Przemyślenia [wyznanie]- 29.06

Och, Prawdziwa dostałam przez Ciebie cukrzycy. xD Ten wiersz to sama słodycz, kilogramy lukru, jednak to nie zmienia faktu że jest boski. W końcu jest też o Edwardzie, a o nim można bębnić w samych superlatywach przez cały dzień. Very Happy

W genialny sposób wymieniłaś chyba wszystkie jego zalety.
Zawsze podziwiałam osoby, które umieją pisać z rymami. To nie lada sztuka. :) Zanim ja wymyślę jeden, to minie chyba pół godziny. Wydaje mi się, że Tobie przychodzi to z łatwością, gratuluję.
Kocham po prostu wszystkie wersy, ale moim faworytem jest:
Szybkość Twa nieposkromiona,
Siła Twa niepokonana.
Chcę dziś wpaść w Twoje ramiona.
Bożku! Padam na kolana!
Ja padam na kolana przed Tobą, za ten świetny panegiryk. Pozdrawiam, Miss.

Aaa! Pamiętam ten wiersz z tego pojedynku! Niestety z powodu takiego, że musiałam biec na autobus nie zdążyłam zagłosować a potem jakoś zapomniałam Embarassed

Cud, miód i orzeszki, normalnie cały Edward pokazany i kilku linijkach tekstu! A myślałam, że tak się nie da ;P Ale jak to mówią - dal chcącego nie ma nic trudnego Wink

A co do samego wiersza:
- rymy - kobieto, ty wiesz jak ja je kocham, nie? Wink

- ilość tekstu w tekście - czyta się i sie wie o co chodzi, bez żadnych jakiś kosmicznych wstępów, tylko prsoto z mostu i na temat.
Prawdziwa, Paulina, czy jak chcesz, żeby do ciebie mówić - pisz dalej! Bo dzięki tobie zechciało mi się czytać wiersze! ;***

hehe - było prawdziwą przyjemnością pojedynkować się z tobą - dziękuję zatem za świetną zabawę i możliwość napisania panegiryku - po raz pierwszy miałam doczynienia tak namacalnie z tą formą i przyznam, że wyzwanie naprawdę mi się bardzo spodobało :)

a teraz co do wiersza... będzie pewnie krótko, bo ja zawsze robię beznadziejne komentarze :P ale będziesz musiała wybaczyć mi to :P

ubawiłam się świetnie czytając wyznania psychofanki, którą stworzyłaś... Edzio powinien ją odleźć, bo coś czuję, ze czciłaby go po sam kres nawet jego wampirzego żywotu... tak sobie pomyslałam, że pewnie kradła by krew z punktów krwiodawstwa... Twisted Evil

wiersz nawet bardziej niż udany :) rymy naprawdę świetne - utrzymane w dobrym rytmie i do tego coś, co kirkuś lubi najbardziej, czyli - humorek :P wyczuwam duże pokłądy ironii a obok nich nie mogę przejść obojętnie :)

gratuluję świetnego wiersza :)

pozdrawia
kirke

Cześć

.

O – mój – Boże! Niesamowity wiersz, naprawdę bardzo mi się podoba Wink

.
Jest taki idealnie świetny [xd] opis Edwarda, taka idealnie świetna [xd] fascynacja nim Belli. Udało Ci się bezproblemowo to przedstawić.
Czyta się z lekkością, jest treściwie. O stylu nie wspominam – zawsze mi się podobał, tylko wystarczy jeszcze pisać więcej i w ogóle będzie super!

O, Edwardzie nieśmiertelny,
Piękny, mądry i uroczy,
Jak ocean wielbię ciemny
Hipnotyczne Twoje oczy. - Wink

– no i tylko na tyle mnie stać, wybacz.

Bożku! Padam na kolana! – hehe, jakie to oddane, ale też rozbawiające Very Happy

.

Usta wąskie i subtelne,
Szczęka męska, bardzo mocna.
Włosy gęste i miedziane. – przejezajebisty [I’m sorry...] opis Cullena, jej – tak mi się spodobało! :>

Twoja romantyczna dusza,
Twoje boskie, greckie ciało
Do zachwytu mnie przymusza. – no dokładnie, tak jest. Mnie tez, mnie też... xd

Tylko Ty jesteś natchnieniem,
Moim życiem, przeznaczeniem.
Z Ciebie chłonę sok miłości,
Tyś najbliższy jest boskości! – cudowne zakończenie!

Gratuluję, Prawdziwej – naprawdę świetny panegiryk.
Udało Ci się ruszyć mą głową i... aj, tak dalej Wink

.

Pozdrawiam,
Zua.

No to coś nowego. :P Bez wstępu.

wyznanie

po zachodzącym słońcu
zostały mi blizny
na skórze krople
potu to krew nieprzelana
za ciebie bo uciekłeś
przed losem tych potępionych
którzy nie płaczą
za snem i zmęczeniem po
pracy serca nie oddam
nikomu innemu bo ja
niezmienna jak skała po
wieki umarła w
karmazynowej rozkoszy
nadludzkiej tęsknoty
za ciepłem ciała
co przepadło w przestrachu
o jutro co dziś bez
znaczenia na drodze
nie dla mnie bo ja
swoją panią jestem
życia i śmierci nie mojej
nie proszę o więcej
niż twoje ciało
w karmazynowej otoczce
już nie istnienia

100 pkt dla tej osoby, która domyśli się o co tu chodzi. :)

Cześć, Prawdziwa! ; )

Zacznijmy od tego, iż utwór, pomimo tego, że nie zawiera interpunkcji, jest... niesamowity! Naprawdę świetny.
Każde słowo tu zawarte ukazuje uczucia podmiotu lirycznego. Nazywa stratę i tęsknotę; cierpienie i ból.
Jest tu coś pięknego... Wspomnienia, które wiecznie będą trwały w podmiocie. Niezwykłe wspomnienia; mimo tego, iż wzbudzają żal i smutek; niezrozumienie i pewną niepewność.
Bardzo dobrze tu wszystko jest przedstawione. Wiersz chwyta i przemawia; nawet można się wzruszyć. Jest piękny...

(...) serca nie oddam
nikomu innemu bo ja
niezmienna jak skała po
wieki umarła w
karmazynowej rozkoszy
nadludzkiej tęsknoty
za ciepłem ciała (...) - przecudny fragment... Wylana cała tęsknota, wyjaśnia to, co podmiot czuje... Śliczne... < 3

Hm, no a teraz... Moje domysły, do tego, o co tu chodzi.
Powiem, że mam mieszane uczucia. Nie jestem pewna, które wybrać, tak więc przedstawię niejedną opcję.
Po pierwsze - w utworze mówi Bella, która jest już wampirem i tęskni za Jacobem.
Po drugie (ale to takie tylko dopowiedzenie do pierwszej myśli), czyli Bella - wampir, tęskniąca za Jacobem, który umarł.
Bądź - po trzecie - Bella, która tęskni za dawnym życiem, czyli za tym, iż była kiedyś człowiekiem; chciałaby do tego wrócić.
Ale przyznam, że najbardziej odpowiada mi pierwsza myśl, bo co do tej śmierci Jacoba, to jestem w 50% tylko pewna, czyli... pół na pół.
To, co przekonuje mnie do pierwszej przedstawionej opcji:
po zachodzącym słońcu
zostały mi blizny
na skórze krople
potu to krew nieprzelana
za ciebie bo uciekłeś
przed losem tych potępionych
którzy nie płaczą
za snem i zmęczeniem po
pracy - czyli blizny na sercu, ból - po tym, jak Jake uciekł. Przed czym? Przed wampirami, czyli potępieni, którzy nie okazują słabości, zmęczenia po czymkolwiek.
bo ja
niezmienna jak skała po
wieki umarła - jest tu przedstawione właśnie, to iż Bella jest istotą prawie niezniszczalną, twardą, niczym skała; jest wampirem.

Cholera! Teraz to zaczynam mieć wątpliwości, co do zdania o Jacobie. Końcówka wzbudza właśnie tę niepewność... Mam jeszcze jedną opcję:
Bella (wampir) tęskni za Edwardem, który nie żyje - proste, przecież wampira też można zniszczyć...
Dla niej - jego ciało było ciepłe; stykała się bryła lodu z bryłą lodu - nie odczuwa się wtedy zimna, ale mniejsza o to.
Stawiam na pierwszą/(drugą) opcję, bądź czwartą - dotyczącą Edwarda.

Ogółem - przepiękny wiersz, czaruje. Cudownie! < 3

Całuję,
Zauroczona i niezdecydowana Zua.

PS Ojej! Ale się rozpisałam, ciekawa jestem czy to w ogóle przeczytasz; hehe.

O matko. Czytałam to cztery razy i dalej się głowię, żeby było dobrze. xD
Na pewno (znaczy 99.9) narratorem, podmiotem lirycznym, czy jak to się mówi, jest Bella.
No i z początku wydaje mi się, że gdy mówi, jest wampirem i tęskni chyba za 'normalnością'. Bo znowu chciałaby być człowiekiem. I tej wersji się trzymam aż do momentu, gdy dojdę do

Cytat:

nie proszę o więcej
niż twoje ciało
w karmazynowej otoczce
już nie istnienia

I to mi wszystko psuje.

Potem sobie myślę, że to o Edwarda chodzi, bo coś mu się stało czy coś.
Potem myslę sobie o Jacobie. Ale on jakoś mi nie podchodzi, więc go odrzucam.

Tak więc, jeśli miałabym go szybko zinterpretować, podmiotem lirycznym jest Bella jako wampir, która tęskni za czym, ale nie wiem za czym.

A jeśli by podejść od tej drugiej strony, wiersz jest przepiękny, zdecydowanie jeden z moich faworytów. Chociaż przyznam ci się, że musiałam się troszkę nagłowić, żeby powstawiać sobie 'swoje' znaki interpunkcyjne. Wink

Ponieważ prosiłaś, oczywiście się zjawiam. A więc Prawdziwa... ten wiersz pokazuje Twój prawdziwy talent. Jest mroczny, metafory są zagadkowe i faktycznie ciężko wpaść na to któż jest podmiotem.
Czy to Rosalie?

Prawdziwa napisał:

niezmienna jak skała po
wieki umarła w
karmazynowej rozkoszy
nadludzkiej tęsknoty
za ciepłem ciała
co przepadło w przestrachu

Ten fragment moim zdaniem wskazuje właśnie na nią:)
Ja osobiście jestem fanką pisania jednej myśli w jednym wersie. Spojrzała bym też na sylaby, wiersz jest bardziej czytelny gdy liczba sylab w co drugim wersie jest taka sama. Obiecuję tu wrócić i skomentować resztę wierszy, kiedy tylko znajdę chwilę. Pozdrawiam Cie serdecznie i czekam na więcej! :*

Witam wszystkich odwiedzających mój temat:)
Cieszę się niezmiernie z każdego komentarza, który tu wstawiacie bez względu czy jest on pozytywny czy nie. Nie ma nic cenniejszego dla piszącego jak to, że ludzie czytają.

Chciałam poinformować Was, że teraz moje wiersze będą ukazywać się także na blogu.
Jakby coś, adres: [link widoczny dla zalogowanych]
Informuję Was o tym, bo nie chciałabym by zaistniały jakieś przykre sytuacje. teraz na moje wiersze możecie się natknąć w sieci również w innych miejscach niż to forum. Poza tym, zapraszam.:)
Blog na razie jest dopiero szykowany, nic tam nie ma, ale jak tylko z tym się oswoję to dam znać.

Pozdrawiam.

To jest piękne! Wiem, że te słowa brzmią sztampowo, ale nic innego mi nie przychodzi do głowy. Nie tak, właściwie mam cały natłok myśli, trochę nieuczesanych, po przeczytaniu Twojego „Wyznania”.
Magia słów. Ten wiersz pachnie miłością, skrytą, niespełnioną namiętnością. Nostalgią, tęsknotą ale bez żalu za utraconymi dniami – przynajmniej ja go tak rozumiem. Wkradł się do moich myśli i teraz tam tkwi, ale nie poddaje się chłodnej analizie. I dobrze. Takich emocji zaklętych w słowa nie sposób „rozpracowywać” chłodnym umysłem, zwłaszcza, że mowa o zachodzącym słońcu. O cieple rąk, gestów, ust, o gorącym ciele tej drugiej osoby.
Prawdziwa, nie umiem rozkładać wierszy na czynniki pierwsze oraz długo i namiętnie opowiadać o tym, co czuł podmiot liryczny.
Czytam wiersz i go „czuję” lub nie. Dla mnie Twoje Wyznanie jest przesycone autentycznymi emocjami, do tego ubranymi w pełne pasji, magiczne słowa sprawiające, że czyta się ten wiersz na wdechu, a potem jeszcze raz, jeszcze raz i jeszcze raz chce się znów zanurzyć w przypływie wzruszeń, które mu towarzyszą.
A! Zapomniałabym o jednym. Dla mnie Wyznanie jest swego rodzaju próbą katharsis Belli. I pięknym wyznaniem uczuć wampirzycy do Jacoba.
Dziękuję, że mnie powiadomiłaś o tym wierszu. Na pewno jeszcze zajrzę i zapoznam się z pozostałymi Twoimi utworami.

Aż sama się dziwię sobie, że nigdy wcześniej nie weszłam do tego tematu i nie miałam okazji przeczytać Twoich wierszy.
Te rymowane są świetne, zwłaszcza ten "Do Edwarda". :)
Kiedy potrzeba umiesz stworzyć coś śmiesznego, rozweselającego i rymowanego. Kiedy jednak wiersz musi być nostalgiczny i melancholijny to taki właśnie jest u Ciebie.
Widzę że od dłuższego czasu nie wstawiałaś już swoich tworów, więc życzę weny w takim razie i czekam na jakieś świeże wiersze Wink

Prawdziwa,

Świetnie.! Podoba mi się twój styl,twoje myśli..
Moim ulubionym jest 'Do Edwarda' i 'Księżniczka imaginacji'.Oba mnie urzekły i poruszyły,zwłaszcza Księżniczka.
Bella mówi tutaj szczerą prawdę,ukazuje to jak się czuję gdy ją opuścił i gdy powrócił.Szczególnie ten fragment mnie się spodobał:

'Tylko jakie to ma znaczenie?
Co mi z tego,
skoro piętno porzuconej
stanie się moją wizytówką?'

To są słowa człowieka,który chce być kochany,ale został pozostawiony sam bez miłości.To jest bardzo,ale to bardzo wzruszające..

Wszystkie twoje dzieła są świetne,ale te 2 najbardziej mi podpasowały.

Weny ;]