie zmieściłaby się jeszcze dwójka małych nicponi, ale o tym nie chciała nawet myśleć. Cieszyła się, że dzieci są już odchowane i chociaż z zazdrością spoglądała na malca Lei, po chwili przypominała sobie jej ciągle zmęczony wyraz twarzy i proszący wzrok, by zabrać chłopca choć na godzinny spacer. Następnie wracała myślami do czasów, gdy urodził się Geoffrey. Jej syn nie był milczkiem i nie potrafił bezczynnie leżeć w łóżeczku, najchętniej oglądał cały świat z ramion mamy lub taty. Dołączając do tego trzyletnią, rozbieganą i absorbującą córkę, życie kobiety przebiegało rytmem zaspokajania potrzeb dzieci, które zwykły spać w różnych porach i nigdy nie dawały jej odpocząć. Wyjątkiem były te chwile, kiedy mogła zawieźć dzieciaki do rodziców.
Nie, nigdy więcej! – pomyślała. No chyba, że wpadniemy, wtedy nic nie poradzę, ale z pewnością nie będę się starać. Jej mały pokoik był idealnym królestwem. Solidne dębowe biurko ustawione przy oknie skierowanym na ogród, wygodny fotel biurowy w stylu vintage. Regał na całą ścianę wypełniony książkami, komfortowa sofa, na której, półleżąc, mogła czytać ulubione książki i komputer, który służył jej głównie do pracy, jednak teraz postanowiła za jego pomocą spisać luźno swoje wspomnienia, by na starość nic jej nie umknęło i by kiedyś na łożu śmierci przekazać dzieciom to, czego bała się im powiedzieć osobiście. Bo choć wiedziały o dziedzictwie, jakie noszą ze strony ojca, nie miały pojęcia, że ich matka była kiedyś wilczycą.

Właśnie po raz pierwszy przypaliłam obiad. Czy to znak, że się starzeję? Czy może jakiś odwrócony syndrom Renee? Moja matka w młodości nie potrafiła zajmować się domem. Nie mogła zaprzyjaźnić się z gotowaniem, a prace domowe były dla niej niczym przymusowe roboty w kołchozie. Teraz jednak jest ukochaną babcią, która piecze najlepszą szarlotkę i gotuje pyszne obiady. Ja natomiast nie miałam z tym nigdy problemu – musiałam wcześniej dorosnąć - dlatego przez lata nabrałam kucharskiej wprawy i potrafiłam, jeśli oczywiście chciałam, przygotować naprawdę wykwintne potrawy. Nie robiłam tego często, bo mój mąż zadowalał się solidnym kawałkiem mięsa i nie potrzebował „udziwnień”. Mogłam pokazać swoje umiejętności na przyjęciach, które dość często organizowaliśmy, zanim na świecie pojawiły się dzieci. Teraz sprawiłam, że najprostsze pieczone danie ma zapach swądu i nieciekawą, zwęgloną skórę. No cóż, może to ten wyjątek od reguły. Tego będę się trzymała.
Wracając do mojej opowieści sprzed kilku chwil...
Zanim stałam się kochającą żoną i, jak na moje oko, wyrozumiałą matką, byłam jednym wielkim wrzodem na czterech literach Jacoba Blacka.
Nasza historia wcale nie była taka słodka. Jake wybaczył mi to, że zataiłam ciążę i poronienie. Po tym jak dostał się na studia w Seattle, zamieszkaliśmy razem i mieliśmy parkę chomików, które dorobiły się razem dwanaścioro małych chomiczków - rozdaliśmy je znajomym i niestety po kolejnym już miocie, a także kłopotach ze znalezieniem domu dla małych gryzoni, postanowiliśmy temu zaradzić. Chomiki musiały wzdychać do siebie zza krat swoich klatek. Chyba za bardzo się kochały... Jedno umarło po drugim, jakby nie potrafiły bez siebie żyć.
Co zaś tyczy się mnie (nigdy nie byłam skrupulatna w tego typu relacjach, więc trzeba mi wybaczyć chaotyczność wywodu), Jacob nie miał ze mną łatwo. Kiedyś ukrywałam to nawet przed sobą, ale teraz mogę przyznać się bez bicia. Sabotowałam nasz związek.
Wydawało mi się, że nie nadaję się do życia w w długim związku, a co dopiero w małżeństwie. Nie byłam warta tego czarującego Indianina, którego trudno było wyprowadzić z równowagi.
Prowokowałam kłótnie o byle co, ale jego opanowanie nie miało granic. Chyba czuł, że podświadomie chcę nas od siebie oddalić, tak jak odsuwałam każdą inną osobę, która próbowała się do mnie zbliżyć. Uległam tylko jemu, tylko on potrafił okiełznać moją naturę samotnika i zdjąć ze mnie mroczny, lodowaty czar, który rzucił pewien osobnik rodem z horroru. Ale to przeszłość, nie będę jej teraz rozgrzebywać.
Ślub? To jeden z najpiękniejszych dni w moim życiu. Nie lubię skupiać na sobie uwagi, ale wyjątkowo w tym dniu czułam się tak szczęśliwa, że chciałam, aby to szczęście poczuli też inni. Tata dumnie odprowadził mnie piaskową alejką wysypaną płatkami polnych kwiatów, bym mogła stanąć u boku Jacoba Blacka i przed Bogiem oraz zgromadzonymi przyrzec mu wierność i miłość do końca moich ziemskich dni. Uroczystość odbyła się na plaży w La Push. Plaża i ocean były ważne dla naszego związku. To w tym miejscu po raz pierwszy zalecałam się do niego. Cel miałam zgoła przeciwny, ale mój urok i te pierwsze podchody zadziałały i pewnie dzięki nim nigdy ze mnie nie zrezygnował. To tu udaliśmy się na nasz pierwszy spacer, gdy on przyjął mnie z otwartymi ramionami. Po wspólnie spędzonej nocy poszliśmy na plażę oglądać wschód słońca. Nie wypuścił mojej ręki nawet na sekundę. Gładził jej wnętrze opuszką wskazującego palca. Jego skóra była twarda i szorstka, ale tak niewiarygodnie ciepła, że wywoływała we mnie przyjemne dreszcze. Patrzył na zaróżowiony horyzont i bezwiednie przeciągał palcem po wewnętrznej stronie mego przedramienia. Chciałam, by ta chwila trwała wiecznie i zawsze przypominałam sobie ją, gdy walczyłam z moim przeznaczeniem.
Nasz miesiąc miodowy spędziliśmy w sypialni. Jacob wynajął domek nad jeziorem. W przerwach między próbą wzajemnego nasycenia siadywaliśmy na moście, pływaliśmy, ale najmilej wspominam chwile spędzone w jego ramionach. Czułam się z nim zjednoczona. Jakby był tym brakującym elementem we wszechświecie, który uzupełniał tylko mnie. Tym jednym puzzlem, który wieńczył skomplikowaną układankę. Po bajecznych i upojnych chwilach wróciliśmy do rzeczywistości. Zamieszkaliśmy z Billy'm, a Jake dzielił czas na pracę i budowę naszego domu. Po roku przeprowadziliśmy się na swoje, organizując huczną parapetówkę. Doszło na niej do pamiętnego wpojenia. Seth przyjechał na weekend do domu i po raz pierwszy zobaczył młodszą siostrę Emily – Emmę. Zanim stali się szczęśliwą parą, musieli przejść wiele małych bitew i wylać morze łez. Seth wpoił się w dziewczynę, ale ta miała już narzeczonego. Jemu pozostały jeszcze dwa lata studiów, lecz nie miał siły odjechać – tydzień spędził, chodząc za nią i zalecając się. Zakazał Emily mówić o wpojeniu, chciał przekonać się, czy dziewczyna go lubi, czy miałby u niej jakieś szanse, gdyby nie to, że była zajęta. Ciągnęło ich do siebie, ale ona uważała, że klamka zapadła i złamała serce Setha, opuszczając La Push pod osłoną szarego świtu. Mimo że dzień wcześniej podczas ogniska dała chwycić się za rękę, mimo że nie cofnęła się, gdy chciał ją pocałować w policzek, po odprowadzeniu pod dom kuzynki – i przekrzywiła wtedy, niby przypadkiem, głowę tak, iż jego usta zetknęły się z jej wargami. Mimo lub może z tych właśnie powodów. Seth był najbardziej zrozpaczoną osobą, jaką widziałam. Jego cierpienie było niczym w stosunku do tego, co przeżywała Leah po wpojeniu Sama. Niemożność bycia przy swojej magicznej wybrance powodowała, że wszystko wokół przestawało mieć znaczenie. Seth zawalił rok studiów, spędzając ten czas w lasach okalających domostwo Emmy. Chociaż nie mógł być przy niej, obserwował ją z oddali, chcąc chronić przed wszystkim, co stwarzało choćby najdrobniejsze zagrożenie. Dziewczyna sprawiała wrażenie zadowolonej, przygotowywała się do zamążpójścia. Zmiennokształtny musiał ją oglądać w towarzystwie konkurenta i pozwalać, wbrew własnej woli i mocy, która kazała mu walczyć, na czułości, jakie rywal okazywał Emmie.
Ta historia zakończyła się pomyślnie przez nieszczęśliwy zbieg wypadków i kiedy Seth uratował Emmę, która wpadłaby pod koła pijanego kierowcy, ta będąc w jego ramionach i zapewne w szoku, zdała sobie sprawę, że z silnym uczuciem nie można walczyć. Nawet jeśli to uczucie zrani inną osobę, nie można go łatwo zdusić w zarodku, bo wraca do nas niespodziewanie ze zdwojoną siłą.
Obserwując z boku miłość i poświęcenie Setha, jeszcze raz utwierdziłam się w tym, co mam. Jacob też musiał walczyć o moje serce i zdobył je nie bez trudu. Ja również musiałam skrzywdzić kogoś, by spełnić się u boku swojej drugiej połówki.



***


- Bella! Gdzie jesteś? Wróciłem – krzyczał na cały głos Jacob. Kobieta zapisała w pośpiechu dokument i wyłączyła monitor, po czym pobiegła przywitać męża.
- Kochanie, jak dobrze, że już jesteś. - Uwiesiła się mu na szyi i złożyła długiego całusa na mięsistych wargach.
- Tak się za mną stęskniłaś? Chyba coś przeskrobałaś – odparł żartobliwie, stawiając ją na ziemi.
- To co, już nie można gorąco przywitać swojego mężczyzny? - zapytała. Na jej ustach plątał się uwodzicielski uśmiech.
- Jak dzieci! Mamo, czy ty nie możesz zachowywać się, jak na wiek przystało? - Do przedpokoju wparowała Sarah. Wywróciła oczami, po czym złożyła krótkiego całusa na policzku ojca i wymijając go, podążyła w kierunku drzwi. Wsunęła na nogi balerinki i dodała: - Jadę do Summer. Musimy popracować nad ostatnim projektem z przyrody.
- A obiad? - zawołała za nią Bella.
- Pizza zaraz przyjedzie, ja zjem coś u Summer. Pa! - Już jej nie było.
- Dziś na obiad pizza? Myślałem, że moja żona coś ugotuje.
- A mówiła, że już nic im nie zadają, ciekawe co to za „projekt” - odparła Bella, próbując odwrócić jego uwagę od wstydliwego tematu. Po chwili słychać było dzwonek do drzwi. Jacob odebrał od dostarczyciela stos wielkich kartonów z aromatyczną pizzą, wciskając mu w rękę banknot z sowitym napiwkiem, i już chciał zamykać drzwi, gdy zauważył nadjeżdżającego na rowerze syna w towarzystwie dwóch przyjaciół, jadących również na dwukołowych pojazdach.
- Coś mi się wydaje, że wszystko za chwilę zniknie. - Uśmiechnął się pod nosem, a później wszyscy zasiedli do kuchennego stołu i z przyjemnością pochłonęli kolację. Bella zjadła trzy kawałki pizzy z bakłażanem, Jeff spojrzał na pozostałą porcję z niesmakiem.
- Za nic w świecie nie zjadłbym tego ohydztwa. Mama, ty wiesz, co zamówić, żeby mieć żarcie tylko dla siebie, nie?
- Geoffrey, pilnuj języka, bo znów będziesz miał szlaban na gry komputerowe. Mówi się jedzenie, a warzywa, w szczególności bakłażany, są bardzo zdrowe i mają dobroczynne właściwości. Poza tym, gdybyś miał głodować, na pewno byś nimi nie pogardził.
- Prędzej zjadłbym szczura niż to coś.
- Obyś nigdy nie musiał – zakończyła dyskusje. Jeff był czasem nieznośnym nastolatkiem z niewyparzoną buzią, ale potrafił zaskoczyć pozytywnie swoich rodziców. Po zjedzonym posiłku zebrał puste kartony i zaniósł do kontenera. A potem wraz z chłopakami pobiegł na górę do swojego pokoju, by pograć na konsoli. Mruknął tylko coś pod nosem o tym, że w śmietniku śmierdzi spalenizną, co wywołało niewielkie rumieńce na twarzy jego matki i zniknął.
Jacob pogładził żonę po policzku, po czym podniósł jej podbródek i spojrzał prosto w oczy.
- Jesteś pewna, że nic nie przeskrobałaś?
- Co miałam niby przeskrobać? Jestem dojrzałą, poważną kobietą. A o co mnie podejrzewasz? - zapytała w odwecie.
- Może o kuchenny niewypał? Nigdy nie jadamy pizzy w piątki. - Objął ją w pasie i przysunął blisko do siebie.
- Aż tak dobrze znasz harmonogram posiłków, panie Black? Myślałam, że nie przykładasz do tego uwagi – odparowała filuternie.
- Pani Black, łatwo panią rozszyfrować. W piątki zawsze podaje pani duszone lub pieczone mięso. - Kobieta zamyśliła się, rozważając to, co przed chwilą usłyszała. Cofnęła się pamięcią o kilka tygodni wstecz i faktycznie zreflektowała się, że to co mówił ten przystojny mężczyzna, znajduje potwierdzenie w rzeczywistości.
- Panie Black, nie sądziłam, że tak wnikliwie zapamiętuje pan menu tego domu.
- Zapamiętuję wszystko z każdym szczegółem, co tyczy się mojej cudownej żony i żaden spalony kurczak nie zmieni mojego zdania na temat jej gotowania, bo robi to najlepiej na świecie. - Składał drobne pocałunki na jej odsłoniętym ramieniu.
- Skąd wiesz o kurczaku? - zapytała podejrzliwie.
- Wyrzucałem po drodze śmieci z samochodu. Zwłoki jeszcze nie wystygły i epatowały zdradzieckimi zapachami. - Bella zaczerwieniła się jeszcze bardziej. - Co tak zaabsorbowało moją żonę, że spaliła pierwszy raz w życiu kolację? Mam być zazdrosny? - zapytał żartobliwie.
- Nic. Spisuje swoje wspomnienia. Wiesz, coś w rodzaju pamiętnika, ale pisanego wstecz.
- Mam nadzieję, że dobrze mnie wspominasz, kochanie.
- Bardzo dobrze – dopowiedziała, zatracając się w pocałunku, jakim ją w tym momencie obdarował. Jacob przesunął jej dłonie z ramion na szyję i ujął żonę za nogi, wynosząc z kuchni.
- Co ty robisz, wariacie? - zapytała z rozbawieniem.
- Mam ochotę na porządne mięsko na deser, skoro w mięsny dzień dostałem marne kilka kawałków wędliny – odparł i skierował się do sypialni. Przekręcił zamek w drzwiach, po czym położył ją na łóżku. Powoli zaczął rozpinać guziki kremowej bluzki i jego oczom ukazał się krągły biust, opakowany w bladoróżową, prześwitującą koronkę. Ujął piersi w swoje dłonie, a ciepło jego rąk wywołało przyjemne dreszcze na ciele kobiety.
- Dzieci – wyszeptała.
- Dzieci są już duże – odpowiedział pożądliwie, a potem zatopił się w jej malinowych ustach.

Oboje zmęczeni i spoceni leżeli przykryci cienkim beżowym pledem. Bella położyła głowę na torsie Jacoba i bawiła się włosami na jego klatce piersiowej.
- Muszę wstać, może chcą czegoś do picia. Zaniosę im.
- Daj spokój, poradzą sobie. Chcę jeszcze z tobą poleżeć. W ogóle to nie skończyłem na dzisiaj. Mam nadzieję, że w szkole nie dali ci dziś wycisku.
- Mój nigdy niewyżyty mężu, jeśli chcesz, żebym ci się dzisiaj na coś przydała, to idę sobie zaparzyć kawy i sprawdzę, co u chłopaków. Podejrzanie cicho tam na górze.
- No dobrze, coś za coś. W takim razie puszczę cię, choć nie mam ochoty wychodzić teraz z łóżka. - Bella poczochrała jego włosy i wstała. Założyła biustonosz i wyjęła z szafy świeży t-shirt. Bluzka była zbyt pognieciona, by ją ponownie zakładać. Chodziła wokół łóżka, szukając majtek, a ponieważ nie mogła ich znaleźć, wdrapała się na materac i zaczęła przerzucać kapę na każdą stronę. W końcu zawędrowała w stronę wezgłowia i ujrzała roześmianą twarz Indianina, który w triumfalnym geście uniósł nad głową różowe figi.
- Oddaj!
- Nie, to mój skalp. - Przyłożył bieliznę do nosa i powąchał. - Mmm, pachnie moją studnią zapomnienia.
- Ja ci dam studnię zapomnienia! Oddaj. - Wyciągnęła rękę, po czym opadła na jego nagą pierś.
- No, to rozumiem! Możesz wykupić tę szmatkę lub chodzić bez majtek cały wieczór.
- Nie dam ci satysfakcji, Jacobie Black – odparła ze złością, a potem wstała i wciągnęła obcisłe jeansy, nie kłopocząc się, by założyć świeżą bieliznę. Następnie wyszła z sypialni, zamykając za sobą drzwi – troszkę mocniej, niż wypadało.
Po tym jak zaniosła chłopcom napoje i ciastka, wróciła do swojego gabinetu. Słyszała, że mąż wyszedł do garażu, więc miała trochę czasu na pisanie.

Czy ja napisałam, że Jacob Black jest idealnie do mnie dobraną połówką? Może i jest, ale potrafi być bardzo upierdliwy i ciągle zdarza mu się zachowywać jak niedojrzały smarkacz. Nie wiem, czym zamierza mnie udobruchać, ale będzie musiał się bardzo starać. Może warto przypomnieć sobie jego pozytywne przymioty, żeby nie stał na zupełnie straconej pozycji?
Miałam dwadzieścia siedem lat, kiedy na świecie pojawiła się nasza córka. Pamiętam jak dziś dzień, w którym odkryłam, że jestem w ciąży. Nie miałam tradycyjnych objawów – nie pojawiły się wymioty czy nudności, nie zmienił mi się apetyt. Wystąpiło krwawienie, które wzięłam za okres i przez kolejny miesiąc żyłam w błogim przekonaniu, że wszystko jest jak należy. Nie planowaliśmy jeszcze potomstwa, sama nie wiem dlaczego. Po prostu dobrze nam było w naszym nowym i przestronnym gniazdku. Tylko rodzice przebąkiwali coś o wnukach, których nie mogą się doczekać, szczególnie Billy'emu śpieszyło się, byśmy powołali na świat nowego członka plemienia, żeby zdążył osobiście przekazać mu wszystkie legendy i podania Quileutów. Jacob przygotował mi gorącą kąpiel w olejkach. Wracałam z zebrania w szkole, więc byłam wdzięczna za tę chwilę relaksu. Po kąpieli zaserwował mi wspaniały masaż, a następnie zajął się dopieszczaniem każdego skrawka mojego ciała. Wszystko odczuwałam bardzo intensywnie. Kiedy się później kochaliśmy, każdy jego ruch i dotyk wywoływał ekstazę. Wiłam się i trzykrotnie podczas jednego stosunku udało mu się doprowadzić mnie do gwiazd. Jake był wspaniałym kochankiem, ale nigdy wcześniej tak szybko i wielokrotnie nie szczytowałam. Mało tego, moje libido, zwykle nieco mniej temperamentne niż jego, sprawiło iż po tej nocy czuł się całkowicie wyczerpany. Zażartował sobie wtedy, że może jestem w ciąży, bo słyszał, iż niektóre kobiety mają wówczas większą ochotę na seks. Wyśmiałam go, ale faktycznie zasiał ziarno wątpliwości. Nie mogłam zasnąć. Rano wstałam przed nim i pojechałam po test. Wyszedł pozytywny. Jacob szalał z radości, ja natomiast byłam przerażona. Nie miałam podstaw, by bać się o ciążę, ale wcześniejsza utrata dziecka sprawiła, iż stałam się kłębkiem nerwów. Wtedy mój mąż spisał się na medal. Uspokajał, gładził, umawiał na wizyty, załatwił szkołę rodzenia, robił wymyślne zakupy, uwzględniając potrzeby matki i dziecka, czytał poradniki, masował plecy, stopy, rozmawiał z brzuchem. Był po prostu skarbem. Dzięki niemu nie zwariowałam, bo nie pozwalał mi nawet dopuścić do siebie myśli, że coś się nie uda. Towarzyszył mi na sali porodowej i osobiście przecinał pępowinę. Córeczka otrzymała imię po zmarłej mamie Jacoba i stała się oczkiem w głowie taty i dziadków. Byłam z niego dumna. W wieku dwudziestu czterech lat zachował się bardzo dojrzale. Mogłam i mogę na niego liczyć w każdej sytuacji. Poza tymi drobnymi incydentami, kiedy zbiera dziwne skalpy, ale i tak go kocham. I nie przestanę!
Jestem wdzięczna losowi, że tak, a nie inaczej pokierował moim życiem. Gdyby nie mój mąż, byłabym pustym, wypranym z ludzkich emocji marmurowym posągiem. Chyba jednak odpuszczę mu ten dzisiejszy wybryk.


Następny rozdział <-klik


Post został pochwalony 4 razy

Ostatnio zmieniony przez Pernix dnia Czw 20:59, 13 Sty 2011, w całości zmieniany 8 razy
Zobacz profil autora
Starlet Night
Nowonarodzony



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 18
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 3/3
Skąd: z piekła

PostWysłany: Pią 15:10, 22 Paź 2010 Powrót do góry

Superowskie opowiadanie.Fajnie się zaczęło chociaż ciekawi mnie czy Cullenowie będą mieli tutaj swój udział.Sądzę że córka Belli będzie miała w tym swój udział.

Ostrzegałam Cię kilkakrotnie, że nie piszemy tego typu postów pod opowiadaniami. I nie raz prosiłam, abyś zapoznała się z regulaminem. Tym razem niestety, ale nie obejdzie się na ostrzeżeniu. Otrzymujesz trzeciego warna. BB


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Natala22
Nowonarodzony



Dołączył: 12 Paź 2010
Posty: 14
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Tarnów

PostWysłany: Pią 16:09, 22 Paź 2010 Powrót do góry

Nie lubię opowiadań o Jacobie i Belli jako pary, ale to nawet spodobało mi się Wink
ja również mam nieodparte wrażenie, że Sarah będzie miała dosć duży związek z Cullenami Wink

Po raz kolejny zwracam Ci uwagę, abyś zapoznała się z poradnikiem pisania konstruktywnych komentarzy. To, co napisałaś pod tym opowiadaniem jest tylko nabijaniem sobie postów. Niczym więcej. Nic nie wnosi dla autora, ani innych czytelników.
Następnym razem za podobny tekst o niczym dostaniesz osta. BB


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
variety
Wilkołak



Dołączył: 21 Lip 2010
Posty: 143
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 32 razy
Ostrzeżeń: 2/3
Skąd: Tarnów

PostWysłany: Pią 17:11, 22 Paź 2010 Powrót do góry

Jestem wniebowzięta z wielu powodów:
1. Język! Czyta się jedwabiście. Pernixową biegłość stylu już trochę poznałam(trochę, bo na forum czytuję od bardzo niedawna) i ten tekst tylko utwierdził mnie w przekonaniu że to jest TO.
2. Narracja. Dwoistość ,w postaci pamiętnika i opisu "z boku" daje scenom trójwymiarowość.
3. Para pokazana dwadzieścia lat później-dla mnie nowość, przedstawiona w bardzo ciepły, niepozbawiony humoru sposób i w stu procentach przemawiająca do wyobraźni. Tak zawsze widziałam naszą dwójkę.
4.Jeśli pierwszy rozdział nakazuje czekać na kolejne, to oznacza, że autor osiągnął cel. Ciepłe, spokojne wprowadzenie bohaterów, przeplatanie się dwóch płaszczyzn czasowych i efekt jest taki, że JA czekać będę!!
Mój komentarz jest pierwszym jaki kiedykolwiek napisałam, stąd też przepraszam za zwięzłość, następnym razem napisze eleborat. Podsumowując: Droga Pernix, w tym rzadkim przypadku nie doradzę ci pieścić lenia, a razcej(z osobistych powodów)pogonić go precz i nie odrywać sie od klawiatury.


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
Pernix
Moderator



Dołączył: 23 Mar 2009
Posty: 1991
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 208 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z alkowy Lucyfera

PostWysłany: Pią 18:32, 22 Paź 2010 Powrót do góry

Starlet, Natala - BajaBella ma rację. Komentarze do opowiadań powinny być nieco bardziej treściwe. Jeśli nie macie za dużo do powiedzenia, możecie to napisaćna przykład w pochwale do opowiadania - tak na przyszłość. Niemniej jednak cieszę się, że Wam podoba i mam nadzieję, że będziecie czytać dalej.

Variety, nawet nie wiesz, jak miło mi gościć Cię w swoich progach. Niee spodziewałam się, że znajdziesz czas na czytanie, dlatego tym bardziej dziękuję za komentarz. I zwięzłość jest jak najbardziej w porządku. Nie potrzebuję elaboratów! :)
Dwoistości w narracji nie będzie aż tak wiele. Co prawda planuję kilka pamiętnikowych wstawek Belli, ale bieg opowiadania skupi się w pewnym momencie głównie na Sarze. Wink


Post został pochwalony 1 raz

Ostatnio zmieniony przez Pernix dnia Pią 19:33, 22 Paź 2010, w całości zmieniany 1 raz
Zobacz profil autora
BajaBella
Moderator



Dołączył: 11 Gru 2009
Posty: 1556
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 219 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z lasu

PostWysłany: Pią 19:20, 22 Paź 2010 Powrót do góry

Cześć, Słonko
Jeszcze raz bardzo dziękuję za cudowną niespodziankę. Wiesz, że czekałam na Lykoska. Normalnie czuję się z tym Twoim „dzieckiem” sama emocjonalnie bardzo związana.
Po pierwsze bardzo się cieszę, że piszesz kontynuację Lykainy i właśnie taki miałaś na tę kontynuację pomysł. Kolejne pokolenie, nowe postacie, a mimo wszystko już po pierwszym rozdziale bliskie (no wszak dzieci Belli i Jacoba, w moim przypadku zaakceptowałam tę dwójkę bezwarunkowo).
Pewnie Ci już mówiłam, ale powtórzę się raz jeszcze powtórzę, że świetnie rozwiązałaś sprawę ze wspomnieniami Belli. Dzięki temu mamy cały czas kontakt ze światem Lykainy i mam wrażenie, że przeprowadzisz nas nad wyraz bezboleśnie do przyszłości i wątku Sary, Jeffa i ich pokolenia.
Oczywiście nasuwa mi się mnóstwo pytań. Dzieciaki wiedzą o dziedzictwie ojca, ale nie mają pojęcia kim w przeszłości była ich matka. Nie wiem czy wiedzą coś o Cullenach, ale czytając wspomnienia Belli, raczej nie sądzę aby miały pojęcie o wampirach. Zwłaszcza, że Bella wspomina Edwarda w taki a nie inny sposób. Ale pytania zostawiam na razie na później, jak Cię znam pewnie nie raz mnie jeszcze zaskoczysz.
Co mi się podobało najbardziej? W tym pierwszym rozdziale relacja między Bellą a Jake’iem. Bardzo ciepła, emanująca prawdziwym, głębokim uczuciem, godna pozazdroszczenia. W Twoim opisie widać idealnie, że ta dwójka jest po prostu dla siebie stworzona. Nie jest za słodko, jest prawdziwie a jednocześnie pięknie. Mogę określić tę relację jednym prostym, a zarazem magicznym słowem: miłość.
Masz dar opisywania takich pozytywnych relacji między ludźmi, nie tylko między zakochanymi w sobie osobami, ale w ogóle. Fajnie zarysowana jest również więź między Bellą a Sarą. Podoba mi się. I czekam na więcej.
Ciekawie poprowadziłaś akcję w tym rozdziale. W sposób naturalny dałaś nam poznać nowych bohaterów, nie zapominając o tym, aby wspomnieć ważne ostatnie wydarzenia z Lykainy.
Perniś, jestem szczęśliwa, że się doczekałam Lykoska. I oczywiście będę wytrwale mu kibicować. Jak Cię znam, poradzisz sobie doskonale z kontynuacją dostarczając czytelnikom nie lada przyjemności, wrażeń i emocji.
Lykaina była pełna magii i mam nadzieję, że tu też jej nie zabraknie. Buziaki.
Twoja BB.


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
Bloody Night
Człowiek



Dołączył: 23 Paź 2010
Posty: 66
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/3

PostWysłany: Sob 9:22, 23 Paź 2010 Powrót do góry

Opowiadanie zaczęło się bardzo fajnie chociaż ja bym zmieniła to i owo ale to jest nieważne.Moim zdaniem akcja jest fajna, ponieważ nigdy nie spotkałam się z czymś takim.Chciało mi się śmiać z tego stwierdzenia Belli stwierdzenia "Właśnie po raz pierwszy przypaliłam obiad. Czy to znak, że się starzeję? "to mnie całkowicie rozwaliło.Mam nieoparte wrażenie, że Sarah będzie grała tutaj główną rolę nie tylko ze względu, że autorka tak powiedziała, ale wiecie jak to się mówi kobieca intuicja.Podoba mi się pomysł, że Bella będzie prowadziła pamiętnik.Uważam, że piszesz w sposób czytelny i nie taki podwórkowy ale łatwo cię zrozumieć.Spotkałam się kiedyś na tym forum lub na jakimś innym z takim opowiadaniem, że jedno zdanie trzeba było czytać 10 razy zanim się je zrozumiało.Bogu dzięki ciebie się to nie tyczy.To chyba wszystko co chciałam powiedzieć a więc podsumowując:twoje opowiadanie jest superowskie i często będę tu zaglądała.Życzę więcej pomysłów i rozwinięcia skrzydeł w następnych częściach, które mam nadzieję, będą coraz lepsze.

PSss.Jest to mój pierwszy komentarz więc przepraszam może on być trochę pokręcony i dziwny.Na błędy się nie patrz nie jestem zbyt dobra z polskiego(dokładnie to z przecinków).
Pozdrawiam


Post został pochwalony 1 raz

Ostatnio zmieniony przez Bloody Night dnia Sob 9:25, 23 Paź 2010, w całości zmieniany 1 raz
Zobacz profil autora
niobe
Zły wampir



Dołączył: 09 Lut 2009
Posty: 481
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 96 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Kraków

PostWysłany: Sob 11:15, 23 Paź 2010 Powrót do góry

Przeczytałam ^^ Chciałam zacząć może dość nietypowo, jak na mnie. Zakradło Ci się małe powtórzenie, ja zazwyczaj ich nie widzę i mi nie przeszkadzają, ale to wyjątkowo rzuciło mi się w oczy:)

Cytat:
Bella! Gdzie jesteś? Wróciłem – krzyczał na cały głos Jacob. Kobieta zapisała w pośpiechu dokument i wyłączyła monitor, po czym pobiegła przywitać męża.
- Kochanie, jak dobrze, że już jesteś.


I szczerze mówiąc nigdy nie spotkałam ze słowem skalp.

Co do treści to cóż dla mnie jest za słodko. Poza tym opisana przez Ciebie sielanka za bardzo do mnie nie trafia, bo idealne życie Belli dla mnie byłoby strasznie nudne i monotonne. Na pewno widać, że piszesz kontynuację, mam na myśli, że widać ciągłość pomiędzy postaciami z pierwszej i drugiej części. Mogłam też zauważyć, że przyłożyłaś się do opisania Jacoba, jest to postać przemyślana i dokładnie opisana. Włożyłaś w nią wiele emocji i to można na pewno zauważyć.
Poza tym przedstawiłaś J i B jako typowych rodziców ^^ Co mi się na pewno nie podobało to lekkość z jaką B mówiła o tym, że uczy córkę. Wiem na własnym przykładzie, że to jest jedna z gorszych rzeczy jaką rodzic nauczyciel może zrobić dziecku. Co prawda chodziłam to szkoły gdzie uczyła moja mama, ale miałam z nią parę zastępstw i muszę szczerze powiedzieć, że to były jedne z gorszych godzin w moim życiu, mimo że moja mama jest dobrą nauczycielką i wszyscy ją lubią ^^
Co mnie jeszcze zastanowiło to, że Bella parę razy wspomniała o tym, że jest jej tak wspaniale z J poprzez kontrast z idealnym życiem w marmurowym ciele. Jeśli faktycznie nie myśli o E to czemu o nim wspomniała trzy razy podczas pisana wspomnień?
Podsumowując to ff jest naprawdę bardzo dobrze napisane, pokazujesz jaki masz już świetnie wyrobiony styl i naprawdę czyta się bardzo przyjemnie, tyle że to nie moja bajka.
Przedstawiasz życie i bohaterów z którymi nie za bardzo chcę się utożsamiać. Tym bardziej, że ostatnio weszłam w etap, że nie chcę żadnego męża i dzieci przed trzydziestką^^
Na pewno przeczytam kolejny rozdział, ale muszę się przyznać, że z czystej ciekawości co wymyślisz. Bardziej mnie kusi poznanie kontynuacji "Na krawędzi" czy "Esencji".
Życzę Ci weny do pisania wszystkich ff
niobe


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
Mirona
Wilkołak



Dołączył: 04 Lut 2010
Posty: 155
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 7 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Żory

PostWysłany: Nie 0:14, 24 Paź 2010 Powrót do góry

Hej! Właśnie na jednym tchu przeczytałam Lykainę i pierwszy rozdział Lykosa Kwadratowy Powiem ci, że poprzedni twój ff był świetny (tak, wiem nie powinnam o nim tutaj pisać, ale to tylko takie małe wspomnienie). Cała ta historia ma w sobie tą nutkę magii. Na prawdę, świetnie się czytało.
Jestem ciekaw jak potoczy się sytuacja w Lykosie. Jestem podobnego zdania, co niobe, że ten rozdział był trochę za słodki, ale wydaje mi się, że kontynuacje mają to do siebie, iż muszą się zacząć cukierkowym akcentem, a później słodki smak po deserze znika i zaczyna być bardziej ostro.
Powiem szczerze, że trudno jest przyzwyczaić się do Belli, która ma ponad 40 lat (chyba 42 o ile dobrze pamiętam) i jest przykładną matką i gospodynią. Wydaje mi się, że utarło się przedstawianie jej jako nastolatki w przedziale wiekowym 18-25, a ty złamałaś tą zasadę, z czego się cieszę.
Kończę, życzę tego, co wszyscy, czyli weny i czasu.
Pozdrawiam, M. Very Happy


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
thingrodiel
Dobry wampir



Dołączył: 01 Mar 2009
Posty: 1088
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 148 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: spod łóżka

PostWysłany: Nie 19:43, 24 Paź 2010 Powrót do góry

Ja zacznę od czepiania się - nie odmłodziłaś aby za mocno Jake'a? Wg książki jest młodszy od Belli o jakieś 1,5 roku, u ciebie zaś o 3 lata.
Chyba że coś źle pamiętam. I gdzieś się zrobiło "w w". I nie wiem, czy te przemowy między Jacobem a Bellą nie są aby za długie. Czy ludzie tak do siebie mówią? Kurczę, powiem, że jestem w kropce. Jako związkofob unikam doświadczeń długiego związku i może się mylę, może po iluśtam latach razem ludzie faktycznie przemawiają do siebie np. tak:
Cytat:
- Mój nigdy niewyżyty mężu, jeśli chcesz, żebym ci się dzisiaj na coś przydała, to idę sobie zaparzyć kawy i sprawdzę, co u chłopaków. Podejrzanie cicho tam na górze.
- No dobrze, coś za coś. W takim razie puszczę cię, choć nie mam ochoty wychodzić teraz z łóżka.


Dobra, to jak już cię zbiłam okrutnie, mogę przejść do poklepywania plecków. Ssssielanka! Jake to skończony ideał. Możę trochę razić na dłuższą metę, ale po czterech tomach idealizowania potencjalnego zboczeńca śmiem twierdzić, że Jacobowi też się coś od życia należy. Niech sobie będzie idealnym partnerem, kochankiem, mężem, ojcem, człowiekiem, obiektem. Skądś trzeba wziąć odpowiednie geny na kolejne pokolenie Blacków, a zapewne na nim się teraz skupisz.

No i dobrze! Dobrze podwójnie. Dzieciaki Belli i Jacoba to radocha. A kontynuacja "Lykainy" to radocha do entej. Tak więc cieszę się, że jest dalszy ciąg.

Początek sielankowy do bólu, ale coś czuję, że dla kontrastu urządzisz nam morze angstu na kilkadziesiąt rozdziałów, żeby nam za dobrze nie było.
Zobaczymy. "Lykaina" była świetną baśnią, "Lykos" pewnie też będzie miał tę jakość. A przecież najlepsze bajki pisali bracia Grimm (przemilczmy, co później stało się z ich zebranymi opowieściami).
I nie ma dobrej bajki bez złego krasnoludka.

Kończąc ten bełkot oczywiście życzę weny. Najlepiej wypasionej i niewyżytej, dzięki czemu dłużej pohasamy sobie z wilkami.

Buźka!
jędza thin


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
Pernix
Moderator



Dołączył: 23 Mar 2009
Posty: 1991
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 208 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z alkowy Lucyfera

PostWysłany: Pią 20:27, 05 Lis 2010 Powrót do góry

No, moje kochane, dziękuję bardzo za wszystkie komentarze. Tych, którzy mają dosyć słodkości i idealności w związku B&J, ostrzegam, że konsekwentnie kontynuuję tę idylliczną wizję, ale nie będzie tak zawsze, więc dajcie mi jeszcze chwilę na rozkręcenie akcji. ;)

Betowała: AngelsDream :*

Dedykuję Bajce, za wsparcie!



ROZDZIAŁ II
Jeszcze dwa tygodnie do wakacji




- Zjedz coś, bo moja mama z pewnością doniesie twojej, że zostawiłaś pełen talerz.
- Dałyby spokój, naprawdę. Już mam dosyć tego udawania, że jem wszystko, co mi podsuwają pod nos. Czy one myślą, że zgrabna, atletyczna figura bierze się z jedzenia pizzy i smażonych frytek?
- To czemu nie powiesz mamie, że się odchudzasz?
- Bo się nie odchudzam. Po prostu staram się jeść mniej kalorycznie. Zresztą ona tego nie zrozumie. Może pochłaniać wszystko i nic po niej nie widać.
- Indianie mają przecież dobrą przemianę materii, nie przesadzaj.
- Zapomniałaś, że jestem tylko w połowie Indianką i chyba metabolizm odziedziczyłam po Swanach.
- Zmieniając temat. Co zrobisz z Samem? - Summer, drobna, niska dziewczyna o czekoladowych oczach wpatrywała się w swoją przyjaciółkę z wyczekiwaniem. Od tej odpowiedzi zależało wszystko. Jeśli Sarah odwzajemnia uczucia Uleya, ona nie będzie miała u niego żadnych szans. To, że zauroczył się tak bliską jej osobą, bolało – bardzo.
- Nie wiem. Podoba mi się, chociaż nie wiem, czy to ten jedyny. Wolałabym poznać kogoś na studiach. Zobaczymy. Będę tu jeszcze rok, więc wszystko się może zdarzyć. Apetyczny jest, więc mogłabym go skosztować.
- Nie mów tak, traktujesz go zbyt przedmiotowo.
- A ty co, zakochałaś się? - Dziewczyna spłonęła rumieńcem, ale pokiwała przecząco głową. - Na pewno? Twoje zaczerwienienie mówi co innego. Słuchaj, jeśli ci się podoba, skreślę go od razu, aż tak mi nie zależy.
- Nie, nie podoba mi się. - Te słowa ledwo przeszły jej przez gardło. Marzyła o tym chłopaku co noc. Był starszy o dwa lata, wysoki, wysportowany. Pracował w warsztacie Jacoba i często paradował bez koszulki, kiedy odwiedzały ojca Sary. Miał powodzenie w rezerwacie, a jego uśmiech zniewalał. Wiele dziewczyn do niego wzdychało, ale on umawiał się do tej pory z laskami spoza La Push. Mimo tej niepisanej reguły lubił towarzystwo Sary – dwa razy zaprosił je na colę, ale głównie zagadywał Blackównę. Używał liczby mnogiej chyba tylko z grzeczności. Cieszyła się, że może dzięki temu dłużej go obserwować, ale nigdy nie odważyła się sama zagadać. Raz, kiedy Sara poszła do toalety i zostali tylko we dwójkę, niemal zapadła się po ziemię. Mruczała pod nosem ledwo zrozumiałe odpowiedzi na jego grzecznościowe pytania i choć cieszyła się, że ma go tylko dla siebie, równocześnie modliła się o jak najszybszy powrót rezolutnej przyjaciółki.
Dlaczego nie mogła jej powiedzieć, że zależy jej na tym chłopaku? Przecież Sarah by zrozumiała, pomogła. Ona wolała, by Uley sam się nią zainteresował. To facet powinien według niej przejąć inicjatywę, a skoro nie był nią zainteresowany, powinna sobie dać spokój i z boku patrzeć na bóstwo swoich marzeń.
- Słuchaj, Summy. Facet w tym wieku myśli fiutem. Ty możesz to wykorzystać dla swojej korzyści lub płakać w poduszkę, że nie chce czekać do ślubu. Pewnie, że iść na całość lepiej z miłości, ale oprócz seksu są inne przyjemności. Myślę, że Sam mógłby mi zaoferować praktyczne zajęcia z wychowania seksualnego, a ja poćwiczę na nim swoją sztukę uwodzenia. - Zaśmiała się z błyskiem w oku.
- A jeśli on jest w tobie zakochany? Zranisz go!
- Nic się nie bój. Nie jestem przecież modliszką bez uczuć. Zgoda na randkę zakończoną pocałunkiem to jeszcze nie przyjęcie oferty matrymonialnej. On też jest młody i z pewnością nie myśli jeszcze o założeniu rodziny i znalezieniu żonki, która co dzień postawi mu przed nosem obiad. Dobra, w takim razie w tym tygodniu po szkole pójdę do warsztatu i zagadam Pana Mam-Soczyste-Mięśnie-I-Chcę-Byś-Je-Pieściła. - Obie wybuchnęły śmiechem. Summer nie mogła mieć do Sary pretensji, przecież zaprzeczyła, że zależy jej na Uleyu. Może to jakoś przejdzie?


Na dzisiaj już koniec – pomyślała kobieta i wyłączyła komputer. Obróciła się w stronę drzwi i ujrzała męża opartego o framugę. Obserwował ją przenikliwie i nie spuszczał z oka.
- Długo już tak stoisz? - zapytała.
- Kwadrans. I zastanawiam się, czy z powodu tej opowieści, która wypływa spod twoich zgrabnych paluszków, będę cierpiał.
- A niby jak masz cierpieć, kochanie? - Podeszła do niego i wtuliła się, gdy otworzył dla niej ramiona.
- Na brak czasu spędzanego z żoną po pracy. Przecież wstaję rano, by iść tam na osiem, dziesięć godzin, a potem chcę się rozkoszować chwilami spędzonymi z ukochaną.
- A jak idziesz na piwo z chłopakami lub oglądacie jakiś mecz albo gracie w baseball? To tego cennego czasu już ci nie żal?
- Czepiasz się.
- Vice versa. - Pocałowała go prosto w usta. - I jak mam wykupić moją bieliznę? - wymruczała zalotnie.
- Mam pewien pomysł. - Włożył jej rękę w jeansy i złapał nagi pośladek, przyciągając ją bliżej. Potem przesunął rękę na przód i dotknął łona. - Jesteś już mokra, moja mokra studnia.
- Nie mów tak, Jake, to mnie nie podnieca. Lepiej już milcz. - Wpiła się w jego wargi z zawziętością, a potem wciągnęła do pokoju i zamknęła drzwi.
- Nigdy się tutaj nie kochaliśmy, szkoda, że to cholerstwo stoi na biurku. Chciałbym cię na nim położyć i mocno wykorzystać.
- Możesz mnie wykorzystać podobnie – odparła, prowokując go spojrzeniem i jednocześnie zsuwając spodnie. Stanęła przy biurku i wypięła gołą pupę. Wodziła dłonią po swoich pośladkach, a potem ściągnęła t-shirt. Nie zdążyła uwodzicielsko odpiąć biustonosza, a już poczuła ciepłe palce zmagające się z zapięciem. Po chwili wyzwolone piersi znalazły się w rękach swojego pana. Były tylko jego. Masował je zapalczywie, ściskając stojące sutki. - Jeśli nie na, może być przy – szepnęła, wyginając się, by pieścić językiem płatek jego ucha. - Usłyszała dźwięk stuknięcia metalem o metal, chrzęst zamka u spodni, które po chwili opadły na podłogę.
- Może być szybko, ostro i bez wstępów? - wymruczał pożądliwie.
- Jeszcze pytasz? Chcę swoje majtki, więc będzie, jak pragniesz.
Jego dłonie opuściły ugłaskane krągłości i powędrowały w dół brzucha, a potem między ciepłe uda.
- Jesteś gotowa, słońce.
- Tylko dla ciebie.
Powoli, lecz zdecydowanie zagłębił się w ciepłym i mokrym wnętrzu. Scalił się z nią, a gdy jęknęła, poczuł przebiegające po karku dreszcze. Uwielbiał dawać jej przyjemność, wlewać w nią swoje soki, naznaczać sobą. Miarowo wsuwał się w nią i wysuwał. Było słychać plaskanie ciał, rytmiczną muzykę wydawaną przez ich mowę. Przy akompaniamencie sopranowych pojękiwań i basowych warknięć ciała kochanków koncertowo osiągnęły spełnienie. Kiedy para dochodziła do siebie, a mężczyzna oderwał się od żony, obrócił ją ku sobie i wtulając w swój spocony tors, ucałował usłane słonymi kroplami czoło.
- Kocham cię do szaleństwa, Bello. Nie mógłbym sobie wyobrazić życia bez ciebie.
- Ja też – odpowiedziała zdawkowo, ściskając go mocniej. - Dziękuję ci.
- Za co? - odparł z zadowoleniem, uśmiechając się dumnie.
- Za to, że jesteś mój, że jesteś taki, a nie inny, że dałeś mi wspaniałe dzieci i ciepło.
- Przyjemność po mojej stronie i vice versa, kochanie.

Drzwi, pchnięte przez złośliwy podmuch wiatru, trzasnęły bardziej niż chciałaby tego wchodząca osoba. Małżonkowie odskoczyli od siebie, wracając do rzeczywistości. Dochodziła dwudziesta druga, czas minął im tak szybko. Bella w mgnieniu oka doprowadziła się do porządku i wychyliła głowę z gabinetu. Mignęła jej przed oczami sylwetka nastolatki, która szybko wspinała się po schodach, a zaraz potem słychać był delikatne kliknięcie zamka.
- Pójdę do niej, ostatnio dziwnie się zachowuje .
- Dobrze, to ja przygotuję nam kąpiel – odpowiedział.

- Kochanie, otwórz drzwi – wyszeptała, delikatnie pukając. Jeff spał w pokoju obok. Wiedziała, że ma twardy sen, ale przezornie starała się nie zakłócić jego odpoczynku. Usłyszała lekkie stąpnięcia po podłodze, a po chwili drzwi się uchyliły.
- Dlaczego wracasz tak późno? Przecież ustaliliśmy, że dwudziesta pierwsza to czas powrotów w roku szkolnym.
- Mamo, musisz być zawsze taka zasadnicza? Nie mów mi, że ty też przestrzegałaś wszystkie zasady dziadka Charliego. - Kobieta lekko się zarumieniła, przypominając sobie, że wpuszczała co noc wampira do swojego pokoju. Jak dobrze, iż jej córce to nie grozi. Nie ma szans, by ktoś dostał się na wysokie piętro domu, a wokół nie znajdowały się żadne naturalne udogodnienia, jak na przykład dorodne drzewa. Te zostały celowo zasadzone na skraju działki. Budynek otaczały za to dość wysokie krzaki ciernistych róż. Można powiedzieć, że była to współczesna forteca, nie do zdobycia. Bella uśmiechnęła się do siebie.
- Dobrze, Saro, ale nie rób tak, proszę. Nie chcemy z ojcem zamartwiać się, gdzie jest nasza kruszynka.
- Dawno przestałam nią być. Nie widzisz tego? Zobacz! Mam piersi. - Wskazała na swój biust. - Dorastam i staję się kobietą. Nie traktuj mnie jak dziecko.
- Masz rację. Przepraszam. Połóż się już spać i zapomnijmy o kruszynce, w porządku?
- Dobranoc, mamo.
- Śpij dobrze, kochanie.

W domu Blacków pogasły wszystkie światła. Tylko w jednym pomieszczeniu migotały jeszcze delikatne płomyki świec. Bella z Jacobem leżeli w wannie, milcząc. Ona oparła głowę, o zwinięty w rulon ręcznik, przymknęła oczy i rozluźniła się pod wpływem dotyku ciepłych dłoni. On masował jej stopę, z wyczuciem uciskając odpowiedniej punkty. Rozkoszował się widokiem zrelaksowanej żony. Dzięki ciepłocie Indianina, woda rzadko była dla niej za zimna. Spełniał idealnie funkcję bezpiecznej grzałki. O końcu kąpieli zadecydowała zmarszczona pod wpływem moczenia skóra. Bella nienawidziła tego uczucia, jakie wywoływał jej dotyk. Podobne zmiany towarzyszyły każdemu od dziecka, ale dopiero u dojrzałego człowieka wywoływały nieprzyjemne refleksje na temat szybko mijającego czasu i nieuchronnej starości. Wzięli szybki prysznic, spłukując z siebie pianę i udali się do łóżka. Jacob otulił ją ramieniem i pocałował w policzek.
- Dla mnie jesteś zawsze piękna i młoda. Zawsze tak będzie. - Miał odpowiedź na wszystko i potrafił z wyczuciem dodać otuchy, nawet gdy nie mówiła, że jej potrzebuje. Znał ją tak dobrze, jakby czytał w jej myślach. Uśmiechnęła się delikatnie i oddała pocałunek.
- Dobranoc.
- Dobranoc, słodka.

Weekend rozpoczął się całkiem spokojnie. Rodzinne śniadanie bez kłótni dzieci. Jeff śpieszył się na trening piłki nożnej, więc wybiegł z domu, jakby się paliło, zaraz po posiłku. Chłopcy w rezerwacie byli zafascynowani europejską grą i postanowili powalczyć w stanowych rozgrywkach. Jared, najbardziej obeznany w zasadach gry, zawsze czuł w sobie ducha sportowej rywalizacji. Niestety jego marzenia zostały zburzone przez konieczność uganiania się za wampirami, tym razem mógł się spełnić jako trener drużyny Walecznych Wilków. Syn Blacków czuł wielkie podekscytowanie i wkładał całą energię w dążeniu do perfekcji. Ich pierwszy mecz z drużyną z Forks był dla nich dużym sprawdzianem. Sarah również zniknęła natychmiast w swoim pokoju.

- Znów jesteśmy sami. Czy zawsze tak będzie? Czy nasze dzieci muszą tak szybko dorastać? - zapytała Bella, wpatrując się w pustą filiżankę. Jacob wstał z krzesła i wyjął naczynie z jej rąk. Podszedł do maszyny, by zrobić dla niej kolejne cappuccino.
- Jeśli chcesz, możemy się postarać o kolejne – powiedział ze śmiechem. - Przydałby się syn, który przejmie spuściznę po ojcu. Jeff nie wykazuje zainteresowania warsztatem.
- To nie o to chodzi. Po prostu czuję się staro, gdy widzę, jak szybko rosną. Niedługo Sarah pójdzie do college'u, Jeff też wybędzie z domu, zanim się obejrzymy i zostaniemy sami. - Nie ma to jak pesymistyczny nastrój od rana – pomyślał. Musiał sprawić, by zapomniała o mijającym czasie.
- Kochanie, wtedy będziemy mogli kochać się wszędzie, jak za dawnych czasów. Będziesz mogła chodzić nago po domu.
- Wypraszam sobie. Może jeszcze będę ci w stroju Ewy przynosić zimne piwo w czasie przerw w meczach, co?
- Nie narzekałbym. Ale naprawdę, nie chciałabyś mieć jeszcze jednego urwisa? Może tym razem trafi nam się aniołek.
- Przy twoim temperamencie? Wątpię. - Położył filiżankę przed nią i schylił się, by pocałować policzek, po czym wyszeptał.
- Ja bym zaryzykował, może udałoby nam się spłodzić taką słodką istotkę jak ty, która byłaby rozkosznie niezdarna, mądra, śliczna, uparta... - Nie zdążył skończyć, bo położyła mu palec na usta.
- Cii. Myślałam, że chciałeś chłopca, który przejmie twój interes.
- Interes jest na swoim miejscu, gotowy do akcji w każdej chwili.
- Jake, skończmy śniadanie, a potem trzeba jechać na zakupy. Lodówka - jak zawsze - świeci pustkami, a dziś przecież spęd wygłodniałego stada wilków. O planach powiększenia rodziny możemy porozmawiać innym razem, dobrze? - Chciała szybko uciąć drażliwy temat.
- Spokojnie, kochanie. Nie będę naciskać.

Sarah leżała na łóżku z słuchawkami wetkniętymi do uszu. Wpatrywała się w pustą kartkę, nie wiedząc, co napisać. W prawie pustą, bo na samej górze widniał tytuł pracy, który zdążyła już co najmniej dziesięciokrotnie podkreślić, wodząc po każdej literce ciemnogranatowym cienkopisem: Kim będziesz za dziesięć lat? Moje plany na przyszłość. Była zła na matkę, że przed wakacjami zadała pracę na taki temat. Dobrze wiedziała, że chodzi jej głównie o sprawdzenie, co jej córka ma w planach. Sęk w tym, że Sarah nie wiedziała. Nie miała pojęcia, co mogłaby robić. W niczym nie była specjalnie dobra. Jej zainteresowania – słuchanie muzyki, oglądanie seriali, czytanie książek fantasy, jeżdżenie na rowerowe wycieczki z przyjaciółmi – nie były wcale wyjątkowe. Nie miała pasji, która wskazałaby jej drogę. Nie miała ambicji, by podbić świat. Czuła się nijaka.
Zrezygnowała. Zamiast pisania wypracowania, rozsunęła telefon, by przejść do ataku. Jej aktualnym celem było uwiedzenie Sama. Sarah była uważana za bardzo ładną dziewczynę. Niechybnie miałaby wielkie powodzenie w szkole, gdyby nie jej niewyparzony język i zacięcie. Tak naprawdę nie chciała dopuścić nikogo zbyt blisko. Miała nieuzasadniony, bo niepoparty doświadczeniem, strach przed odrzuceniem. Jednym wyjściem, by zaliczyć pierwszą bazę, było umówienie się ze starszym chłopakiem, który nie został obezwładniony jej paraliżującym, szkolnym wzrokiem.

Jak idzie ci naprawa starego motoru twojego ojca? - napisała od niechcenia.

Prawie skończyłem. Może już jutro będzie na chodzie, a co? Chcesz się załapać na pierwszą jazdę? ;) - odpisał minutę potem.

Nie, dzięki. Życie mi miłe. Może następnym razem, jak już dobrze przetestujesz sprzęt w każdych warunkach! :p – Nie ma to jak dwuznaczność.

Och, maleńka, ja nie muszę testować swojego sprzętu. Działa zawsze niezawodnie, dlatego jestem najlepszym mechanikiem twojego ojca. - Coraz lepiej... - pomyślała.

Nie chwal się tak i nie mów do mnie maleńka.

Dobrze, słonko. Jak sobie życzysz. Kiedy znowu mnie odwiedzisz? ;) Może tym razem przyjdziesz sama, pokażę ci coś.

Chyba się boję. Wiesz, że możesz pójść do więzienia za obnażanie się przed nieletnią. I nie chciałabym być w twojej skórze, gdy dowie się o tym mój tata.

Widzę, że masz nieczyste myśli, skarbie. ;) Muszę lecieć. Mama znów zepsuła pralkę, praca czeka. Nie mogę się doczekać spotkania. Miłego dnia. :*

Nienawidziła, gdy ktoś kończył rozmowę przed nią. Czuła się wtedy na straconej pozycji, szczególnie że sama zainicjowała wymianę wiadomości. Odpowiedź musi być zdawkowa, niech sobie chłopak nie robi wielkich nadziei. Usłyszała pukanie do drzwi, właśnie kiedy skończyła pisać: Wzajemnie. Nacisnęła guzik „wyślij” i odrzuciła telefon na pościel. W tym momencie zza drzwi wyłoniła się głowa mamy.

- Skarbie, wszystko w porządku? Jesteś taka rozpalona – powiedziała z troską Bella, patrząc na zarumienioną córkę.
- Nie, nic mi nie jest. Coś mam zrobić? - zapytała, zmieniając temat.
- Nie. Pracuj nad wypracowaniem – odparła, widząc pusty notatnik, leżący przed córką. - Chciałam ci tylko powiedzieć, że idziemy z tatą na zakupy. Masz ochotę na coś specjalnego?
- Hmm, nie wiem. Może czekolada z orzechami?
- W porządku – uśmiechnęła się. Będziemy niedługo.
- Okej. - Kiedy drzwi się zamknęły, dziewczyna opadła na łóżko. Cóż, życie nastolatki nie jest łatwe. Rodzice, chłopak, pierwsza randka - to jej dylematy. Prawdziwym problemem na jej drodze była jednak praca domowa.
Ostatecznie nabazgrała coś na jednej kartce z notesu, a potem przepisała wszystko na komputerze. Wydrukowała i wrzuciła w teczce do plecaka. Byle już nie patrzeć na efekt swoich wysiłków.

Reszta dnia minęła zwyczajnie. Wspólny obiad, wieczorem wizyta starej watahy, która wyżarła połowę zakupionych zapasów. Jak dobrze, że te spotkania miały miejsce raz na dwa tygodnie w tym samym domu. Kobiety Quileutów podzieliły terminarz nasiadówek swoich głodomorów tak, by żadna z rodzin przesadnie nie ucierpiała finansowo. O dwudziestej drugiej, zaraz po wyjściu gości zadzwonił telefon. Jeff podbiegł do niego jak torpeda, i mimo że Bella stała tuż obok, to on podniósł słuchawkę.

- Rezydencja państwa Blacków, Geoffrey Charles Black przy telefonie. Z kim mam przyjemność? – powiedział górnolotnie, robiąc przy tym nadymane miny. - Bella wywróciła oczami, Sarah, która robiła sobie gorącą czekoladę, puknęła się w czoło, pokazując, że jej brat jest niespełna rozumu, a Jacob wybuchnął śmiechem. - Tak, mieszka tu Bella, ale nie Swan tylko Black. Kim pan jest? - Szatynka natychmiast spochmurniała, czując, że dzieje się coś złego. Wzięła słuchawkę z rąk syna. Jake również spoważniał, przysłuchując się, co mówi żona.
- Bella przy telefonie. Kto mówi?
- Nie mogę powiedzieć.
- W takim razie, po co pan dzwoni i skąd mnie pan zna. - Jacob odetchnął. Gdyby to był Edward, Bella rozpoznałaby jego głos. Napięcie go jednak nie opuszczało. Co może chcieć ten obcy facet?
- Proszę mnie posłuchać i niech pani nie odkłada słuchawki - odpowiedział rozmówca. - Wiem, że była pani strażniczką przez krótki czas i że zna pani zmiennokształtnych – Kobieta natychmiast zbladła, a tym momencie Jake nie wytrzymał i wyrwał jej słuchawkę z ręki.
- Nie wiem, kim jesteś, ale chyba powinieneś wymazać ten numer z pamięci, jasne? - wykrzyczał ze zdenerwowaniem, po czym usłyszał sygnał przerwanego połączenia.

- Dlaczego to zrobiłeś? - odpowiedziała, nieco zdenerwowana, choć starała się opanować głos..
- Ten typ musiał cię zdenerwować. Nie pozwolę, by ktoś doprowadzał cię do takiego stanu.
- Chodź ze mną. - Pociągnęła go za rękę. Uśmiechnęła się nerwowo do dzieci, które były nieco zaniepokojone. - To nic wielkiego. Muszę z tatą porozmawiać na osobności, a wy idźcie do swoich pokojów.
- Pewnie masz jakiegoś tajemniczego wielbiciela, co mama? - odparł Jeff, uśmiechając się krzywo.
- Chyba tak – skłamała. - A teraz już idźcie.
- Jake, mam złe przeczucia – odparła, kiedy byli w jej gabinecie.
- Jeśli to naprawdę twój tajemniczy wielbiciel, to się z nim rozprawię. Nie martw się.
- To nie to. Zawsze gotów do walki o serce swojej wybranki – zripostowała, żartując, ale po chwili na serio dodała. - On miał taki dziwny akcent i był nieco poddenerwowany. Wiedział, że byłam strażniczką i że znam zmiennokształtnych.
- Chciał ci grozić? - Jacob natychmiast zmienił ton. Martwił się o rodzinę, o nią.
- Nie, raczej nie. Miał mi coś ważnego do powiedzenia, ale wtedy ty mu przerwałeś. Nie wiem, czy teraz dowiemy się, o co mu chodziło.
- Mam nadzieję, że nie. - Przytulił ją do siebie i pocałował włosy kobiety. Pachniała tak dobrze, pachniała jak dom, rodzina. Bał się, że coś może to zepsuć. Po raz pierwszy od wyjazdu Cullenów bał się, że ją utraci. Ten irracjonalny strach miał pewne podstawy, by zasiać niepokój w poukładanym świecie Blacków, ale Jake nie dał po sobie poznać, że ta sprawa wyprowadziła go z równowagi. Musiał zadbać o spokój rodziny, a póki był to tylko jeden głupi telefon, nie ma co się przejmować, choć skrycie postanowił być czujniejszym.

W niedzielę wszyscy zachowywali się normalnie, unikając tematu minionego wydarzenia. Spędzili popołudnie u dziadków, którzy z ochotą gościli dzieci i wnuki w weekendy, mogąc się wtedy nacieszyć gwarem, który wypełniał ich cichy dom. Renee na poważnie zajęła się malowaniem pejzaży. Znalazła spokój, którego szukała, u boku swego byłego męża. Znalazła prawdziwy dom w Forks – tam, skąd kiedyś uciekała. Była tą szczęściarą, której udało się odzyskać to, co kiedyś wyrzuciła. Razem z Charliem dożywali swoich ostatnich lat w szczęśliwym związku, który nie potrzebował papierka na dowód ich wzajemnej miłości i troski. Byli zgodną parą. Odkąd komendant przeszedł na emeryturę, spędzał czas, głównie łowiąc ryby. Jeszcze dziesięć lat temu towarzyszył mu Billy. Niestety ciężko zachorował i ostatnie trzy lata swojego życia spędził przykuty do łóżka. Charlie trwał przy przyjacielu do końca, ale jak co tydzień chodził też na ryby wedle życzenia umierającego Indianina. Nie przerwał tego rytuału po śmierci Blacka. Wierzył, że stary przyjaciel jest przy nim właśnie nad jeziorem. To było ich miejsce. Renee wreszcie odnalazła prawdziwe ja. Doceniła byłego męża za to, że daje jej dużo swobody i nigdy nie marudzi na temat swoich problemów, a potrafi wyczuć moment, kiedy ona go potrzebuje. Sama również rozgryzła Charliego i wiedziała, kiedy powinna zostawić go w spokoju, a kiedy namówić na zwierzenia. Dzięki temu w porę wykryła u niego problem z prostatą, przeprowadzając szczegółowy wywiad, a Charlie przestał się wstydzić choroby i przeszedł szczęśliwie operację. Niedzielne obiady z dziećmi sprawiały, że w staruszków wstępowała energia i nabierali chęci do życia, obserwując młodzież.
Po posiłku Jeff opowiadał dziadkowi o treningach i zespole, a Sara pomagała babci zmywać naczynia. Bella i Jacob usiedli na werandzie, popijając poobiednią kawę. Cieszyli się chwilą, nie wspominając nic na drażliwy temat.

Tydzień mijał niesłychanie szybko. Dorośli rzucili się w wir zadań, co skutecznie odgoniło niepokojące myśli. Tajemniczy mężczyzna nie zadzwonił ponownie. We wtorek wieczorem Bella zamknęła się w swoim pokoju ze stosem prac do poprawienia. Dzieci siedziały u siebie, a Jake zajmował się czyszczeniem kompletu domowych narzędzi i porządkowaniem zakurzonych półek w garażu.
Kobieta z niecierpliwością przerzucała kartki, szukając konkretnej. Kiedy ujrzała swoje nazwisko, wyjęła arkusz i ułożyła przed sobą. Zagłębiła się w lekturze...

- Moi drodzy - wstała zza biurka, trzymając w ręku plik białych kartek - sprawdziłam wasze prace i jestem z was dumna. Wiele osób potraktowało temat poważnie, za co wam dziękuję. W wieku siedemnastu lat myśli się o wygranym meczu, spotkaniach z przyjaciółmi, randkach, sukienkach na bal, ale wy pokazaliście, że nie tylko. Cieszę się, że macie plany, że niektórzy już dążą do ich realizacji, starając się o wakacyjne praktyki w interesującej was branży. Mamy sportowe talenty w tej klasie, są osoby chcące podbić rynek fonograficzny, wystartować w wyborach... Najważniejsze jednak żebyście w tym wszystkim pozostali sobą i nie zapomnieli o tym, kim jesteście. Wtedy, po osiągnięciu zamierzeń, będziecie mogli czuć się spełnieni. Nie bójcie się też modyfikować planów i idźcie za głosem serca. Gdybyście mieli jakieś pytania, dotyczące realizacji marzeń na przyszłość, jestem do waszej dyspozycji.
Prace nie zostały ocenione na stopnie, ale na pewno rozwieją moje wątpliwości, co do oceny końcowej na waszą korzyść. Jason, proszę, rozdaj je. – Poddała arkusze niskiemu chłopakowi z pierwszej ławki, po czym usiadła przy biurku. Kiedy każdy trzymał już w ręku swoje „dzieło”, rozpoczęła się normalna lekcja. Sarah siedziała speszona i starała się unikać wzroku matki. Na jej nieszczęście to była ostatnia lekcja i jak zwykle w środy wracała do domu z Bellą. W samochodzie zapanowała krępująca cisza. Dziewczyna odważyła się włączyć odtwarzacz CD i z głośników popłynęła uspokajająca jazzowa muzyka.

- Mamo, wiem, że ta mowa była do mnie. Ja naprawdę nie wiem, co chcę robić w przyszłości – Sarah odezwała się po chwili, chcąc mieć to już za sobą.
- Dziecinko, ale powinnaś już co nieco wiedzieć. Po wakacjach czeka cię ostatni rok nauki w szkole średniej. Musisz zacząć powoli myśleć perspektywicznie.
- I co? Mam skończyć studia jak ty i tata, a potem ostatecznie wrócić na stare śmieci i płodzić nowych Quileutów, tak?
- Nie tym tonem, dobrze? Po prostu przemyśl sprawę. Twoja praca nie zawierała ani jednego konkretu. Jako jedyna o niczym nie marzysz. A teraz, wybacz, staram się skupić na drodze i w jednym kawałku dowieźć nas do domu.

Bella zaparkowała swojego srebrnego chevroleta Tahoe przed domem. Sarah natychmiast wyskoczyła z auta i pognała do domu. Kiedy kobieta weszła do środka, usłyszała tylko trzaśnięcie drzwiami na górze. Postanowiła zostawić dziewczynę w spokoju. Wychowywanie nastolatki okazało się trudniejsze, niż myślała. Jej rodzice mieli wielkie szczęście, że trafiła im się dojrzała, nierobiąca problemów córka. No, może nie do końca nierobiąca problemów... Ale przynajmniej nie pyskowała. Nie miała w tej chwili siły na kolejną pogadankę o zachowaniu i edukacji, może Jacob do niej dotrze. Po tym, jak uporządkowała i wypełniła wszystkie zaległe papiery do szkoły, zabrała się za gotowanie obiadu. To była jedna z jej ulubionych części dnia. Nastawiła sobie płytę z kultowymi piosenkami Elvisa Presleya. Lubiła wracać do starych klasyków, nie mogła natomiast znieść tego, co grano teraz w rozgłośniach radiowych. Popularna muzyka przeszła jej najśmielsze oczekiwania. Dominowały elektroniczne dźwięki, kosmiczne stylizacje, ludzki głos ubarwiano syntezatorami, a to właśnie wokal zawsze przyciągał ją do piosenek, kapel, wykonawców. Elvis miał coś w sobie, co powodowało poprawę humoru.
Pokroiła filety z kurczaka w kostkę i rzuciła na rozgrzaną oliwę. Przyprawiła solą, pieprzem i majerankiem, a potem zabrała się za szatkowanie stosu warzyw do potrawki. Wszystkie dołączyły do mięsa, dusząc się powoli. Na koniec dodała pomidory i sięgnęła po drewnianą łyżkę, by wymieszać je z resztą. Z głośników właśnie rozbrzmiewał Heartbreak Hotel, jeden z jej ulubionych utworów. Łyżka zamiast wylądować w garnku, na chwilę stała się mikrofonem, a Bella wraz z Presleyem zaczęła nucić, bujając się w rytm muzyki. Tak wczuła w rolę, że nie zauważyła Sary, która wpatrywała się w nią z otwartą buzią. Natychmiast przestała, wkładając drewniane mieszadło do jedzenia.

- Idę do Summer – odburknęła dziewczyna, przewracając oczami.
- A obiad?
- Nie jestem głodna. Odgrzeję sobie, jak wrócę.
- Najpóźniej o dziewiątej widzę cię w domu. Jutro szkoła.
- Jak sobie mama życzy – odpowiedziała nastolatka. Było coraz gorzej. Teraz Sara zachowywała się nad wyraz grzecznie. Bella czuła, że się od siebie oddalają. Nie chciała tego, nie chciała, by jej córka, tak jak ona, musiała się sama mierzyć z własnymi troskami. Pragnęła być dla niej wsparciem, przyjaciółką, ale cokolwiek powiedziała – czy była ostra, czy pozwalała na więcej – nic nie poprawiało ich relacji.
Wieczorem zwierzyła się Jake'owi. Opowiedziała o ostatnich rozmowach z ich córką. On nieco bagatelizując sprawę, powiedział, żeby się nie martwiła. W tym wieku nastolatki się buntują i rodzice często stają się w ich ocenie wrogami. Zapewniał, że to niedługo minie. Kobieta bała się jednak, że niefrasobliwość ich pociechy wpędzi ją kiedyś w kłopoty. Poza tym to ona była wrogiem, Jacob nadal trzymał swoje stanowisko świetnego ojca.

W czwartek po szkole młoda Blacówna pojechała swoim rowerem prosto do warsztatu. Wiedziała, że w ten dzień tata spędzi w Seattle, kupując potrzebne części do napraw i dzięki temu nie będzie świadkiem jej rozmowy z pracownikiem.
Sam leżał pod czerwonym dodge'em. Zaparkowała swój dwuślad obok metalowego drążka, a następnie podeszła cicho, kucnęła przy chłopaku i położyła rękę na jego brzuchu. W tym momencie było słychać uderzenie głowy o metal i syk wydobywający się z ust mechanika.
- Cholera, nie można tak delikatniej zwrócić na siebie uwagę? - powiedział ze złością, wyjeżdżając na wózku spod samochodu.
- Sorry, wodzu, chciałam sprawdzić twardość twoich mięśni – odpowiedziała z figlarnym uśmiechem na twarzy.
- Możesz przekonać się też o twardości innych części mojego ciała, skoro taka jesteś chętna – odparł już w lepszym nastroju, uśmiechając się.
- No mówiłam, zboczeniec. - Była zadowolona z siebie, że już jej wybaczył niefortunne przywitanie.
- Mówiłem o moim bicepsie, ale widzę, że głodnemu chleb na myśli. To już drugi raz, panno Black – wyszczerzył zęby, po czym zademonstrował swoje napięte przedramię.
- No dobra, tu mnie masz. Marzę o randce z tobą, ale nie umiem powiedzieć tego wprost – odpowiedziała dla żartu.
- To się da zorganizować, dziecinko. Kiedy mam po ciebie przyjechać?
- Żartowałam. - Momentalnie zmienił wyraz twarzy, był nieco zawiedziony, więc zaraz szybko dodała: - Ale skoro bardzo chcesz, możesz mnie zabrać jutro do kina.
- Do kina czy na film? - kontynuował podryw w tandetnym stylu.
- Jeśli chcesz jeszcze pracować u mojego ojca, to byłabym za filmem.
- Niech będzie. Na co chciałabyś pójść? - zapytał z przekąsem.
- Ty wybierz. Niech to będzie niespodzianka. Pierwszy test na zbieżność gustów. - Mrugnęła do niego oczkiem, a potem, chcąc wstać oparła się o maskę samochodu i gdy właśnie prostowała nogi, poczuła, że on chwyta ją za rękę i przyciąga do siebie. Wylądowała na jego klatce piersiowej, twarzą milimetry od jego ust.
- Buziak na pożegnanie? - wyszeptał pożądliwie.
- Jeszcze nie jesteśmy na tym etapie – odparła szeptem, wpatrując się prosto w jego piwne oczy. Jej drobne usta wymawiały słowa powoli, a on nie mógł skupić się na treści, tylko podziwiał ruch pomalowanych przezroczystym błyszczykiem warg. Poczochrała jego włosy, przywracając go do rzeczywistości, po czym wstała i wolnym krokiem odeszła w stronę roweru. Wiedziała, że jego wzrok spoczywa na jej pupie i cieszyła się, że założyła te krótkie, obcisłe szorty. Niech patrzy, niech podziwia i nabiera ochoty. Zdecydowanie za szybko połknął haczyk, myślała, że będzie musiała się dłużej namęczyć. Zaczęła się zastanawiać, czy chodzi im o to samo, czy może jednak Summer miała rację, a on coś do niej czuje. Nie chciała jednak w tej chwili o tym myśleć, wolała słuchać wewnętrznego okrzyku radości po udanych podchodach. Odwróciła głowę i uśmiechnąwszy się, pomachała mu ręką na pożegnanie, po czym odjechała w stronę klifów. Miała ochotę pobyć sama, zanim uda się do pracy. Lubiła pogapić się na ocean z górzystych wzniesień i zapomnieć o tym okropnym świecie.

- Bello, kochanie? - Jacob zawołał, wchodząc do domu. Zawsze pierwsze co robił, to witał się z żoną, stęskniony za nią po całym dniu.
- Już idę – krzyknęła, słysząc jego donośny głos. Po chwili pojawiła się w kuchni. Jake wyciągał z lodówki butelkę z sokiem i nalewał sobie szklankę napoju.
- Cześć – powiedziała, gdy była tuż za nim. Wtuliła się w plecy męża i pocałowała go w kark.
- Cześć. – Odwrócił się w jej stronę i mocno do siebie przyciągnął, a następnie złożył powitalny całus na ustach.
- Głodny? Odgrzeję ci gulasz. - Nie czekając na odpowiedź, wstawiła garnek na płytę.
- Jadłaś już?
- Nie, czekałam na ciebie, ale Jeff tak. Sarah pracuje dzisiaj w pizzerii, więc tam coś zje, mam nadzieję. W ogóle coraz bardziej się o nią martwię. Ostatnio mało je, ma zmienne nastroje. Raz jest kochana, tak jak wtedy, gdy pomogła mi usunąć dowód kulinarnej porażki, a innym razem pyskuje i odcina się ode mnie.
- Kochanie, mówiłem ci. To normalne. Pogadaj z Leą, Kim, Emily, one na pewno mają podobne problemy z dziewczynami. Czasem ze słodkiego aniołka wyrasta przesłodzona księżniczka, a czasem buntowniczka. Ja tam wolę drugą opcję.
- No tak, wiem. Ale chciałabym, żeby przy tym buntowaniu trochę się otworzyła, a ona woli znikać u koleżanek lub zamykać się w swoim pokoju, a potem wyjedzie na jakieś studia - Oby się zdecydowała – dodała w myślach. - i całkowicie ją stracimy.
- Mam wrażenie, że podobną rozmowę odbyliśmy niedawno. Nie przejmuj się. Jak chcesz, to z nią porozmawiam, ale po weekendzie.
- Dlaczego po weekendzie? - zainteresowała się tak późnym terminem.
- A bo na weekend mam inne plany – uśmiechnął się tajemniczo. Bella postawiła na stole dwa talerze z jedzeniem. Spojrzała na niego bykiem i już chciała coś powiedzieć, gdy on położył przed nią białą kopertę.
- Co to? - zapytała niepewnie zbita z tropu.
- Zobacz.
Otworzyła nerwowo zalakowany list i wyjęła z niego kolorową ulotkę. Przedstawiała piękny, luksusowy pensjonat umiejscowiony wśród zieleni. Romantyczny weekend w Willows Lodge. Spa, wizyta w winiarni połączona z degustacją win, ognisko, apartamenty dla zakochanych i jeszcze więcej. – głosił napis na sztywnej kartce papieru.
- Co to jest? - zapytała ponownie, nie mając pojęcia, jak zinterpretować gest Jacoba.
- Należy nam się chwila wytchnienia. Chciałem cię zabrać gdzieś z dala od domu, dzieci, szkoły i La Push, żeby nabrać dystansu do pewnych spraw, wypocząć – odpowiedział pomiędzy kolejnymi kęsami potrawy.
- Serio, Jake? Romantyczny weekend? - powiedziała z podekscytowaniem, a potem, nie przejmując się, że przerywa mu w posiłku, usiadła na kolanach, otoczyła rękoma szyję i pocałowała z pasją. - Dziękuję, kochanie. - Pomyślała w tej chwili, że za wiele szczęścia spotyka ją z tym mężczyzną. To wręcz nierealne, żeby wszystko się tak dobrze układało. Kiedyś karma musi się odwrócić, tylko że teraz nie chciała o tym myśleć.


Następna część - tylko kliknij! :)


Post został pochwalony 1 raz

Ostatnio zmieniony przez Pernix dnia Sob 16:20, 04 Gru 2010, w całości zmieniany 2 razy
Zobacz profil autora
variety
Wilkołak



Dołączył: 21 Lip 2010
Posty: 143
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 32 razy
Ostrzeżeń: 2/3
Skąd: Tarnów

PostWysłany: Pią 23:13, 05 Lis 2010 Powrót do góry

No i chociaż raz jestem pierwsza hłe hłe hłe! Ta nasza Sara to dobry gagatek! I dobrze, przecież miała po kim ikrę odziedziczyć, zważywszy jak dobrze się staruszkowie(a głównie papa Jake) trzymają! Mając na uwadze ich manewry, bynajmniej nie rodem z geriatyka, nasza parka mi się podoba, i chciałabym wyobrażając sobie własne małżeństwo za 10 lat widzieć własny tyłek okradziony przez męża z majtek.Wink (Natchnęłaś mnie Pernix!, chociaż jest groźba, że małżon powie "a kysz!"). A teraz do rzeczy: Podziwiam umiejetność stopniowej, niespiesznej a przez to klarownej i uporządkowanej akcji oraz nienaganny język i styl. Chylę czoła i gryzę pazury z zazdrości! Poza tym mam apetyt na więcej i chyba nawet nie zatęsknie za Dżejkobem, jeśli Sara będzie się tak interesująco rozwijać. No! To czekam, a za poślizgi czasowe będę wysyłać pogróżki!


Post został pochwalony 2 razy
Zobacz profil autora
AngelsDream
Dobry wampir



Dołączył: 17 Sty 2009
Posty: 591
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 108 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Warszawa

PostWysłany: Sob 1:43, 06 Lis 2010 Powrót do góry

Uwaga, jeśli ktoś nie jest odporny na opary absurdu, to niech nie czyta tego komentarza i uzna, że to jakiś drobny błąd w funkcjonowaniu forum. Czujcie się ostrzeżeni.

Bywszy betą Pernix niemal na etat, miałam przyjemność obserwować, jak się zmienia jej styl, nauczyłam się także tego, że dziewczyna ma swoje pomysły, które ja mogę tylko szlifować i co najwyżej lekko naginać w tym czy innym miejscu. Bardzo się tego trzymam, betuję jednak twardą i nieustępliwą ręką, polując na wszystko, co czytelnikowi może stanąć Twisted Evil w gardle. Twisted Evil Twisted Evil Twisted Evil

To opowiadanie z jednej strony napawa mnie optymizmem. Oto udany związek, Bella wyrosła z kanonicznej 'kaleczności' do kwadratu, chociaż akurat już w poprzedniej części pokazała pazury, nawet dosłownie, dacie wiarę?! W każdym razie to całkiem fajna, równa babka, trochę sentymentalna, ale w gruncie rzeczy nie jest to nierealne. Jake już bardziej mnie przeraża, jakby się rozmiękczył, ale to nie tak, że go takiego nie łykam. Ta druga strona to fakt, iż nie bardzo się czuję w roli matki, więc tekst musi być mega naładowany emocjami, żebym była w stanie zrozumieć, co to znaczy mieć dziecko, wychowywać je i się o nie martwić. Inna sprawa, iż na sceny erotyczne, nie bójmy się nazywać rzeczy po imieniu, mam swoje spojrzenie, a tu jest między mną a Pernix rozbieżność. Mimo to doceniam zaufanie, jakim obdarzyła mnie szanowna Autorka i mam zamiar nadal dzielnie ją wspierać w pracach twórczych, choćby w takim celu, by się co jakiś czas w tym wątku pojawić i narobić zamieszania. Nie może być za dobrze!

Sara wydaje mi się postacią z dużym potencjałem autentyczności, co bardzo sobie cenię i przyznaję, że mam już jakieś tam pomysły dotyczące dalszych wydarzeń wirujących wokół nastolatki.

Oby tak dalej! Powodzenia!


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
Bloody Night
Człowiek



Dołączył: 23 Paź 2010
Posty: 66
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/3

PostWysłany: Sob 11:39, 06 Lis 2010 Powrót do góry

Dobra to teraz moja kolej na dodanie nic nie znaczącego komentarza.
Nie mogę napisać nic konkretnego bo mnie zatkało.
Wdech wydech, dobra jedziemy z tym kokosem.
Nowy rozdział bardzo mi się spodobał, ciekawość mnie zżera to mógłby być tym tajemniczym facetem z telefonu.Jak przeczytałam pierwsze sześć linijek(te od momentu w którym zadzwonił telefon) to jedyne o czym pomyślałam to EDWARDA albo ktoś inny z rodziny CULLENÓW.Jakie było moje zdziwienie gdy okazało się, że to nie Cullenowie.
Zatkało mnie to, że Bella stała się taka odważna Bo kiedyś na samą myśl, że mogłaby się przed kimś obnażyć robiła się bordowa na twarzy a teraz sama się rozebrała.Punkt dla niej xd.
Błędów nie zobaczyłam.Twój styl pisania jest cudaśny aż chce się czytać...(chyba ci to mówiłam...No nic powtórzę się...Śmierć za to nie grozi...)
Czekam na kolejny rozdział i życzę dużo, dużo i jeszcze więcej weny do pisania kolejnych rozdziałów.
_____________________________________________________________

Postanowiłam zerknąć jeden jedyny raz w stronę stolika Cullenów. Jeśli ten agresywny dziad się na mnie gapi, mam prawo stchórzyć i opuścić następną lekcję.


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
BajaBella
Moderator



Dołączył: 11 Gru 2009
Posty: 1556
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 219 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z lasu

PostWysłany: Sob 11:57, 06 Lis 2010 Powrót do góry

Dotarłam w końcu do swojego ulubieńca Lykoska.
Perniś, jak Ci już pisałam jest sielankowo, ale w tym przypadku mnie to nie razi. Ba! Wręcz mi się podoba. Małżeństwo państwa Black’ów – jak tak im się przyjrzeć trochę z boku – jest naprawdę fajne. I godne pozazdroszczenia. To nic, że w prawdziwym życiu takie pary są rzadkością, wszak wszystkie lubimy sobie czasem pomarzyć.
Twój Jake wzbudza we mnie bardzo pozytywne emocje. Jest taki mrau. Widziałam, że Angie ma trochę inne zdanie na jego temat niż ja. I w zasadzie zaczęłam się po jej komentarzu zastanawiać, czy faktycznie nie przedobrzyłaś z jego idealizowaniem, ale jeśli nawet, to mi on i tak w takiej wersji się bardzo podoba. Podoba to mało powiedziane. Mam motylki w brzuchu jak o nim czytam.
O Belli Ci już pewnie wspominałam w poprzednim komentarzu, ale dodam że z rozdziału na rozdział tworzysz tę postać coraz bardziej wyrazistą i autentyczną. I jestem pod wrażeniem, że w taki naturalny sposób opisujesz bycie matką nastolatków.
Sara to intrygująca młoda osóbka. Intrygująca ale i momentami irytująca. Szczerze Ci powiem, że nie przepadam za takim zachowaniem nastolatek, generalnie za takim podejściem do życia, uczuć (patrz jej uwodzenie Sama), ale mam jakieś niejasne przeczucie, że specjalnie kreujesz jej obraz właśnie taki. Myślę, że poprzez wydarzenia, które później nastąpią będziesz chciała pokazać jej pewną przemianę. Ale mogę się oczywiście mylić.
W każdym razie ta postać ma w sobie ogromny potencjał. Budzi spore emocje w czytelniku.
Lubię Lykoska za atmosferę La Push, którą opisujesz. Te drobne wstawki o starej sforze są jak małe perełki. Idealnie oddają obraz wilczej watahy, który mam w głowie.
Klimat w jakim jest to opowiadanie zawsze poprawia mi nastrój i wyzwala w moim mózgu masę endorfin. Zawsze jak czytam kolejny kawałek mimowolnie zaczynam się uśmiechać. Lykosek działa na mnie tak, jak pyszna czekoladka. A w dodatku nie tuczy!
Perniś, pisz jak najwięcej. Zima idzie więc takie pozytywne, ciepłe emocje są jak najbardziej wskazane.
Buziaki.


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
niobe
Zły wampir



Dołączył: 09 Lut 2009
Posty: 481
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 96 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Kraków

PostWysłany: Sob 13:34, 06 Lis 2010 Powrót do góry

Sądzę, że drugi rozdział jest niemal tak samo ważny jak pierwszy. Bo początek można zrobić naprawdę ciekawy, a potem zepsuć wrażenie kolejną częścią, dążę jednak do tego, że bardzo mi się podobał ten rozdział i zaczynam się przekonywać do Lykosa.
Zaintrygował mnie telefon do Belli i jestem ciekawa co będzie dalej z nieznajomym. Przekonuje się też do Jacoba, może to racja, co pisało kilka osób, on też zasługuje na dobre zakończenie i szczęśliwe życie z Bellą, a Twoja wersja jest bardzo przyjemna. Podoba mi się właśnie nastrój tego opowiadania, lekki, swojski i przyjemny, pewnie do czasu bo na pewno szykujesz jakiś zwrot akcji, ale na razie podoba mi się czytanie o małych dramatach rodziny Blacków. Sarah jest ciekawą postacią i zastanawiam się jak potoczą się jej losy.
Scena erotyczna bardzo ładnie opisana i idealnie pasuje do tego ff.
Podsumowując moja ciekawość zdecydowanie wzrosła i czekam na kolejną część
Pozdrawiam
niobe


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
Mirona
Wilkołak



Dołączył: 04 Lut 2010
Posty: 155
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 7 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Żory

PostWysłany: Sob 20:37, 06 Lis 2010 Powrót do góry

Właśnie znalazłam trochę czasu, aby napisać tutaj jakiś komentarz.
No więc, cieszę się, że zamieściłaś na forum drugi rozdział.
Powoli zaczynasz rozwijać akcję i zaczyna się coś dziać. Smile Widać, że ta arkadyjska atmosfera panująca w I rozdziale zaczyna się burzyć.
Sarah - młoda buntowniczka, która nie jest już dziesięcioletnią córeczką i bardzo to podkreśla rozmawiając z Bellą. Po prostu, jest zwykłą nastolatką i widać, że nie wzorujesz jej na młodej Meyerowskiej Belli. Plus ode mnie za tą postać.
Bella i Jacob. Już wcześniej podobało mi się, jak wystylizowałaś tych bohaterów. Są tacy... kochani ;]
Podobał mi się moment z tajemniczym telefonem.

Cytat:
On miał taki dziwny akcent i był nieco poddenerwowany.


Mam wrażenie, że dzwonił do niej Jasper. W końcu, gdy Bella była Lykainą, to jego pierwszego spotkała, co nie?

Końcówka także była fajna. Zapowiada, że będzie ciekawie ;]

PS. Dzięki za info odnośnie nowego rozdziału Smile


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
pampa
Dobry wampir



Dołączył: 18 Lut 2010
Posty: 1916
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 57 razy
Ostrzeżeń: 0/3

PostWysłany: Pon 8:58, 08 Lis 2010 Powrót do góry

Dotarłam
wczoraj przeczytałam sobie Lykainę a dzisiaj przemknęłam przez te 2 rozdziały Smile

bardzo podoba mi się cała fabuła, a główniej związek Belli z Jakem. To, że są razem, że mają dzieci, że dziewczyna zapomniała o pijawce Wink

a najbardziej to, że w końcu Jake ma włosy na klacie i niektórzy tu nie będą mi insynuować że to prawie jak pedofilia Laughing

jest fajnie, akcja się rozkręca i bardzo mnie ciekawi co też młoda Blackówna wykona. Mam pewne podejrzenia co do przebiegu, ale poczekam sobie (nie)cierpliwie na dalsze rozdziały i zobaczę czy mi się zgadza


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
Viv
Dobry wampir



Dołączył: 27 Sie 2009
Posty: 1120
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 103 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Z 44 wysp

PostWysłany: Wto 12:56, 09 Lis 2010 Powrót do góry

Mi ostatnio trochę nie po drodze do KP, jakoś tak omijam ten dział, ale przypomniało mi się, że chyba jest drugi rozdział Lykosa, więc zajrzałam.
Pod pierwszym rozdziałem nie zdążyłam nic napisać, ach ta skleroza, ale jestem pod drugim.
No więc podoba mi się. Może nawet bardziej niż Lykaina, chociaż to nie do końca tak. Na pewno jest inaczej. W pierwszej części mieliśmy młodą Bellę, nastolatkę, tutaj dojrzałą kobietę, szczęśliwą żonę. To prawie jak inna bajka, co prawda jest Sara, ale jakże się różni od mamy. Tak się zastanawiam w kogo ona się wrodziła. Co prawda rodziców ma wyjątkowych, ale mimo wszystko byli dobrze ułożeni. Pyskata, krnąbrna i nie boi się uwodzić chłopaków Very Happy. Właściwie dobrze, że nie przypomina Belli za młodu. Mamy przynajmniej ciekawą postać.
Bella z Jacobem stworzyli wspaniałą rodzinę. Tylko pozazdrościć tak szczęśliwego małżeństwa. Zachowują się jak nastolatkowie, tacy wciąż w sobie zakochani, lubiący spędzać ze sobą czas, uprawiając miłość w każdej wolnej chwili. Sceny erotycznie świetnie ci wychodzą, tak przy okazji.
Dziwi mnie jedynie, że Jake jest wciąż tak niepewny. ciągle widzi Edwarda jako zagrożenie. Wydawało by się że po takim czasie jest już pewny, że Bella wybrała jego i tylko z nim pragnie być. Czytając mam wrażenie, że on ciągle się jego obawia, że pojawi się nagle i odbierze mu ukochaną. Być może to tylko moje odczucie, ale po tym tajemniczym telefonie tak mi przyszło na myśl.
Jeszcze jedna sprawa, Sam. Cały czas kojarzy mi się z tym Samem ze sfory, w pierwszej chwili myślałam, że to o nim piszesz. dopiero kiedy przeczytałam, że jest dwa lata starszy od Summer, dotarło że to całkiem inny chłopak. A już się wystraszyłam, że dziewczyny się zadają z dorosłym facetem Wink
Zważywszy na to że uwielbiam twoje pisanie, będę się tu meldować, postaram się pod każdym rozdziałem, aczkolwiek nieraz mi tu nie po drodze. Ale możesz mnie kopniakiem w old nakierować, jakbym zapomniała albo nie zauważyła nowego rozdziału.
Buziaki.


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
Cornelie
Dobry wampir



Dołączył: 27 Gru 2008
Posty: 1689
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 297 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z łóżka Erica xD

PostWysłany: Sob 13:39, 13 Lis 2010 Powrót do góry

Pernisiu, jak obiecałam, tak przybyłam Wink I sobie przeczytałam. Odniosę się najpierw do pierwszego rozdziału, co by chronologii nie zaburzać.
W każdym razie opisy masz bardzo ładne, plastyczne, nie nudzą. Fajnie dobierasz słowa, nie przesycasz czytelnika zbyt dużą dawką informacji. W sumie wszystko jest na swoim miejscu. Co do tej sielanki, co to już się przewinęła przez komentarza - prawda, jest trochę cukierkowo i słodko, ale i tak myślę, że w końcu ten idylliczny obraz zburzysz.
Podoba mi się to, jak opisujesz Jake'a aż sama zaczynam go lubić. I z tego pierwszego rozdziału najbardziej przypadły mi do gustu momenty pisane przez Bellę, taki powrót do wspomnień.
Bella i dzieci? xD Bosze, tego się nie spodziewałam, ale jest ok Wink
W sumie pierwszy rozdział jest tylko takim wprowadzeniem, na dobrą sprawę nic się tutaj nie dzieję, toteż czekam na jakąś grubszą akcję xD


- Dawno przestałam nią być. Nie widzisz tego? Zobacz! Mam piersi.

Jak to przeczytałam to wybuchnełam niepohamowanym śmiechem. Po prostu nie mogłam się powstrzymać. Sarah jest taką typową nastolatką - buntowniczą. Nie dziwię jej się, mieć matkę nauczycielkę to coś strasznego dla osoby w tak młodym wieku, wiem coś o tym. W każdym razie widać u niej, że dorasta, zmienia się, próbuje odnaleźć siebie. Podobały mi się jej smsy i ta dwuznaczność xD To też znam, więc całkowicie ją rozumiem.
Co do Belli i Jacoba - nadal panuje sielanka, jednak powoli się burzy, wszystko za sprawą tego telefonu. Zastanawiam się kto to był i dlaczego zadzwonił,a co najważniejsze, co chciał powiedzieć Belli. Sądzę, że od tego momentu może zacząć się dziać, jakaś akcja.
Aaa i zapomniałam wspomnieć, że fajną i delikatną w sumie scenę lemonkową przeprowadziłaś Wink

Tymczasowo jestem na tak i będę czytać dalej Wink


Post został pochwalony 1 raz
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:      
Napisz nowy tematTen temat jest zablokowany bez możliwości zmiany postów lub pisania odpowiedzi


 Skocz do:   



Zobacz następny temat
Zobacz poprzedni temat
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001/3 phpBB Group :: FI Theme :: Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
 
 
Regulamin