An angel has lost her wings - poprawione [M]

Szczerze mówiąc nie wiem czy umieszczanie tego to dobry pomysł.
Z tego co widziałam w innych FF potraficie ostro skrytykować. (oczywiście nie zawsze)
Umieszczam to na tym forum ponieważ chcę wiedzieć czy moje pisanie ma jakikolwiek sens, a dowiem się tego po komentarzach osób które moim zdaniem się na tym znają^^
No nic... Odpalamy.xD
PS. Proszę o wyrozumiałość to mój debiut jeśli chodzi o FF.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Życie. Co jest takiego pięknego w tych pięciu marnych literach? Co sprawia że ludzie mówią : Życie jest piękne?
Miłość? Pożądanie? Pasja? Niebezpieczeństwo?
W moim przypadku te wszystkie uczucia. Do czasu...

Everytime I try to fly
I fall without my wings
I feel so small
I guess I need you, baby
And everytime I see you in my dreams
I see your face
It's haunting me
I guess I need you, baby

Cisza. Uwielbiałam ją. Lecz teraz nawet ona rozrywała moje puste miejsce w klatce piersiowej, powodując kolejny atak niewysłowionego bólu.
Odpłynęłam. Gdzieś w oddali, jakby przez mgłę, słyszałam krople deszczu, bębniące o parapet mojego pokoju. Pustego pokoju.
Nienawidziłam go. Nienawidziłam wszystkiego co przypominało mi o NIM.
Czymże było więc moje życie, kiedy znienawidziłam moje włosy, których zapach tak często wdychał.
Przyśpieszone bicie mego serca, które powodował ON - każdym swoim dotykiem.
Moje rumieńce, które pojawiały się na mych policzkach, za każdym gdy mnie całował.
Nienawidziłam samej siebie. Umiem odpowiedzieć na to pytanie. Moje życie jest teraz jak głębia oceanu.
Gdy ze mną rozmawiasz nigdy nie wiesz czy spodziewać się wybuchu histerii czy też całkowitego wyłączenia się z konwersacji.
Moje życie teraz jest niczym. W moim sercu jest dziurka do klucza. Klucza jedynego w swoim rodzaju... A tym kluczem był ON.
Nic nie jest w stanie go zastąpić. Nic nie jest w stanie go zapełnić...
Usłyszałam skrzypienie drewnianych schodów, a chwilkę potem otwieranie drzwi do mojego pokoju.
Przez jakiś czas nie słyszałam nic. Tylko kilkuminutową ciszę, która zdawała się trwać godzinami.
- Isabello, do jasnej, cholery otrząśnij się! - Usłyszałam krzyk Charliego.
- Minęło już kilka miesięcy!
Przez chwilę leżałam jeszcze odwrócona do niego plecami. Czułam, że moje oczy "zachodzą piaskiem".
Ale nie uroniłam ani jednej łzy. Nie potrafiłam. Wypłakałam już wszystkie słone płyny w moim ciele, które przynosiły chwilowe ukojenie.
Teraz czułam się jak lalka... Zwykła pusta szmaciana lalka!
Poczułam, że łóżko ugina się pod ciężarem ciała Charliego.
Kurczowo ścisnęłam skrawek kołdry, który dotychczas miałam w ręce.
Poczułam ciepłą dłoń ojca na ramieniu i ciche westchnienie.
- Bello. Ja wiem, że on był dla ciebie wszystkim - zaczął łagodniejszym tonem .- Ale życie toczy się dalej. Z Edwardem czy bez.
- Nie wspominaj jego imienia! - krzyknęłam rozhisteryzowana. Wspomnienie imienia ukochanego wywołało kolejną falę bólu.
Podnosząc się do siadu oplotłam ręce wokół klatki piersiowej i zaczęłam kołysać się w przód i w tył.
Jak głupia myślałam, że to pomoże. Czekałam na jakiś wybuch złości ze strony Charliego, ale nic takiego się nie zdarzyło.
Spojrzałam na jego profil. Przypominał teraz ostoję spokoju, wpatrując się w smugi na szybach pozostawione przez deszcz.
- Alice tu była - powiedział nie patrząc na mnie. - Cullenowie martwią się o ciebie. Myślę, że powinnaś do nich zajrzeć.
Gdy usłyszałam to nazwisko poczułam niemiłe ukłucie w okolicach serca. Wtedy nasze oczy się spotkały.
Dostrzegłam w jego ciemnych tęczówkach ogromne pokłady bólu i cierpienia.
Szybko odwrócił wzroki i bez słowa wyszedł.
Wtedy zdałam sobie sprawę jak bardzo go krzywdzę. Swoim zachowaniem i tym jak żyję.
Muszę stawić temu czoła - powiedziałam do siebie w myślach.
Niezdarnie zczołgałam się z łóżka i pognałam do łazienki.
Gdy spostrzegłam swoje odbicie w lustrze omal nie krzyknęłam.
W swoim odbiciu zobaczyłam wychudzoną dziewczynę o pustych smutnych oczach i nienaturalnie bladej cerze.
Przeczesałam szybko włosy i wybiegłam z domu potykając się przy tym na werandzie.
Potem wszystko działo się tak szybko. Pamiętam tylko że weszłam do mojej furgonetki i zapaliłam silnik.
Nie pamiętałam nic z drogi do domu Cullenów.
Gdy się tam znalazłam oczy zapełniły mi się łzami. Pierwszy raz od tak długiego czasu!
Szybko przetarłam oczy rękawem bluzy i wysiadłam z wozu.
Bez pukania wbiegłam do domu Cullenów i skierowałam się do kuchni.
Przy stole siedziała Alice i Esme pogrążone w swoich myślach.
- Bello - zawołała Alice i w jednej sekundzie zaczęła tulić mnie do ciebie.
- Bello, tak się o ciebie martwiłam. Oh, Bello...
Po chwili dołączyła do niej Esme, zamykając mnie w swoim matczynym uścisku. Zauważyłam że na schodach stoi reszta rodziny.
- Witaj Bello - usłyszałam Carlisle'a. W zwykle opanowanym i spokojnym
głosie doktora można było wyczuć rozżalenie i gorycz.
- Witajcie - odpowiedziałam słabym głosem.
Przez kilka minut w pomieszczeniu panowała niezręczna cisza. Nagle zaniosłam się szlochem...
- Alice, ja już dłużej tak nie mogę! - Wszyscy przyglądali się tej scenie z
troską. Nawet Rosalie. - Ja podarowałam mu serce, a on je wziął ze sobą.
I teraz to wszystko wróciło...
"Volterra. Plac główny. Słońce. Wskazówki zegara przesunięte na północ. Mój
bieg. Fioletowy dym, gryzący niemiłosiernie w oczy. Przepaść."
Wróciłam do rzeczywistości...
- Bello - Alice przytuliła mnie mocniej do swojej piersi. - On chciałby, żebyś była szczęśliwa.
Wróć do domu i zacznij żyć swoim życiem.
Słowa wypowiadane przez moją przyjaciółkę docierały do mnie z opóźnieniem.
- Jak możesz Alice! - krzyknęłam. - Nikogo nie pokocham tak jak jego, rozumiesz?! Nikogo! A teraz żegnajcie!
- Bello, ja tylko...
Tyle tylko zdążyłam usłyszeć, zanim wybiegłam z posesji Cullenów i wsiadłam do mojej furgonetki.
Pospiesznie odpaliłam silnik i czym prędzej odjechałam z tego przeklętego miejsca.
Nie patrzyłam gdzie jadę. Miałam wrażenie, że ten wóz jest na jakimś cholernym auto pilocie.
Pamiętam tylko, że jechałam przez las. Stanęłam na poboczu, by chwilę odpocząć.
I wtedy zdałam sobie sprawę gdzie jestem...
Byłam w La Push... Przy klifie. Tym samym klifie, z którego skoczyłam, ot tak, dla zabawy, parę miesięcy temu.
To przez to straciłam miłość swojego życia.
Już wiedziałam co muszę zrobić.
Na chwiejących się nogach pokonałam przestrzeń dzielącą mnie od przepaści.
Stanęłam na samym jej końcu.
Pod nogami czułam odłamki kruszącej się skały, które wpadały do wody tworząc charakterystyczny plusk.
Teraz nie było już odwrotu.
Podniosłam ręce wznosząc je ku niebu.
I wtedy zdarzył się cud...

"- Kocham cię Bello. Już niedługo będziemy razem. Na wieczność." - usłyszałam ten głos. JEGO głos.
- Tak, Edwardzie - po raz pierwszy od kilku miesięcy wypowiedziałam to imię bez bólu - Razem. Na wieczność...
Potem był już tylko mrok. Anioł stracił swe skrzydła...

Angel of mine, can I thank you
You have saved me time and time again
Angel, I must confess
It's you that always gives me strength
And I don't know where I'd be without you

EDIT : Starannie przejrzałam tekst i poprawiłam wszystkie błędy, które tylko wpadły mi w oko. Jeżeli coś zauważycie, dajcie znać:)

Jak mogłaś mi to zrobić?!
Rozryczałam się jak małe dziecko, które nie dostało cukierka.
Wzruszające, ale mi coś przypomina.
Mianowicie końcówka, ale to tylko ja i mój zmęczony mózg.
Pisz dalej, bo super Ci to wychodzi.

Ładne, tylko jest dużo ff o takiej tematyce i przeszkadzało mi nieco to przesunięcie w bok (tekst zajmuje tylko połowę ekranu). W kilku miejscach miałam wrażenie, że gdzie indziej możnaby kropkę postawić czy przecinek, ale to kosmetyka :) Ogólnie: w porządku. Czekam na ff o innej tematyce Wink

Jestem wielką miłośniczką sceny, kiedy Bella skacze z klifu, a jeśli skacze żeby się zabić, to jest jeszcze lepiej;)
wiem, wiem coś jest ze mną nie tak, ale uwielbiam takie smutne, dramatyczne sceny:)

Mi sie podobało. Niekonwencjonalne przedstawienie tego wątku.

Tylko jest dziwnie sformatowny tekst, przez co gorzej sie czyta.

rewelacyjne :D
tak masz racje, niektórym zdarza się ostro krytykować , ale tylko zasłużenie.
a ty nie zasłurzyłaś
ładnie napisane, bardzo realistycznie. wielki plus za skok z klifu
b,
mistletoe

Wiem właśnie że lepiej się czyta tekst wyjustowany, ale niestety sama zrobić tego nie umiem, a moja beta chyba o tym zapomniała.
Tak więc przepraszam i dziękuje za miłe słowa ;*

! Piękne !

boskie

!
strasznie mi się podobało, ten skok i to napiecie...
piękne, piękne, PIĘKNE!!
:D

No i sie poplakalam.
Chyba nie trzeba uświadamiać że to jest piekne, nie? Chociaz przepraszam. Okreslenie 'piękne' to jednak za mało powiedziane...

Ej to było super. Powiedziałam sobie, że nie będę płakać, ale kurde nie mogłam.
Jesteś pierwszą osobą, która wywołała łzę na moim policzku, poprzez swoje ff ^^
Czekam na inne, cudowne opowiadania.

Jak głupia myślałam że to pomoże. Przecinek.
Ja podarowałam mu serce a on je wziął ze sobą... Przecinek.
"Volterra. Plac główny. Słońce. Wskazówki zegara przesunięte na północ. Mój
bieg .Fioletowy dym, gryzący niemiłosiernie w oczy. Przepaść..." Spacja.
Pod nogami czułam odłamki kruszącej się skały które wpadały do wody tworząc
charakterystyczny plusk. Przecinek.
- Tak Edwardzie - po raz pierwszy od kilku miesięcy wypowiedziałam to imię
bez bólu - Razem. Na wieczność...
- Tak, Edwardzie - po raz pierwszy od kilku miesięcy wypowiedziałam to imię bez bólu. - Razem. Na wieczność...
Ogólnie można tekst przejrzeć jeszcze raz. Wink

Tyle, jeśli chodzi o drobne błędy.

Tekst jest ładny i podoba mi się, jak najbardziej zachęcam do dalszego pisania, choć może mniej dramatycznych scen. ^^ Dobrze Ci idzie opisywanie uczuć; poszłam bym w tym kierunku.
Jeśli mogę Ci coś doradzić, to zdecydowanie mniej wielokropków. (Zawsze wydawały mi się takie falenendżelowate). Nie wiem, może chcesz w ten sposób przedstawić rozterki Bellli, jej wahanie się, cierpienie, niepewność, etc. Jednak moim zdaniem wpływa to niekorzystnie na odbiór tekstu i ze strony wizualnej, i merytorycznie. Mniej wielokropków = (w moim mniemaniu) mniej zbędnego patosu i egzaltacji. :) Poza tym tekst naprawdę ładny. ^^

Pozdrawiam. ;*

Piękne. Takie smutne, że ryczę.
Podoba mi się Twój ff :)
Chętnie przeczytam jakieś inne.
pzdr.

O
M
G
...
Uwaga

OMG

Jesteś NIESAMOWITA Uwaga

Bardzo mi się spodobał Twój styl Uwaga

Już na wstępie po prostu szczęka mi odpadła, gdy zobaczyłam ten zaskakujący dobór słów Uwaga

Całość bardzo zgrabnie napisana i... uwierz mi... potrafisz perfekcyjnie opisać emocje Uwaga

Aktor takie sceny potrafi pokazać za pomocą gestu, mimiki i ruchu, ale napisać coś tak poruszającego... trzeba mieć naprawdę to COŚ Uwaga

Mam nadzieje, że w niedługim czasie doczekam się dłuższego i kilku rozdziałowego nowego ff z Twoje strony Wink

Masz moje błogosławieństwo

AVE VENA Twisted Evil

och...
zatkało mnie ze wzruszenia.

Boże dziękuje wam!
Nigdy nie spotkałam się z tyloma miłymi słowami!!! ;*
Zawsze mówiono mi że mój styl pisania jest nijaki i że niczym się nie wyróżniam.
To dlatego tak bałam się to tutaj zamieścić... Ale widzę że było warto ^^
Jeszcze raz dziękuję ;***

Po pierwsze, czuję się wyróżniona, że moja opinia jest dla Ciebie ważna z jakiś tajemniczych powodów ;P...
Po drugie, jestem na TAK. Wzruszające, ładnie napisane (tylko popracuj nad interpunkcją, bo mi tam przecinków brakowało Wink

, dramatyczne...
Lubię takie opka, a że moja empatia doprowadza mnie do stanów przedzawałowych... Tak trzymaj!

Mizuki - twoja opinia jest jasna z WYJAŚNIONYCH powodów, wcale nie tajemniczych :D
Po prostu świetnie piszesz :D
A ty - Malina - nie mówiłam ci, że ten ff ci fajnie wyszedł - i co? Jak JA ci to mówiłam, to wierzyć mi nie chciałaś :D
Teraz masz opinię szerszego grona :D

piekne...płacze...
xD:))

achhh, było nie pisać w cboxie, żeby coś czytać, bo oto wkraczam do akcji <3

Właściwie w trakcie czytania od samego początku denerwowały mnie te entery, bo nie mogłam zrozumieć ich przeznaczenia. Miały jakoś poprawić estetykę tekstu? Budową trochę przypomina wiersz, co (w moim przypadku) niestety dobrych skojarzeń nie przywołuje. Gubisz sporo przecinków, ale to pewnie wina braku bety, jednak mogłaś dokładniej sprawdzić tekst przed wklejeniem go tutaj. Powtórzenia też się zdarzyły.
Charlie i jego "do jasnej cholery" też jakoś bardzo mi się gryzł, zupełnie odbiegał od tego książkowego, tak mi się zdaje.
Ogólnie wyszło bardzo sentymentalnie i z nadmiarem wielokropków. Wiadomo, budują one pewien klimat, o który zdaje się Ci chodziło, ale chyba nieco z nimi przesadziłaś. Niestety, nie bardzo potrafiłam wczuć się w sytuację Belli, jej rozpacz i wszystkie te uczucia, które czułam czytając KwN.

Jednak masz potencjał i nie powinnaś się zrażać, szczególnie moją opinią. Ćwicz, pisz, czytaj.

pozdrawiam