Kailani lirycznie [30.01.10]

Płynę na fali weny.Oto jej efekty.

***

Przetarłam oczy ze snów obłudnych
biorąc oddech, który ma mi wystarczyć
na cały dzień
Wstaję tylko po to, aby odpocząć po
śnie i ponownie usnąć

Zmęczona szczęśliwością
i lataniem między księżycami
potrzebuję wytchnienia Powrotu
do świata z origami
oprószonym azbestem

On przynajmniej jest prawdziwy
realny jak spierzchnięte dłonie lub
brudne paznokcie Nie jest jak te
senne marzenia dające złudne nadzieje
jałowe zadowolenie

Po przebudzeniu słyszę tylko śmiech
w mojej głowie i zaczynam
wierzyć, że iluzja to niezbędna część
rzeczywistości
_______________________________

***

Czuję Cię jak zapach przedniego
trunku
którego jeszcze zakosztować nie mogę
Za zamkniętymi powiekami wspominam
Twój kolor i zwilżam śliną wargi
szukając na nich kropli cierpkich
które nigdy mych ust nie
dotknęły

Byleby tylko czara dotrzymała
wszystkich kropli

Byleby ich obcym nie oddała

Wchodzę w temat i widzę, że jeszcze nic tu nie napisałam..
Już nadrabiam.

Pierwszy wiersz jest.. fantastyczny. Dla mnie to wyobraźnia stawiająca czoło realiom, a zarazem zatapiająca się się w imaginacji..
Iluzja, życie w śnie przedstawione na jawie.

Zmęczona szczęśliwością
i lataniem między księżycami
potrzebuję wytchnienia Powrotu
do świata z origami
oprószonym azbestem - ten fragment podoba mi się najbardziej. Metafora księżycy, świat z origami, coś wprawiającego w taki nastrój marzeń.. wyobrażeń, innego wymiaru.
Bardzo, bardzo, bardzo mi się podoba.

Wiersz drugi z kolei do mnie nie przemawia. Nie znaczy to, że mi się nie podoba, czy coś w tym stylu, jest po prostu inny od bliskich mi wierszy o takiej tematyce.
Jednakże bardzo poważnie bawisz się słowami, momentami robisz z nich łamigłówki, jakiś szyfr... :)
Ja tak to odczytuję. ; )

Gratuluje Ci tych wierszy i chętnie przeczytałabym ich więcej :)

Pozdrawiam,
los .

Nie wiem czemu, ale jedyne, co przychodzi mi na myśl, to – ciekawe. Mam mieszane uczucia. Z jednej strony jestem zachwycona metaforami, które subtelnie przebijają się przez tekst, a z drugiej mierzi mnie tematyka. I w tym momencie, chyba najuczciwiej będzie się trzymać zasady – nie ważne co, ważne jak. I tutaj, rzekłabym, fantastycznie. Zwyczajny, w polotach do zwyczajnie nudnego, podmiot dostał głos i prowadzi ten swój monolog, który w pierwszym rzucie absolutnie mnie nie przekonuje. Początkowo zwracam uwagę na azbest, który wydaje się ciekawym rozwiązaniem, ale całość jest mi całkowicie obojętna. I to jest minusem. Ów mówiący (mówiąca właściwie) opowiada prostą historię, operując ciekawymi zestawieniami słownymi i sprawiając, że cały tekst zaczyna przechodzić na plus. Ale z racji tego, że pozostawiasz mnie tak niezdecydowaną, idę do drugiego wiersza z nadzieją, że sytuacja się rozjaśni. I co widzę? Niestety. Nudę. O ile pierwszy wiersz ma potencjał, o tyle drugi porusza tak niemiłosiernie oklepaną, sztampową i wyświechtaną tematykę, że mam ochotę skończyć go czytać, zanim właściwie zaczęłam. Do tego stawiasz na słownictwo całkowicie odarte z magii, którą roztoczyłaś wokół pierwszego wiersza. Mężczyzna w roli zakazanego owocu może być dobrym rozwiązaniem, jeśli ma się pomysł na napisanie tego. A tutaj widzę jedynie schemat. Ten sam, który powtarzają wszyscy, chcąc pokusić się o nutkę melancholijnego romantyzmu. Brakuje mi punktów zaczepienia. Brakuje mi magii. Brakuje mi treści. Chciałabym więcej.

Ale naprawdę szkoda, że tylko jedna osoba skomentowała te wiersze, bo pierwszy wyróżnia się na tle tego, co możemy przeczytać na forum w dziale z poezją.

Pozdrawiam,
R.