Symbioza [Z]

Cytat:

– Zamknij się w końcu! – wybuchła. –

Wybuchnęła? Ta krótsza forma jest chyba właściwa jedynie dla przedmiotów, a nie ludzi.

Tyle, jeśli chodzi o jakiekolwiek żale, a reszta? Reszta, moja droga, to będzie emocja, czysta esencja wrażenia i przeżywania. Wielkie uczucia i jeszcze większa pokora.

Ten tekst jest absolutnie niesamowity, wręcz magiczny. Spływał mi dreszczami po plecach, zaszklił mi oczy, bo takiej więzi - mimo różnic - zazdrościć może każdy, kto rodzeństwo miał tylko na moment i stracił je, zanim zrozumiał, na czym to wszystko polega. Przy tym, co oczywiste, ja kocham Setha i uwielbiam Leę. Czytanie o nich w Twoim wykonaniu było dla mnie w pewien sposób mistyczną przygodą, trochę nawet intymną - w taki dziwny sposób, w jaki się odczuwa, gdy ktoś grzebie Ci w myślach, rozumiesz?

Dlaczego wspomniałam o pokorze? Bo trudno jej nie poczuć, w momencie, w którym człowiek zderza się z czymś, co porusza tak wiele strun. Po prostu i bez wysiłku. A jednak nie ma w tym zazdrości. Jest ulga i pocieszenia, pewna solidarność, którą można ująć w następujący sposób: nie jestem sama z pisaniem, są inni, są wielcy.

Wiem, że jesteś osobą skromną - w przeciwieństwie do mnie, moje ego czasem nie zna umiaru - ale dla mnie Symbioza to było coś, czego życzyłabym sobie więcej. Czytałam ją w pdfie, zobaczyłam dwadzieścia jeden stron i pomyślałam, że dziś - po betowaniu dla Pernix, poprawkach własnych tekstów, gotowaniu obiadu i odreagowywaniu pracy - nie dam rady, dałam i było mi mało. Mogłabym połknąć jeszcze kolejnych kilkadziesiąt stron, byle takich.

Lawirując między bohaterami, ich rozterkami i problemami, pokazałaś zwykłe życie i to jest dobre. Samo w sobie. To jakość, której wiele osób nie umie osiągnąć, a którą ja bardzo cenię.

Nie wiem, czy taki komentarz, w gruncie rzeczy mało konkretny, cokolwiek wniesie do Twojego pisania, ale nie miałam ochoty silić się na analizy, bo tu wszystko jest po protu pasujące. Poczucie humoru Setha i rozterki Sama - nieważne, że tamtego drugiego nie znoszę. W tej chwili kupiłam Twoją wersję, zanim - być może po raz ostatni - na moment wrócę do swojej, wstawiając ostatnie części Uwikłanych.

Może to będzie perfidne, taki post, ale to nie ładnie, żeby Symbioza tyle wisiała skończona i przez taki długi czas nieskomentowana. Ludziska, zlitujcie się, dajcie Rudemu zabieganemu dziecku tę przyjemność i wypoćcie komentarz nad tym świetnym tekstem! Bo głowy pourywam! Wink

Nie wiem, co w ogóle napisać, bo to...
jest po prostu świetne! Zachwyca mnie to opowiadanie, jest napisane w taki sposób... że aż chce się czytać.
Wspaniałe.