Chciałbyś być wilkołakiem?

Czytając książkę zdarza się, że zadajemy sobie pytanie "Co ja zrobiłabym w takiej sytuacji?". Jest już temat, w którym odpowiadamy, czy chcielibyśmy być wampirem, więc ja, z dumą obnosząca się mianem Team Jacob zakładam kontr-temat. Piszcie jak sobie wyobrażacie życie takiego wilkołaka jak w sadze Meyer, lub jakiegokolwiek innego likantropa z innych książek. Zaznaczam, że dostałam zgodę od Susan.

Sama chyba chciałabym być wilkołakiem. Wilki mają wszystkie te same zdolności jak wampiry; są niesamowicie silne, niezwykle szybkie (a nawet szybsze niż taki przeciętny wampir!), można je zranić, jednak regeneracja następuje natychmiast, poruszają się bezszelestnie oraz (chociaż to może być moje osobiste zdanie) stają się seksowniejsi Razz

Plusy dodatkowe; masz możliwość hasania sobie w postaci monstrualnej wielkości futrzaka. Piękne. Są również minusy takiego życia; całkowity brak prywatności, wymuszona kontrola nad emocjami, związane z tym podarte ciuchy... Nigdy nie jest zupełnie różowo. Mimo wszystko chciałabym być takim wilczkiem. Spełniłoby się moje marzenie związane z posiadaniem ogona (naprawdę chciałabym mieć ogon! D: ), mogłabym się nie starzeć lub starzeć, jeśli mi się życie znudzi; pełen wybór. Mogłabym też wciąż czerpać z życia to co najfajniejsze, czyli jeść i spać ^^ Wiem, że jako wilczyca nie mogłabym mieć dzieci, ale co w tym znowu takiego złego? Zawsze można zaadoptować dzieci; wiele przecież czeka na kogoś kto ofiaruje im miłość! Chciałabym być wilkołakiem!
(Vampires SUCK! xD)

Podobnie jak nie chciałabym być wampirem, tak i nie chciałabym być wilkołakiem. Muszę jednak przyznać, że taki stan ma swoje plusy np. podwyższona temperatura ciała, błyskawiczne gojenie się ran, czy choćby ogon, który jest całkiem fajny Wink

. Jednak te plusy nie przysłaniają olbrzymich dla mnie minusów. Największym jest wspomniany już brak prywatności, który bardzo szybko doprowadziłby mnie do szału. Praktycznie ciągłe siedzenie w lesie też nie jest dla mnie, nie lubię takich miejsc. A ponieważ bardzo łatwo się denerwuję, istniałoby duże prawdopodobieństwo, że straciłabym nad sobą kontrolę, zmieniła się w wilka i urwała parę głów, co tylko przysporzyłoby mi kłopotów.
Zdecydowanie wolę nudne, ludzkie życie.

Czytając Zmierzch nie lubiłam Edwarda ( do dziś za nim nie przepadam, ale nie o tym mowa ^ ), więc chciłam być wilkołakiem. ;D
Jednak teraz, po przeczytaniu wielu innych książek o tej tematyce, zmieniłam zdanie. Jednak wybieram wampiry. Wink

w sumie, po głębszych przemyśleniach chciałabym być wilkołakiem :)
największą trudnością byłby brak kontroli nad przemianą, kiedy się zdenerwuję, ale przecież można nad tym pracować :)
a bycie wilkołakiem ma wiele zalet - nigdy nie jest zimno, możesz się zemścić na znienawidzonej osobie będąc wilkiem ]:->, rany szybko się goją, nic cię nie boli.. :)

W sumie tak, ale raczej w stylu Jacoba w "Księżycu w nowiu" lub "Eclipse", ponieważ nie podobałaby mi się rola Alfy. Wolałbym już "szarą eminencję" na dworze Sama Uleya

Ja oczywiście jestem Team Jacob! ;]
Hmm nie widziałam jeszcze tego tematu (chyba dawno mnie tu nie było).
Jeśli miałabym wybierać to wolałaby być wilkołakiem Wink

Dlaczego?
Po pierwsze i najważniejsze pozostaje się człowiekiem.. a nie zimną istotą..
Podwyższona temperatura by mi się przydała, bo zmarzluch ze mnie;P
Mogłabym normalnie jeść ( a nie pić krwi blee..)
Mogłabym się opalać i wylegiwać na słonku ;D (a nie chować po lasach itd.)
Dużym plusem jest też szybkie gojenie się ran, bo moje niestety długo się goją ;/
Szybkość, siła - o tak! Very Happy

Tak więc jest o wiele plusów niż minusów w byciu wilkołakiem od wampira..
Ale i tak wolę być człowiekiem, czyli sobą. Wink

Minusem byłoby wydawanie bajońskich sum na zakup nowych ubrań. Już jako człowiek jestem bardzo impulsywny, więc jak szybko zdołałbym do perfekcji opanować sztukę samokontroli, będąc zmiennokształtnym? Poszedłbym z torbami:)

POSTSCRIPTUM: Z uwagi na indiańską proweniencję oraz brak pokrewieństwa z Dziećmi Księżyca ("prawdziwa" lykantropia przenosi się podobnie jak wścieklizna, nie ma uwarunkowań genetycznych - vide dyskusja Aro i Kajusza w Breaking Dawn) ze Wschodniej Półkuli proponuję używać na określenie quileuckiej sfory słowa WENDIGO, aczkolwiek ludzie - wilki nie są kanibalami

Jacob... Od początku go lubiłam Smile

ale nie wiem, czy mogłabym zostać (to znaczy nie da się 'zostać' wilkołakiem w dosłownym tego słowa znaczeniu, więc może raczej "być") wilkołakiem. Móc przyjaźnić się z takim, ok, jak najbardziej, ale nie dałabym sobie rady, moja samokontrola czasem szwankuje Very Happy

Ale zwróćcie też uwagę na to, że w książkach są nie tylko te "lepsze wersje" wilkołaków. Ich przemiana trwa ułamek sekundy, przy czym nie czują bólu. Ale "ci drudzy" mają znacznie gorzej. Ich wcielanie się w wilka jest zapewne bardzo bolesne i trwa o wiele dłużej. No i nie wyglądają tak atrakcyjnie jak zmierchowi Very Happy

A ja Jacoba od początku nie lubiłam. Teraz jest mi obojętny, a może nawet zaczęłam żywić do niego jakieś przyjazne uczucie. Sama nie wiem. Ale wilkołakiem nie chciałabym być. Po pierwsze - nie jestem miłośniczką zwierząt. Po drugie - to musi być straszne... W postaci wilkołaka nie można ukryć swoich myśli przed swoimi kompanami. No i w sumie tylko zmierzchowe wilczki zamieniają się bezboleśnie. U innych przemiana jest dużo dłuższa i niezbyt przyjemna. Także wilkołakiem być bym nie chciała. Zdecydowanie wolę wampiry.

Wysłany: Czw 18:07, 29 Mar 2012

Wiesz bycie wilkiem byłoby super wielka futrzasta kupa mięśni Very Happy

i fajnie by było słysześ myśli innych ale jest jeden minus...
Jacob by się we mnie nie wpoił! Sad

do by był cios