Zagubione serce [Z] Epilog 17.10

Rozdział VI

Zakład

PWE

Tydzień minął szybko. Z jednej strony nie mogłem się doczekać, a z drugiej bałem się, że nie wyjdę żywy ze starcia Alice kontra ciuchy. Przyglądanie się Belli stało się już moim nawykiem. Nie rozmawialiśmy ze sobą często. Najczęściej podczas lunchu, kiedy Emmett promieniował swoją głupotą. Czasami zdarzało mu się nawet lewitować z tego powodu.
Sobotni poranek nastał za wcześnie. Nie czułem się przygotowany do spełnienia mojego zadania. Alice od świtu biegała po domu, ciesząc się jak wariatka. Nie byłem w stanie jej zrozumieć. Jak można się tak cieszyć z zakupów?! Błądziłem między swoimi myślami, kiedy Wielki Em wyrwał mnie z zamyślenia.
- Czemu się tak denerwujesz?
- Nie byłeś nigdy z Alice na zakupach?
- To nie jest problem. Co cię nie zabije, to cię wzmocni.
- Dzięki za pocieszenie! Nie ma co! Podniosłeś mnie na duchu stary. - Mimo iż Emmett był wkurzający, umieliśmy się dogadać. Mnóstwo sprzeczek i docinek, nie przeszkadzało nam w porozumieniu się.
- Co cię tak męczy?
- Nie jestem pewien, czy mogę cię wtajemniczyć.
- Sugerujesz, że jestem nieodpowiedni? Może wymienisz mnie na lepszy model?
- Nie, tylko wiesz to trudna sprawa.
- Widzę, że w grę wchodzą dziewczyny.
- Dokładnie. Pewna niespotykana osobowość.
- No i co z nią?
- Jest najbardziej upartą i wkurzającą osobą, a do tego tak niesamowitą i pociągającą. Co mam robić?
- Koleś. Nie masz większych problemów? Przecież sam doprowadziłeś do tego, że Bella cię nie lubi.
- Hej! Nie mówiłem, że chodzi o nią.
- A ty myślisz, że tego nie widać? Gdy tylko nie patrzy, topisz się i odpływasz. Kiedy spojrzy na ciebie, przybierasz maskę obojętności. Twój problem. Trzeba było choć trochę pomyśleć.
- Nawet nie wiesz jak długo się nad tym głowiłem.
- I doszliśmy do sedna sprawy. Za dużo nad tym myślałeś. Trzeba było kierować się sercem.
- Ty to mówisz? Nie wierzę. Nie pamiętam, kiedy ostatnio mówiłeś o uczuciach. To było chyba jakieś dziesięć lat temu, kiedy przyciąłeś sobie deską klozetową swojego...
- Dzięki, że przypominasz mi najgorszą chwilę mojego życia. Nie ma jak wsparcie rodzeństwa.
Zbieram się. Pomogę Rosalie.
- Jasne. Zmywasz się od razu kiedy temat ci nie pasi. To twój sposób na problemy.
Po naszej rozmowie, chodziłem bez celu, czekając aż Alice będzie gotowa. O dziewiątej mieliśmy wyjechać. Jechaliśmy moim samochodem. Kilka minut przed wyznaczoną godziną zjawiła się Bella. Rozmawiała chwilę z Rosalie i Esme. Ciekawe, gdzie się zmył Emmett. Nie lubił kiedy przypominano mu jego historię.
Gdy tylko Alice pojawiła się w końcu gotowa, wsiedliśmy do samochodu. Bella usiadła obok mnie. Nie miała zresztą innego wyboru. Alice od razu wepchnęła ją na przednie siedzenie.
Ruszyliśmy w stronę Seattle. Moja malutka, wredna siostrzyczka nie pozwoliła, aby chociaż na minutę zapadła cisza. Paplała jak najęta. Bella co chwilę przewracała oczami. Dostrzegła jak jej się przyglądam zza kierownicy. W tym samym czasie na naszych twarzach zagościła ta sama niema prośba: POMOCY! DOBIJCIE MNIE!
Momentalnie oboje buchnęliśmy śmiechem. Zwijaliśmy się ze śmiechu, nawet nie wiedząc co nas tak rozśmieszyło.
- Czy przypadkiem nie masz prowadzić samochodu? - Zapytała obrażona Alice.
- Już się nawet pośmiać nie można?
- Oczywiście, że można, ale nie ze mnie.
- Kto powiedział, że śmiejemy się z ciebie? Ja na przykład śmieję się z Belli.
- A ja z Edwarda.- Dodał mój anioł między salwami śmiechu. Zapamiętałem tę chwilę, jako płomyk nadziei...
Gdy dojechaliśmy do największego centrum handlowego w Seattle, Alice dalej się do nas nie odzywała. Nie chciałem być wyrodnym bratem, więc postanowiłem jakoś ją przeprosić:
- Dobra, siostrzyczko. Nie złość się już tak na nas. Dzisiaj ja za wszystko płacę. Miłej zabawy.
W odpowiedzi dostałem krzyk zachwytu. Pobiegła do wejścia, pociągając za sobą zdumioną Bellę. Powoli wszedłem za nimi. Alice już wybierała ciuchy w jednym z pierwszych sklepów. Bella powoli i z uwagą przeglądała kolejne wieszaki.
- Chodź tu, w końcu masz nam doradzić, jako przedstawiciel płci przeciwnej.
- Sorry, ale nie jesteś w moim typie.
- Bardzo śmieszne. Jak byś nie zauważył jestem również twoją siostrą.
Podszedłem do nich. Bella wzięła do przymierzalni kilka rzeczy, Alice natomiast potrzebowała ciężarówkę, by przemieścić stertę wybranych rzeczy. Gdy dostrzegła ilość ubrań wybranych przez Bellę zgarnęła ciuchy z pierwszej lepszej półki i wcisnęła je jej. Obie udały się do przymierzalni. Ja natomiast rozsiadłem się na jednym z foteli i czekałem na efekty. Po chwili obie wyszły. Nawet nie zwróciłem uwagi na Alice. Bella aż promieniała.
Miała na sobie szare spodnie, które opinały jej zgrabne nogi*. Nie mogłem się napatrzeć.
- No i jak?- Zapytała Alice.
- Świetnie wyglądacie.- Odpowiedziałem z pewnością w głosie. Prawda była taka, że nawet nie spojrzałem na nią. Miała na sobie jakąś wyzywającą sukienkę. Po co jej kolejna, skoro ma ich kilkanaście w swojej gigantycznej garderobie.

* [link widoczny dla zalogowanych]

PWB

Nie byłam pewna czy wyjść z przymierzalni. Nie pocieszał mnie fakt, że Edward czeka na nas. Jednak przełamałam się i zrobiłam kilka kroków przed siebie. To co zobaczyłam, zszokowało mnie. Byłam pewna, że Edward będzie ze mnie szydzić. Powie, że mam grube nogi czy coś w jego stylu. Ale on tylko siedział, z oczami wpatrzonymi we mnie. Wróciłam po chwili do przymierzalni, aby przymierzyć jeszcze kilka zestawień. Za każdym razem Edward spoglądał na mnie tymi „nie jego” oczami. Może jego zachowanie w szkole to tylko maska? Nie, to nie możliwe. W końcu w stosunku do Alice też jest taki opryskliwy. Muszę nad tym pomyśleć.

PWE

Za każdym razem, kiedy Bella wychodziła w nowym stroju wyglądała niesamowicie. Chyba zauważyła, że pochłaniam ją wzrokiem. Nie obchodziło mnie to! Miałem już dość bycia w stosunku do niej chamskim. Z każdą chwilą wzmagała się we mnie potrzeba podejścia do niej i wtulenia twarzy w jej włosy. Nie, to nie możliwe. Co by na to powiedziała Alice? To nie mogło się zdarzyć. Ale pomarzyć sobie można. Była dwunasta, kiedy wyszliśmy z tego sklepu. Przed nami rozciągało się pasmo sklepów, butików i nie wiadomo czego jeszcze. Wbrew pozorom nie było tak źle. Odwiedziliśmy jeszcze kilka z nich. Po piętnastej udaliśmy się do pizzerii. Musieliśmy coś zjeść. Zamówiliśmy jedną gigantyczną pizzę. Jedząc, śmialiśmy się i żartowaliśmy.

PWB

Co mu się stało? Dzisiejszego dnia po raz pierwszy usłyszałam jak Edward się śmieje. Gdy siedzieliśmy tak i zajadaliśmy pizzę nie było między nami żadnych granic. Czułam się tak dobrze w jego towarzystwie. Teraz wiedziałam, że ukrywał przed mną swoje prawdziwe oblicze. Ale dlaczego? Jeszcze nie znałam odpowiedzi na to pytanie.

PWE

Chodziliśmy po sklepach do dziewiętnastej. Alice mogła by spędzić tu jeszcze więcej czasu, ale właśnie zamykano to wielkie centrum. Zastanawiałem się, czemu nie mogła wybrać czegoś mniejszego. Ten dzień był najlepszym co mi się w życiu zdarzyło. Właśnie jechaliśmy samochodem w drogę powrotną. Dochodziła dwudziesta. W radiu właśnie leciało Tickle me pink – Madeleine.*
- O kurczę, spóźnię się.- Odezwał się mój anioł.
- A gdzie ci tak spieszno? – Powiedziałem szeptem, bo Alice już zasnęła na tylnym siedzeniu.
- Umówiłam się z Jacobem na korepetycje.
- O tej porze? Nie za późno. – Podniosłem nieco głos.
- A co ci do tego. To moje życie.
- Wiesz co, dziewczyno. Oczu nie masz. On chce cię tylko wykorzystać!
- A ty skąd możesz to wiedzieć?!
- Po prostu wiem! To ja mieszkam tutaj całe życie i znam wszystkich!
- Jakoś ci nie wierzę, widząc jakim jesteś odludkiem! Nie masz w ogóle znajomych! Każdy boi się do ciebie odezwać! Jesteś jak lodowa góra! Nigdy nie zatoniesz, rozbijesz wszystkie statki na swojej drodze, a do tego jesteś pusty!
- Ja jestem pusty? Mów o sobie! Dla ciebie liczysz się tylko ty! Nie pomyślałaś, że ranisz innych?! Typowy narcyz.
- Wiesz co mam cię dość! Wysadź mnie tutaj!
- Jak chcesz! – Wysiadła, trzaskając drzwiami. Byłem wkurzony na siebie, na nią i na cały świat. Alice patrzyła na mnie jak na idiotę.
- Coś ty najlepszego zrobił... – wysyczała.

* http://www.youtube.com/watch?v=U7DlrBEQYnc&feature=PlayList&p=E19D2C31D61ACA8F&playnext=1&playnext_from=PL&index=4

PWB

Co on sobie myślał?! Jak mógł?! Nienawidzę go!
Pocieszył mnie fakt, że byliśmy już w Forks. Pobiegłam do domu. Nie miałam zamiaru płakać. Nie z powodu jakiegoś głupiego faceta.
Weszłam szybkim krokiem do domu. Dopiero teraz przypomniałam sobie, że zostawiłam w jego samochodzie swoje zakupy. Jacob miał przyjść za niecałe pół godziny. Wbiegłam do pokoju. Wyciągnęłam z szafy mój ulubiony zestaw ciuchów. Po raz pierwszy zrobiłam sobie ostry makijaż. Musiałam jakoś odreagować. Położyłam się na łóżku. Próbowałam czytać książkę, ale nie byłam nawet w stanie. Kilkakrotnie czytałam tą samą linijkę. To było bezsensowne. Ale czy na pewno? Musiałam zapomnieć o tym co się stało.
Usłyszałam dzwonek do drzwi. Nie ruszyłam się z miejsca. Po chwili ktoś zapukał do moich drzwi.
- Proszę.
- Cześć piękna. – Jake wpadł do mojego pokoju, rozkładając na łóżku stosy książek.
Nie miałam głowy do myślenia. Przesunęłam się na skraj łóżka. Położył się obok mnie. Zaczął coś tłumaczyć. Nie słuchałam go. Spoglądałam za okno. Nagle dostrzegłam twarz Edwarda w oknie na przeciwko. Nie wiem co mnie podkusiło, żeby to zrobić. W głowie słyszałam tylko słowa piosenki z samochodu Edwarda:
Oh I never said goodbye
I wish I would have tried
I couldn't hear her cries
As she filled her veins with lies
Until she saw the light

Udałam, że spadam z łóżka. Jake próbował mnie złapać, ale oboje polecieliśmy na ziemię. Przygniótł mnie swoim ciężarem. Uśmiechnął się i zbliżył się do mnie jeszcze bardziej. Powoli złożył pocałunek na moich ustach.

PWE

Coś ty najlepszego zrobił, krzyczałem w duchu. Widziałem, jak leżała na podłodze, przygwożdżona przez tego kundla. POCAŁOWAŁ JĄ! A co najgorsze, ona odwzajemniła jego pocałunek...
W mojej głowie brzmiały już tylko słowa:
If I could turn back time
I'd find a way to remind you
That some how you could try to give in and fight the good light

Jezu jesteś boska! Uwielbiam ciebie i tom opowiadanie! Kocham tę Bellę, Jake'a i ich pocałunek! Żadnych błędów nie zauważyłam. Według mnie poprawnie gramatycznie i stylowo. Po prostu gites. W dodatku przyjemna sytuacja. Mam nadzieję, że następne rozdziały będziesz dodawać równie często.
Pozdrawiam
F.T.

Za dużo się blogasków naczytałam- to wchodzi człowiekowi w krew.
Cześć, kochana!
Szkoła jutro, a potem weekend. Mam nadzieję, że mi go umilisz :D
Ty wiesz, na co ja czekam... A ja wiem, że autor ma swoje pomysły i swoją wenę i tyle.
Bieeeedny Edek. Tak się zasmarkał jak Bella się całowała z Jacobem. No co? Chłopak jest świetny, według mnie lepszy od Edzia (nie bić mnie za to!). Chociaż Bella zrobiła to właściwie mu na złość, to i tak... I karę też ma niezłą, zakupy z Alice...
No. To tyle. Wena ci życzę z całego serca.

Rozdział VII

Jacob

PWE

Nie mogłem na to patrzeć. Włączyłem komputer i wszedłem na czat. Odnalazłem filigranową księżniczkę. Akurat była dostępna. Nawet nie zdążyłem napisać do niej wiadomości, a już dostałem od niej odpowiedź:
- Hej! Co u ciebie słychać?
- Mam parszywy humor. A ty co robisz?
- Piszę z tobą.
- A po za tym?
- Maluję paznokcie.
- A na jaki kolor? – Pomyślałem, że jeśli w szkole zobaczę która z dziewczyn ma tak pomalowane paznokcie, będę wiedział z kim piszę.
- Na czerwono. Czy to cię aż tak bardzo interesuje?
- Szczerze mówiąc nie. Pytam tak dla uprzejmości.
- Tak też myślałam. A ty co robisz w tej chwili?
- Ubolewam nad swoją głupotą.
- Co się takiego stało?
- Nie mam ochoty o tym wspominać.
- Na pewno? Może ci to pomoże?
- Nie, dzięki za troskę, ale nie lubię jak się ludzie nade mną litują.
- Kto powiedział, że się nad tobą lituję?
- Po prostu lubię pomagać innym.
- W to nie wątpię. – Napisałem szybko, jednak uważałem co innego. Nie znałem osoby, która nie myślałaby o sobie. No może oprócz jednej dziewczyny, której powiedziałem coś całkiem innego.
Pisałem do trzeciej nad ranem z DzN. Tak ja sobie nazwałem- Dziewczyna z Neta. Byłem bardzo zmęczony, ale gdy tylko się położyłem wyrzuty sumienia wróciły. Resztę nocy spędziłem na myśleniu jakim strasznym idiotą jestem.

PWB

Nic nie czułam, kiedy mnie całował. Jednak oddałam mu pocałunek. Chciałam tylko dopiec Edwardowi. Wiedziałam, że nie spodoba mu się to co zobaczy.
- Co to było? – Zapytał Jake, kiedy wyplotłam się z pod niego.
- Przepraszam, poniosło mnie.
- Akurat nie mam nic przeciwko. Możemy to powtórzyć.
- Wiesz, jednak wróćmy do lekcji.
- Jeśli chcesz.
Uczyliśmy się do dziesiątej. Dalej nic z tego nie rozumiałam. Moje myśli błądziły wokół jednej osoby.
- Co ty na to, żebyśmy się umówili jeszcze jutro, bo widzę, że nie zbyt wiele z tego rozumiesz.
- Okej. Może tym razem u ciebie? Jakoś nie mogę się skupić w swoim domu.
- Oczywiście. Gdzie tylko chcesz. Przyjechać po ciebie?
- Było by świetnie.
- W takim razie będę o dwudziestej.
- Do zobaczenia. – Powiedziałam, zamykając za nim drzwi.
Wróciłam do siebie, przebrałam się i zmyłam ten okropny makijaż. Cały dzisiejszy wieczór moim ciałem rządziła chęć zemsty. Położyłam się około północy. Jednak zasnąć nie mogłam. Miałam wyrzuty sumienia. Może za bardzo zjechałam Edwarda? Przecież nie myślałam o nim tak. Ale skąd on to może wiedzieć? W dodatku przekonałam go dzisiejszym wyczynem, do tego, że jestem wredną zdzirą, która patrzy tylko na siebie. Może i taka jestem? Nie wiem. Życie jest za krótkie, żeby poznać siebie samego.
W ciągu dnia wysprzątałam cały dom. Nie chciałam myśleć o wczorajszym wieczorze. Wszystko potoczyło się w złym kierunku. Nawet nie zauważyłam, kiedy wybiła dziewiętnasta. Przebrałam się szybko i zrobiłam lekki makijaż.*
Chwilę potem usłyszałam dzwonek do drzwi. Było za wcześnie, by mógł to być Jacob. Powoli otworzyłam je. Stanęła w nich Alice wraz z moimi zakupami.
- Zostawiłaś je wczoraj w samochodzie.- Powiedziała, ze skruszoną miną- Chciałam cię przeprosić za wczoraj.
- To nie ty powinnaś mnie przepraszać.
- Wiem, ale w końcu jest moim bratem. Czuję się za niego w pewnym stopniu odpowiedzialna. – Byłam jej wdzięczna, że nie używała jego imienia.
- Nie przesadzaj. Jest dużym chłopcem i sam powinien nad sobą panować.
- Ale tak głupio mi, że to wszystko tak głupio wyszło. Widziałam jak się świetnie rozumieliście podczas zakupów, a potem taki obrót sprawy... Nie wiem jak to się mogło stać.
- Po prostu nie podoba mu się to, że spotykam się z Jacobem. Nawet jeśli są to czysto szkolne sprawy.- Nie musi wiedzieć o wczorajszych zdarzeniach.
- On już taki jest. Martwi się o wszystkich. Mimo, że Jasper i Rosalie są adoptowani, to bardzo ich kocha, czasami nawet bardziej niż mnie.
- To oni nie są waszym prawdziwym rodzeństwem?
- Oczywiście, że nie. Zostali adoptowani, kiedy miałam sześć lat. No i tak już zostało. Cieszę się, że tak się sprawy potoczyły, bo nigdy bym nie poznała Rosalie, no i Jaspera... – Powiedziała rozmarzonym głosem.
- Czekaj, czy ty i Jasper... no wiesz, jesteście razem?
- Można tak powiedzieć.
- Czemu takie nieokreślone odpowiedzi mi udzielasz? Po prostu powiedz: tak czy nie?
- Tak.
- Jak się cieszę! Świetnie do siebie pasujecie. Ale dlaczego ja tego nie zauważyłam?
- Bo najprościej w świecie, nie przyznajemy się do tego. Ludzie patrzyli by na nas jak na jakiś psychopatów.
- A Carlisle i Esme wiedzą?
- No pewnie. Z resztą Emmett i Rosalie też są razem.
- Co to się porobiło... Musicie się ujawnić. Co was ludzie obchodzą? Będzie się ukrywać do końca życia?
- Może masz rację. Pomyślę nad tym. W końcu takie ukrywanie się może popsuć nasz związek.
- O to właśnie chodzi...
Nagle rozległ się dźwięk klaksonu.
- To Jake. Muszę iść.
- Umówiłaś się z nim?
- No co ty. Będzie mi tłumaczył matematykę.
- Jasne. Tak to się zaczyna. Edward się nie myli, co do innych. – Wzdrygnęłam się na dźwięk jego imienia. Zeszłyśmy po schodkach i pożegnałyśmy się. Wsiadłam do samochodu Jacoba.
- Cześć, kochanie. – Jak on mnie nazwał? Coś mu na mózg siadło? Przecież my się tylko pocałowaliśmy.
- Hej. – Odpowiedziałam tylko.
Pojechaliśmy na plażę do La Push.
- Pomyślałem, że lepiej będzie ci się uczyć na świeżym powietrzu.
- Warto spróbować.
Jednak nie wziął pod uwagę, że dosyć szybko robi się ciemno. Potem przenieśliśmy się do niego do domu.
Po dziesiątej postanowiłam wrócić do domu.
- Może cię odwiozę?
- Nie dzięki, jest taka piękna noc. Przejdę się.
- W takim razie. Pójdę z tobą.
- Jeśli nalegasz.
Szliśmy bardzo powoli. Rozmawialiśmy na wszystkie możliwe tematy. Odpowiadało mi jego towarzystwo. Doszliśmy do skrzyżowania mojej ulicy.
- Nie musisz iść dalej. Jest już późno. Wracaj do domu. Stąd mam już naprawdę niedaleko.
- Dobrze. Do zobaczenia jutro w szkole.
Uśmiechnęłam się do niego po raz ostatni i ruszyłam ciemną ulicą. Dostrzegłam zbliżającą się w moją stronę osobę. Przecież nie jest jeszcze tak późno. Skarciłam się w myślach. Jednak coś mnie niepokoiło. Ta osoba była już kilka kroków ode mnie. Gdy weszła w krąg światła rzucanego przez latarnię dostrzegłam jej twarz. To był ... Mike. Co on tu robił? Przecież mieszkał na drugim końcu Forks. Podszedł do mnie i powiedział:
- Witaj Bello. Dobrze się bawisz?
- O co ci chodzi?
- A o to, że upokorzyłaś mnie przed całą szkołą. Oparłaś mi się. Nikt nie ma prawa tego zrobić. Złamałaś moje zasady. Musisz za to zapłacić.
Rzuciłam się do ucieczki. Lecz on złapał mnie w pół i przygwoździł do ściany jakiegoś budynku.

*http://ikf.com.pl/zestawienia/item22415.htm#

PWE

Cały dzień myślałem o Belli. Może pójdę i ją przeproszę. Spojrzałem w jej okno. Gdzieś się wybierała. Zobaczyłem, że Alice poszła zanieść jej wczorajsze zakupy. Nagle do mojego pokoju wbił Emmett.
- Coś ty wczoraj zrobił?
- No trochę się pokłóciliśmy z Bellą.
- Trochę? Alice stwierdziła, że między wami rozpętało się tornado negatywnych uczuć.
- Ona tak powiedziała?
- Dokładnie tak. Koleś zakochałeś się, ją wyzywałeś od najgorszych i nie wiesz co teraz robić? Ja na twoim miejscu poleciałbym do niej i na kolanach błagał o przebaczenie.
- Jesteś staroświecki, Em.
- Czasami to pomaga.
- Dzięki za radę, ale nie skorzystam.
Emmett tylko wzruszył ramionami i zostawił mnie samego. Wyjrzałem przez okno. Jacob przyjechał po Bellę. Znowu poczułem to bolesne ukłucie po środku klatki piersiowej. Musiałem się przyznać przed samym sobą - byłem zazdrosny. Wsiadła do samochodu, jednak nie widziałem na jej twarzy zadowolenia. Robiła to chyba z przymusu.
Ciągle myślałem, czy iść i przeprosić ją. Postanowiłem to zrobić, jednak jeszcze nie wróciła. Dochodziła jedenasta.
- Alice, dzwoniłaś może do Belli?
- Tak, ale ona nie odbiera telefonu.
Nie myśląc nawet o tym co jej się mogło stać, wybiegłem z domu.

PWB

Mike zaciągnął mnie do jakiegoś zaułku. Próbowałam się wyrwać, ale trzymał mnie w żelaznym uścisku. Przyparł mnie do jednej z otaczających nas ścian.
- Dzisiaj będziesz moja.- Wysyczał mi do ucha. Nagle pocałował mnie bardzo brutalnie. Spojrzałam w jego oczy. Przepełniała je dzikość i pożądanie. Wiedziałam, że nie wyjdę z tego cało.

PWE

Muzyka towarzysząca tej scenie - http://www.youtube.com/watch?v=bFpSNORODvQ&feature=PlayList&p=57FC6C28363F1A6D&playnext=1&playnext_from=PL&index=16

Biegłem przed siebie nie wiedząc dokąd. Gnałem tam gdzie prowadziło mnie serce. Ciemność przygniatała mnie ze wszystkich stron, lecz nie podawałem się. Biegłem dla niej, dla Charliego, dla Alice, a przede wszystkim dla siebie samego. Rozglądałem się na wszystkie strony. Nie mogłem niczego dokładnie zobaczyć. Wszystko spowiła mgła, każdy element był niewyraźny. Jednak to dostrzegłem. Zarys dwóch postaci. To była Bella! Ale z kim? To Newton przypierał ją do ściany i próbował się do niej dobrać!

PWB

Próbowałam krzyczeć, ale Mike nie pozwalał mi na to. Nagle dostrzegłam biegnącą ku nam postać. To był Edward! Spojrzałam na niego, ujrzałam tylko cierpienie emanujące z jego wzroku. To było ostatnie co zobaczyłam. Potem była już tylko ciemność...

PWE

To był ten pieprzony Newton! Gdy mnie zobaczył, odepchnął Bellę w bok. Upadła na ziemię.
- To ty, Cullen.- Powiedział ze złością w głosie i rzucił się na mnie. Tarzaliśmy się po ziemi. Próbowałem go uderzyć, ale robił zwinne uniki. W końcu dostał kilka razy po brzuchu. Zwinął się z bólu. Nagle koło mnie pojawili się Emmett i Jasper.
- Zajmiemy się nim! – Powiedzieli równocześnie.
Podbiegłem do nieruchomej Belli. Była nieprzytomna.
Leżała w kałuży krwi, SWOJEJ KRWI!!!!
Zadzwoniłem po karetkę.
- Bello, proszę żyj! Nie zostawiaj mnie samego! – Nie hamowałem łez. – Gdzie ta cholerna karetka!? - Wydawało mi się, że mijają godziny. Nagle usłyszałem wycie karetki. Nareszcie... Spojrzałem jeszcze tylko na Newtona. Leżał wpółżywy na betonie. Jasper i Emmett nie pozwalali mu się poruszyć. Spojrzeli na mnie ze smutkiem. Nagle obok mnie pojawili się sanitariusze. Wzięli Bellę do karetki. Pojechałem z nimi. Trzymałem ją za rękę. Wydawało mi się, że nawet jej paznokcie ociekają krwią. Nie, po prostu były pomalowane na czerwono...
Gdzieś w oddali słyszałem piosenkę Beyonce - Listen*

Żyj, proszę, żyj mój aniele!!!

* http://www.youtube.com/watch?v=VtXndjVP2k4

Khem. Znowu nie skomentowałam.
Sorki.
Bella w kałuży krwi! :D Edward, nazywający ją "mym Aniołem" :D I biedny Mike :D
Rany, humor mam poprawiony koncertowo. Na plus, że nazywa ją aniołem dopiero w siódmym rozdziale.
Ale ona "wiedziała, że nie wyjdzie z tego cało". Było nacisnąć speed dial do Edwarda. Bo na pewno ma zaprogramowane, jak mogłoby być inaczej?
Tak czy owak, proszę o:
a)szybkiego update'a.
b) tą tragedię Edzia, do której tęsknię po nocach.
c) złeeego Edzia, który coś robi Newtonowi.
Pozdrowienia

Rozdział VIII

Czekanie

http://www.youtube.com/watch?v=M-6S1mGAS3Y

PWE

Właśnie dojechaliśmy do szpitala. Nie mogłem otrząsnąć się z tego koszmaru. Zabrali ją na salę operacyjną. Nawet nie wiem, co jej było. Ilość krwi jaką zobaczyłem mówiła sama za siebie - nie było dobrze. Siedziałem w poczekalni. Patrzyłem na moje ręce brudne od krwi. Miałem wrażenie, że zaraz wybuchnę. Przepełniała mnie nieograniczona ilość uczuć, które jeszcze bardziej potęgowały mój strach. Nie wiedziałem, jak do tego doszło. Nie mogłem tego ogarnąć. Czemu do tego dopuściłem? To wszystko moja wina. Chciałem najzwyczajniej się rozpłakać, jak małe dziecko, ale wystarczały mi suche krople spływające po mojej duszy i sumieniu. Byłem za wszystko odpowiedzialny. Gdyby nie ja, byłaby cała, a teraz nawet nie wiem czy przeżyje!
Nagle obok mnie pojawili się Alice i Emmett.
- Zajęliśmy się wszystkim. Newton jest na policji, ojciec Belli już jedzie.
- Wszystko będzie dobrze. - Dodała Alice. Popatrzyłem na nich nieprzytomnym wzrokiem.
- Nic nie będzie dobrze. To wszystko przez mnie.
- Co ty mówisz? To dzięki tobie ten typ jej nic nie zrobił.
- Ale ona ucierpiała i to z mojej winy! Mogłem to rozegrać inaczej!
- Nie było czasu na myślenie. Ten koleś jest chory psychicznie! On mógł ją wykorzystać i zabić! Dobrze zrobiłeś.
Alice podeszła do mnie i mocno przytuliła. Nie pomogło. Nadal czułem się winny.
Nagle do szpitala wbiegł ojciec Belli.
- Gdzie jest moje dziecko? - krzyczał, głosem przepełnionym bólem.
- Jest na sali operacyjnej. – Wyszeptałem.
- Co jej się stało? Jak do tego doszło?- Opadł na krzesło obok mnie.
- Ona... umówiła się z Jacobem na korepetycje...
- To on jej to zrobił?
- Nie. Gdy wracała do domu niejaki Mike Newton ją napadł. Chciał zg... zgwałcić.- Nie byłem w stanie wypowiedzieć tego słowa. Nie byłem w stanie dokończyć mojej opowieści. Jednak Emmett ciągnął za mnie.
- Kiedy Edward dowiedział się, że jeszcze nie wróciła pobiegł jej szukać. Ja i mój brat pobiegliśmy za nim. Znalazł ją z tym chłopakiem. Na szczęście nic jej nie zdążył zrobić. Gdy zobaczył, że Edward się zbliża pchnął Bellę na ziemię. Uderzyła się w głowę. Newton rzucił się na niego. Kiedy przybiegliśmy odciągnęliśmy go od Edwarda. On zadzwonił po karetkę, a oni na policję. Wszystkim się zajęliśmy. - Charlie nic nie powiedział. Siedzieliśmy tak w czwórkę, w ciszy czekając na jakieś wieści. Nagle ojciec Belli wyszeptał:
- Dziękuję ci Edwardzie. Uratowałeś ją.
W tym momencie podszedł do nas jakiś lekarz.
- Czy pan jest ojcem Isabelli Swan?
- Tak, to ja.
- Pańska córka miała poważny uraz głowy. Potrzebna była operacja. Próbowaliśmy zrobić wszystko co się dało, lecz niestety zapadła w śpiączkę. Nie wiemy ile to potrwa. Możliwe, że już w ogóle się nie wybudzi. – Charlie opadł na krzesło zdołowany.
- Mogło być gorzej. Zawsze przecież mogła umrzeć.- Powiedziała Alice. Charlie jęknął cicho. Wiedziałem, że to go jeszcze bardziej zdołowało. Jedno jest pewne, moja siostra nie jest dobrą pocieszycielką.
Kiedy w końcu mogliśmy ją zobaczyć wybiła druga rano. Nie mogłem na to patrzeć. Leżała nieruchomo, na jednym ze szpitalnych łóżek. Czyżbym nie miał już szansy usłyszeć jak się śmieje? Czy już nigdy nie spojrzę w jej czekoladowe oczy? Nie znałem tych odpowiedzi. Nagle odezwał się Charlie:
- Proszę, wracajcie już do waszego domu. Musicie iść do szkoły. Wasz ojciec będzie was informował o jej stanie.
- Proszę pana, niech pan też odpocznie.
- Zostanę. I tak bym nie zasnął.
Wyszliśmy w trójkę, zostawiając Charliego samego.
- Nie ma sensu iść już dzisiaj do szkoły. Nie warto się nawet kłaść. Esme i Carlisle nas zrozumieją.- To były ostatnie słowa wypowiedziane przez Alice.
Wróciliśmy do domu i bez słowa wyjaśnienia zamknęliśmy się w naszych pokojach. Położyłem się od razu do łóżka. Nawet nie wiem, w którym momencie usnąłem. Czas leciał bardzo szybko. Jasper i Rosalie siedzieli w kuchni, gdy zszedłem na dół.
- Nie powinniście być w szkole? - Zapytałem, przecierając oczy.
- Jest już siódma, mój drogi braciszku.
- Rano?
- Oczywiście, że nie. Wieczorem.
- Jak to? Przespałem cały dzień?
- Dokładnie. – Jak to się mogło stać? Niemożliwe... Dlaczego w takim razie czuję się taki zmęczony? Znałem na to pytanie odpowiedź. Po prostu moja dusza była zmęczona, więc i ciało uległo.
Po chwili Alice pojawiła się na dole. Widać było po niej, że niezbyt dobrze spała.
- Wiecie co u Belli? - Zapytała z troską w głosie.
- Carlisle mówi, że bez zmian. Mówił też, że jeśli chcemy, to możemy ją odwiedzić.
- To co, jedziemy?- To pytanie skierowałem do Alice.
- Pewnie.
Przebraliśmy się i wsiedliśmy do mojego volvo. Kilka minut później byliśmy przed szpitalem. Przeszliśmy przez zatłoczony korytarz i weszliśmy do jednej z sal.
- Dzień dobry. – powiedziała Alice do ojca Belli.
- Od kiedy pan tu siedzi? - Zapytałem.
- Nie ruszałem się stąd od wczoraj.
- Proszę wrócić do domu i się przespać. My z nią zostaniemy.
- Ale...
- Niech się pan nie martwi. Wszystko się ułoży. – Spojrzał ostatni raz na nieprzytomną Bellę i wyszedł z pokoju. Siedzieliśmy tak z Alice i opowiadaliśmy jej wszystko. Carlisle mówił, żeby dużo do niej mówić. Nawet nie wiedziałem, która jest godzina, kiedy nasz ojciec wszedł do pokoju.
- No i jak, dzieci?
- Bez zmian.
- Właśnie skończyłem zmianę. Zabierzecie się ze mną do domu?
- Ja pojadę. – Odpowiedziała Alice.
- Ja jeszcze zostanę. Poczekam, aż przyjdzie ojciec Belli.
- Dobrze, tylko pamiętaj, jutro idziesz do szkoły.
Wyszli po chwili.
Patrzyłem na jej twarz. Tak chciałem znowu zobaczyć jej uśmiech. Chwyciłem jej rękę. Zataczałem na niej kręgi kciukiem.
- Wyjdziesz z tego - szepnąłem do niej.
Przybliżyłem swoją twarz do jej dłoni, kładąc na niej swój policzek. Nawet nie wiem kiedy usnąłem. Obudziła mnie silna dłoń na ramieniu.
- Edward. Obudź się.
- Co się stało?
- Zasnąłeś. – To Charlie stał nade mną.
- To może ja już pójdę do domu?
- Wyśpij się. Przecież musisz wstać do szkoły jutro.
- Dobranoc. – To było moje ostatnie słowo. Spojrzałem ostatni raz na Bellę i wyszedłem. Wsiadłem do samochodu. Zegarek wskazywał jedenastą wieczorem. Po chwili już byłem domu. Ustawiłem budzik, żeby wstać rano do szkoły. Przed położeniem się, spojrzałem jeszcze w kierunku pokoju Belli. Nie wiedziałem po co. Przecież nie mogła tam być. Usnąłem myśląc o niej.
Tak minął cały miesiąc. Krążyłem między szkołą, domem, a szpitalem. Spędzałem z nią każdą wolną chwilę. Ciągle myślałem:
Kiedy się wybudzi?
Czy w ogóle się wybudzi?

Te, Edek, nie panikuj, bo jeszcze się zapowietrzysz :D
Patrz, nareszcie skomentowałam tego samego dnia!
Charlie i Edward bardzo normalnie się do siebie odnoszą, bez żadnej nienawiści/zaniepokojenia/zaślepienia/ a nawet miłości (fuj!). Obaj zjednoczeni w bólu nad ciałem nieprzytomnej Isabelli Swan, której mózg rejestruje każde słowo... znając ją.
I dobrze, że Newton jest na policji, kurczę. Tylko... MIKE? Z MIKE'A zrobić takiego... takiego? Tego złego Mike'a? Nie widzę tego po prostu. Pheew.
Jedyne, co mogę zrobić, to życzyć weny
i szybkiego wybudzenia Belli!

A mi Mike bardzo pasi xD

Zawsze się ślinił na widok Belli, to i go w końcu trafiło. I tak go nie lubiłam jakoś :P Czytając książkę wyobrażałam go sobie zawsze jako wyżelowanego blondasa z trądzikiem i mętnymi oczami, fuj.

Kurczę ale z tą śpiączką to mi się nie podoba :( Jakoś tak, nie ma kto się z Edkiem kłócić, smętno :P

Mam nadzieję, że wena Ci dopisze, bo się kontynuacji doczekać nie mogę Wink

Rozdział IX

Przebudzenie

http://www.youtube.com/watch?v=ChQ4oXKQXcE&eurl=http%3A%2F%2Fwww%2Etekstowo%2Epl%2Fpiosenka%2Cmaciek%5Fsilski%2Cpoki%5Fjeszcze%2Ehtml&feature=player_embedded

PWE

Miesiąc minął bardzo szybko. Byłem jak w transie. Ciągle miałem nadzieję, że gdy wejdę do sali, w której leżała Bella, zobaczę ją śmiejącą się z żartów Emmetta. Jednak ten dzień nie nadchodził.
Dzisiaj znowu wkroczyłem pełny nadziei do jej sali i kolejny raz zawiodłem się. Usiadłem obok niej i jak zawsze opowiadałem o tym co działo się w szkole. Carlisle nie miał mi za złe, że spędzam w szpitalu więcej czasu niż on. Dziwiło go, że udaje mi się pogodzić szkołę ze szpitalem. Alice często przyjeżdżała ze mną. Charlie cieszył się, że Bella ma w nas oparcie.
Nagle ktoś zapukał do drzwi. O wilku mowa.
- Dobry wieczór Edwardzie. Trochę się zasiedziałeś. Wracaj już do domu.
- Tylko się pożegnam. – Odpowiedziałem powoli. Charlie wyszedł na korytarz, zamykając za sobą drzwi.
- Do zobaczenia mój Aniele. Zobaczymy się jutro. Zdrowiej szybko. Musisz się obudzić. Dla Charliego, dla Alice, a przede wszystkim dla mnie. Kocham cię .- Złożyłem pocałunek na jej bladym policzku i ruszyłem do drzwi. Nagle usłyszałem jakiś szmer za sobą. Spojrzałem na leżącą od miesiąca, nieprzytomną Bellę.
Budziła się! Nie wierzyłem, że w końcu zobaczę jej czekoladowe oczy. Podniosła powoli powieki. Spojrzała na mnie zamglonym wzrokiem.
- Edward... – Usłyszałem cichy szept.
- Witaj wśród żywych. – Odpowiedziałem uradowany. Jej wzrok stawał się co raz bardziej przejrzysty.
- To ty. Myślałam, że znowu śnię.- To znaczy, że gościłem w jej snach? Ten fakt doprowadził mnie do totalnej euforii.
- Jak długo... tutaj leżałam?
- Ponad miesiąc.
- Jak do tego doszło?
- Nie pamiętasz?
- Nie potrafię uszeregować obrazów w mojej głowie. Czuję się, jakbym miała w sobie stertę niepoukładanych zdjęć.
- Spokojne, to normalne. Wszystko sobie przypomnisz.- Jednak słowa nie pokrywały się z moimi myślami. Modliłem się o to, by zapomniała co się stało tej tragicznej nocy.
- Mogłabym zobaczyć Charliego?
- Oczywiście. Ucieszy się, gdy zobaczy, że się w końcu obudziłaś. Po za tym będę się już zbierać. W przeciwieństwie do ciebie muszę chodzić do szkoły.
- No jasne. Dzięki, że przy mnie byłeś.
- To były przeprosiny za moje zachowanie w dzień wypadku. Wszystko potoczyło się w złym kierunku. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.
- Już dawno to zrobiłam.
- Kamień spadł mi z serca. – Ucałowałem ją delikatnie w dłoń i wyszedłem. Podszedłem do Charliego stojącego przy automacie do kawy.
- Nie uwierzy pan co się stało! Bella się wybudziła!
- Jak? Kiedy?
- Dosłownie przed chwilą. Już z nią rozmawiałem. Teraz kolej na pana.
Charlie zapominając o kawie, pognał do sali. Uśmiechnąłem się mimowolnie. Resztę wieczoru spędziłem na uśmiechaniu się. Pierwszy raz od miesiąca zasiadłem przed komputerem. Chciałem zakończyć znajomość z filigranową księżniczką. Wszystko pomiędzy mną, a Bellą układało się po mojej myśli. Kiedy wszedłem na czat z zamiarem napisania definitywnego NIE naszej znajomości, zobaczyłem, że czeka na mnie aż trzydzieści nieodebranych wiadomości. Wszystkie pochodziły od DzN. Każda podobna do siebie:

Co się dzieje? Czemu nie odpisujesz?

Coś się stało? Dlaczego mi nie odpowiadasz?

Proszę odezwij się. Czy coś jest nie tak?

Zamknąłem wszystkie witryny. Dostrzegłem, że jest dostępna. Chciałem od razu się ulotnić, ale mnie złapała.
- No nareszcie jesteś! Dlaczego cię tak długo nie było? Martwiłam się. – Pomyślałem, że jest upierdliwa jak Jessica.
- Miałem ważniejsze rzeczy na głowie.
- A można wiedzieć jakie?
- Nie!
- Widzę, że jesteś nie w sosie.- Już miałem odpisać, że przez nią mam zły humor, ale powstrzymałem się.
Po chwili znowu napisała.
- Więc, mam coś na jego poprawę. Zapraszam cię na bal wiosenny. – Na głowę upadłaś? Nigdzie z Tobą nie idę! Takie myśli kłębiły się w mojej głowie. Przypominała mi się jedna piosenka*, która oddawała cały zarys tej sytuacji.
- No to co? Gdzie się spotkamy? Wiesz, nie musisz zaprzątać sobie tym głowy. Będę ubrana w turkusową sukienkę do kolan. We włosy wepnę spinkę w kształcie muszli. Na pewno mnie rozpoznasz.
Momentalnie wyłączyłem komputer. Ta dziewczyna jest psychiczna. Nawet jej nic nie odpowiedziałem. Olałem ją kompletnie. Po za tym na bal mam już inne plany...

*(http://googaa.wrzuta.pl/audio/aYKju0aoXq2/maciej_silski-za_kare )

PWB

Byłam okropnie zmęczona. Wydawało mi się, że znowu widzę Edwarda. Śnił mi się prawie cały czas. Otworzyłam powoli oczy. Wszystko dookoła było spowite mgłą. Dostrzegłam jakąś sylwetkę obok mojego łóżka.
- Edward... - Wyszeptałam. Czyżbym znowu spała?
- Witaj wśród żywych. – Usłyszałam. To na pewno nie sen. W moim śnie Edward był smutny. Z jego oczu wylewał się smutek. Ten tutaj prawie lewitował pod sufitem z euforii.
- Myślałam, że znowu śnię. - Dalej nie mogłam pojąć co się stało. - jak długo tutaj leżałam? – Zapytałam powoli dochodząc do siebie.
- Ponad miesiąc. – odpowiedź wstrząsnęła mną. Jak to miesiąc? Co się takiego stało? Nic nie pamiętałam, przez głowę przemykały mi jedynie niewyraźne obrazy.
- Jak do tego doszło? - Spytałam licząc na odpowiedź.
- Nie pamiętasz? - Odpowiedziałam, to co myślałam. Czyli, że nic nie kojarzę z ostatniego dnia. Ostatnie co zakodowałam to kłótnia z Edwardem i spacer z Jacobem. No właśnie. Miałam ochotę zapytać, czy też mnie odwiedzał, ale stwierdziłam, że Edward źle by na to zareagował. Może Charlie mi wszystko opowie.
Dopiero teraz przypominałam sobie o nim.
- Mogłabym zobaczyć Charliego?
- Oczywiście. Ucieszy się, gdy zobaczy, że się w końcu obudziłaś. Po za tym będę się już zbierać. W przeciwieństwie do ciebie muszę chodzić do szkoły.- Będę musiała nadrobić zaległości. Przez cały miesiąc trochę musiało się tego nagromadzić. No i znowu będę miała zaległości z matematyki. Już nic nie będę rozumieć. - No jasne. Dzięki, że przy mnie byłeś.- To jedyne co zdołałam powiedzieć.
- To były przeprosiny za moje zachowanie w dzień wypadku. Wszystko potoczyło się w złym kierunku. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.- Całkiem zapomniałam o tym, że śmiertelnie się z nim pokłóciłam, że miałam przestać się do niego odzywać.
- Już dawno to zrobiłam. – Odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
- Kamień spadł mi z serca. – Ucałował moją dłoń i wyszedł. Byłam w szoku. Od kiedy był taki szarmancki?
Nagle do mojego pokoju wpadł Charlie.
- Hej, Bella! Nareszcie się wybudziłaś. Gdyby nie Edward i Alice, to popadłbym w depresję.
- Jak to?
- Podtrzymywali mnie na duchu. Mówili, że wszystko będzie dobrze. Bez nich bym się załamał. Nieustannie siedzieli przy tobie. Nawet ustaliliśmy zmiany. Jednak Edward przychodził częściej niż miał zapisane w grafiku. Masz cudownych przyjaciół, Bello. Pozostałe dzieci Carlisle’a również cię odwiedziły kilka razy...
- A Jacob?
- Nie było go ani razu. Przykro mi.
- Mi jakoś nie.
- Nie męczę cię już. Na pewno jesteś zmęczona.
- Nie zaprzeczę. A ty tato wróć do domu i w końcu się porządnie wyśpij.
- Teraz już mogę. - Powiedział, podchodząc do mnie i składając pocałunek na moim czole.
- Kocham cię tato.
- Też cię kocham, córeczko. - Poczułam łzy, spływające mi po policzkach. Dawno już mnie tak nie nazywał.
Ułożyłam się na poduszce i zasnęłam z uśmiechem na twarzy.

Ciekawe, ciekawe... szybkie, ale nie zaskakujące...

podoba mi się sposób pisania, ale masz kilka błędów... gdzieniegdzie... nie przeszkadzają, ale mimo wszystko :)

pozdrawiam
kirke

Rozdział X

Pomysł

PWB

Dzisiaj nastał dzień, kiedy w końcu wyjdę ze szpitala. Nie mogłam się już doczekać, aż zobaczę swój pokój. Pragnęłam stanąć przed swoim lustrem i tańczyć dopóki nie opadnę z sił. Tak dawno tego nie robiłam. W szpitalu nie pozwalano mi na to. W dodatku ciągle ktoś mnie odwiedzał. To zajrzał do mnie Carlisle, to Esme, to Alice i Rosalie. Pewnego dnia dziewczyny przyniosły stos katalogów z najnowszymi kreacjami balowymi na ten sezon. Cały dzień poświęciłyśmy na omawianie każdej kreacji z osobna. Charlie bardzo się cieszył, że wracam do zdrowia i jestem pełna sił. Pewnego razu odwiedzili mnie Emmett, Edward i Jasper. Opowiadali najśmieszniejsze wydarzenia, które zdarzyły się w ciągu całego miesiąca mojej nieobecności. Najwięcej udzielał się Jasper. Bardzo mnie to zdziwiło, bo zawsze siedział cicho. Wywnioskowałam z tego, że był dobrym obserwatorem. Zapamiętywał mnóstwo szczegółów, o których inni nie pamiętali. Z każdą opowiedzianą historią bardziej go poznawałam. Był trochę podobny do mnie.
- Zaprosiliście już dziewczyny na bal? – Zapytałam, kiedy śmiechy ucichły.
- Jakie dziewczyny?
- Nie udawajcie. Ja wszystko wiem. Wszechwiedzące oko - to moje drugie imię.
- Jeszcze nie.
- A to dlaczego? Przecież bal jest za trzy tygodnie.
- Nie pali się.
- Oczywiście. Szczególnie kiedy opowiadały mi wczoraj, że już ustawiła się do nich kolejka chętnych. - Jasper i Emmett popatrzyli po sobie i wyszli, rzucając na odchodne:
- Dzięki za info. Zobaczymy się później - zostaliśmy sami z Edwardem.
- Już kogoś zaprosiłeś?
- Oczywiście, że nie. Nawet się tam nie wybieram.
- Dlaczego? Zabłysnąłbyś na parkiecie.
- Jasne. Znam taką jedną, która mnie przebije.
- Dzięki za komplement.
- Kto powiedział, że mówiłem o tobie? - Oboje zaczęliśmy się śmiać.

Stałam tak przed domem i rozkoszowałam się świeżym powietrzem. Postanowiłam, że pierwsze co zrobię to udam się na długi spacer. Tak jak w dzień mojego przyjazdu tutaj. Weszłam do domu za Charliem. Zauważyłam, że nic nie zmieniło się od mojej ostatniej chwili w tym domu. Pamiętałam dobrze, jak wychodziłam stąd ostatnim razem. A propos pamięci, czas złagodził moją pustkę w głowie. Już nie miałam takiego mętliku. Jednak nadal nie pamiętałam, co się wydarzyło w dniu mojego wypadku.

Gdy tylko doprowadziłam się do porządku, wyszłam z domu. Może chociaż to pomoże uzupełnić moje pamięciowe luki. Ruszyłam powoli w stronę lasu.
Krążyłam miedzy drzewami, upajając się zapachem natury. Nagle dostrzegłam kogoś siedzącego na jednym z powalonych pni drzew. Podeszłam bliżej, bowiem ta sylwetka była mi skądś znana. Zdziwiło mnie, że tą osobą był Emmett.
- Co tu robisz? – Zapytał.
- To ja powinnam cię spytać o to.
- Rodzice cię nie uczyli, że nie chodzi się samej do lasu?
- I kto to mówi. Czemu tu siedzisz?
- Mam problem. Nie jestem w stanie go rozwiązać.
- Może będę mogła ci pomóc? Zawsze warto spróbować.
- No dobra. Tylko nikomu o tym nie mów...
- Tak jest, kapitanie.
- Obchodzimy z Rose w przyszłym tygodniu rocznicę naszego związku. Co mam jej dać w prezencie? Myślałem nad wszystkim. Samochód już ma. Domu jej przecież nie kupię.
- Czego ja się mogłam spodziewać. Typowy facet. Czy widzicie tylko kasę? Dziewczyna woli coś od serca, bez wydawania zbędnych pieniędzy. W tym przypadku wyjątkiem jest Alice. No ale w każdym razie, powinieneś zorganizować jakąś niezwykłą kolację.
- A miało nie być kosztownie. Wiesz ile kosztuje stolik w dobrej restauracji w Seattle.
- A czy ja coś mówiłam o knajpach w jakimkolwiek mieście?
- No to w takim razie gdzie mam ją wziąć?
- Proponuję romantyczną kolację, w świetle księżyca, przy dźwięku szemrzącej wody.
- A tak na nasz język?
- Zorganizuj jakąś kolację w niezwykłym miejscu. Na przykład takim jak to.
- Jakoś nie mogę sobie tego wyobrazić. Po za tym będzie zimno.
- Jest wiosna. Z każdym dniem robi się cieplej.
- No dobra. Jeśli się zgodzę, to pomożesz mi to zorganizować.
- Pewnie. Mam już nawet pomysł.
- W takim razie słucham.
- W dniu waszej rocznicy będziesz jej unikał. Wieczorem kiedy zrobi się ciemno zostawisz w jej pokoju liścik, żeby zeszła do kuchni. Na jednej z szafek będzie kolejny list z poleceniem, by wyszła na zewnątrz i podążyła za wskazówkami...
- Jakimi wskazówkami?
- Drogę oświetlimy setkami świeczek ustawionych w trawie.
- Ale czy one nie zgasną?
- Mogą przecież być umieszczone w szklanych naczyniach, podobnych do zniczy.
- Dobry pomysł. Co dalej?
- Kiedy przejdzie oznakowaną drogę wejdzie na tą polanę. Również wyłożymy ją całą tlącymi się świeczkami. Umieścimy je również na drzewach, aby było jaśniej. Wszystkie będą białe. Kupimy również czerwone. Je ułożymy w serce i napis KOCHAM CIĘ. Pośrodku polany będzie rozłożony koc, na którym będzie leżało jedzenie. Będziesz stał pomiędzy drzewami i w odpowiednim momencie do niej podejdziesz. Co ty na to?
- Brzmi świetnie. Pomożesz mi to przygotować?
- No pewnie. Rose na to zasłużyła. Ty również.
- Kocham cię Bello. Jesteś nieoceniona. – Czule mnie przytulił.
Nagle zza drzew dobiegł nas dźwięk łamanych gałązek. Zamarliśmy...

PWE

Bella w końcu miała wyjść ze szpitala. Trzymali ją tam jeszcze dwa tygodnie po wybudzeniu. W tym czasie często ją odwiedzałem. Śmiechom nie było końca. Nawet Jasper otworzył się nieco przed nią. Zdziwiło mnie to. Ciągle się jej przyglądałem. Chłonąłem jej uśmiech, jej radosne spojrzenie, jakbym miał jej już nigdy nie zobaczyć.
Dzisiejszego dnia nie mogłem znaleźć sobie miejsca. Krzątałem się tam i z powrotem. Udawałem, że jest mi wszystko jedno, czy Bella w ogóle wróci do domu. Jednak tak naprawdę szalałem z oczekiwania. Niecierpliwiłem się bardziej z każdą upływającą sekundą. W końcu zamknąłem się w pokoju i wyglądałem przez okno, chcąc ją znowu zobaczyć.
W końcu przyjechali. Wysiadła powoli z samochodu. Zaczerpnęła powietrza do swych drobnych płuc. Na jej twarzy wykwitł mój ulubiony uśmiech. Szczerze się cieszyła, że wróciła. Weszła do domu. Zobaczyłem, że po chwili pojawia się w swoim pokoju. Potem zbiegła na dół. Dostrzegłem, że wychodzi na zewnątrz. Robiła dokładnie to samo, kiedy przyjechała tutaj. Po chwili jednak przypomniałem sobie co się stało kiedy ostatnio wyszła sama z domu. Poszedłem za nią. Poszła gdzieś do lasu. Nie mogłem jej znaleźć. Już miałem wracać, gdy dostrzegłem dwie postacie, siedzące na przewróconym konarze. Podszedłem bliżej. To była Bella i Emmett. Co oni tu robili?
- Kocham cię, Bello. – Co on mówił? A co z Rosalie? Czyżby coś ich łączyło? Nie słuchałem już ich. Zobaczyłem, że czule się przytulają. Jak mógł mi coś takiego zrobić? Pobiegłem w stronę domu, myśląc jaki Emmett jest fałszywy.
Wsiadłem w samochód i ruszyłem. W radiu leciała piosenka Rihanny- Shut up and drive.*
Dodałem gazu. Już po chwili mknąłem autostradą z magiczną liczbą sto osiemdziesiąt na liczniku.
Jak on mógł...

* [link widoczny dla zalogowanych]

Właśnie, jak on mógł?! W sensie Edzio, żeby takie pochopne wnioski wyciągać... Nieładnie, nieładnie. :) Ogólnie podoba mi się to opowiadanie. Jest tak lekko napisane, że bardzo przyjemnie się dla relaksu czyta. Ohhh, jak ja nie mogę się doczekać, aż w końcu będą razem. Na razie to oni się po prostu tylko mijają! Podoba mi się, ze tak często dodajesz rozdziały, bo mnie np. irytuje czekanie. :D
Koniec końców podoba mi się i z chcęcią będę czytać dalej. :)
Pozdrawiam, weny. :)
Wyjątkowa'

Nie spoileruj. Nie spamuj. Nie błagaj. Nie wrzeszcz, nie kop, nie gryź!

Ale jak Edek jedzie 180 na godzinę to nie umiem się powstrzymać... :D
I patrz, takie jedno małe zdanie, które niczego nie znaczyło w uszach Edka zabrzmiało... no, jak zabrzmiało? Jak zdrada państwowa! Czy coś.
A on przecież nawet nie... chwila, muszę zerknąć... NIE! Nie powiedział jej takiego magicznego słowa... albo dwóch, zależy jak patrzeć. No, nie powiedział jej. A teraz trafi na komisariat za łamanie przepisów, bo mu hormony buzują (no jako człowiek ma do tego prawo).
Jednym słowem- robi się coraz ciekawiej. A ja gryzę, kopię i czekam na nowy rozdział.
Żartuję. Nie gryzę.
A przynajmniej nie Ciebie. :*

Rozdział XI

Rozczarowanie

PWB

Kto to był? Czyżby ktoś nas szpiegował?
- Rozpoznałeś tę osobę? - Zapytałam w nadziei, że chociaż Emmett dostrzegł nieznajomego.
- Gdzieś już ją widziałem. Miała na sobie, znajomą mi kurtkę. Nie mogę sobie przypomnieć, gdzie ją widziałem.
- No nic. Trudno. - Do głowy przyszła mi postać Mike’a Newtona. Ale dlaczego? Może to on nas szpiegował? Ale czemu akurat on przyszedł mi na myśl? Nie mam pojęcia. Chyba wiąże się to z moją nieszczęsną luką w pamięci.
- Wracamy? – Usłyszałam ze strony Emmetta. Wyrwałam się z zamyślenia.
- No pewnie. Już robi się chłodno.
Ruszyliśmy w drogę powrotną. Po chwili już zrobiło się ciemno. Na szczęście zdążyliśmy wyjść z lasu. Inaczej zgubilibyśmy się. Rozmawialiśmy przez cały czas, śmiejąc się ze wszystkiego dookoła. Gdy dochodziliśmy do mojego domu dostrzegłam, że ktoś zmierza w naszą stronę.
- Gdzie byłaś? Szukałam cię. - Powiedziała Alice.
- Poszłam na spacer i spotkałam po drodze twojego brata.
- Z czego się tak śmialiście?
- Opowiadałem Belli jak pewna mała dziewczynka wybiegła z domu nago, bo spieszyło jej się do centrum handlowego...
- Mam powiedzieć Belli co zrobiłeś, gdy ci się spieszyło do łazienki?
- No dobra. Podaję się.
- Dlaczego poszłaś do mnie do domu? - Włączyłam się w rozmowę.
- No właśnie, bym zapominała. Dzisiaj śpisz u nas.
- Jak to?
- Poprosiłam Charliego żebyś spała u nas.
- Jakiego argumentu użyłaś?
- Powiedziałam, że mamy zaległości towarzyskie jak i szkolne.
- Uwierzył ci?
- A dlaczego miał by nie uwierzyć?
- No nie wiem, może ze względu na twoją porywczą osobowość?
- Sugerujesz coś?
- Oczywiście, że nie.
- Dziewczyny! Spójrzcie na zegarek...
- Obie go nie posiadamy.
- To w takim razie was uświadomię. Jest już późno. Zanim zabierzecie potrzebne rzeczy minie północ. Pospieszcie się! - Emmett ruszył w stronę swojego domu.
- No to idziemy cię spakować. - Usłyszałam głos Alice.
Wkroczyła do mojego domu i pognała do sypialni. Nawet nie zdążyłam wyjść po schodach, kiedy Alice pojawiła się na korytarzu ze spakowaną torbą.
- Możemy iść.
- Nawet nie wiem co wzięłaś.
- Dowiesz się później. A teraz chodź, bo się spóźnimy.
- Na co?
- Na kolację, złociutka.
Prawie biegiem dotarłyśmy do domu Cullenów. Drzwi otworzył nam Jasper. Weszłyśmy do jadalni. Esme przyszykowała wiele potraw. Rosalie już siedziała z Emmettem przy stole. Po chwili wszyscy dołączyliśmy do nich. Jedna rzecz mnie zmartwiła - brakowało Edwarda. Zdziwiło mnie to, przecież on nigdy się nie spóźniał...

PWE

Mknąłem autostradą nawet nie spoglądając na zegarek. Wiedziałem, że jest już późno. Powinienem być na kolacji. Tylko jak ja spojrzę na Emmetta? Nagle w mojej głowie pojawiła się myśl: może to nie było tak?
Mój nastrój się pogarszał. Już niczego nie byłem pewien. Na dodatek niesamowicie się rozpadało. Kiedy strugi deszczu obijały moje volvo w radiu usłyszałem piosenkę DMX- The Rain.* Czy to tylko zbieg okoliczności? Szczerze w to wątpię.
Postanowiłem wrócić. Zmieniłem kierunek jazdy i pognałem do Forks.

*http://staffu.wrzuta.pl/audio/6sOcIEe0CaP/dmx_-_the_rain

PWB

Czemu Edwarda nie ma? Przesiedziałam już tutaj pół godziny, a jego nie ma. Alice do niego dzwoniła. Nie odbierał. Co mu się stało? Carlisle i Esme są zmartwieni. Czy w ogóle ktoś wie co się stało?
Nagle usłyszałam dźwięk wyłączanego silnika. Po chwili moim oczom ukazał się Edward.
- Czy coś się wydarzyło? - Zapytał go Carlisle.
- Nie - Spojrzał na mnie przelotnie dziwnym wzrokiem. Nie potrafiłam go rozszyfrować. Nie czekając na odpowiedź Carlisle’a poszedł do siebie do pokoju. Coś musiało się wydarzyć, tylko co?

PWE

Wbiegłem do domu. Byłem przekonany, że wszyscy będą ciekawi gdzie zniknąłem. Wszyscy siedzieli w jadalni. Spojrzałem po ich twarzach. Nagle dostrzegłem zdziwioną twarz Belli. Co ona tu robiła? Nie wysilałem się nawet odpowiedzieć mojemu ojcu. Powiedziałem tylko lakoniczne „nie” odpowiadając na każde spojrzenie ze strony mojej rodziny. Z ich twarz wyczytałem wszystko. Pognałem do swojego pokoju. Nie miałem ochoty wyjaśniać im wszystkiego. Po chwili do mojego pokoju wbił Emmett. Nawet nie zapukał, jak na niego przystało.
- Co ci odwaliło?
- Do mnie mówisz, wyrodny bracie?
- A niby do kogo? Esme urządziła specjalną kolację, aby powitać Bellę, a ty wszystko psujesz. Co ja ci takiego zrobiłem?
- Kto się obściskiwał z Bellą w lesie? O tym już nie wspomnisz?
- Nie ma o czym. Po prostu ją przytuliłem, w geście podziękowania.
- A niby w czym ci pomogła?
- W przygotowaniu rocznicy mojego związku z Rosalie.
- ...
- I co zatkało kakao? A coś ty myślał, że ci zabiorę Bellę? Nie martw się, jest twoja. No może nie do końca. Zostaje jeszcze taki jeden.
- Kto?
- Niejaki Jacob Black. Ale spokojne się go pozbędziesz. Jak by co masz moje wsparcie.
- Sorry za to, że cię oskarżałem bezpodstawnie.
- Nic się nie stało. Ja też był bym wściekły gdybyś wyszedł z pokoju Rosalie w samym ręczniku koło pierwszej w nocy.
- To nie to samo...
- Jak to nie? To samo, tylko nieco niższy poziom wtajemniczenia. Dobra, skończmy już tą rozmowę. Zmobilizuj się i zaproś ją na najbliższy bal. Uważaj, bo sprzątną ci ją z przed nosa. Dzisiaj będziesz miał akurat okazję, bo zostaje u nas na noc.
- Gdzie będzie spać?
- W pokoju gościnnym.
- Czekaj, przecież to obok mnie!
- No właśnie. Do roboty, bracie!

PWB

Zostawiłam swoje rzeczy w jednym z pokoi i udałam się do królestwa Alice. Punktem centralnym była gigantyczna garderoba. Nie mogłam uwierzyć. Była większa niż sam pokój. Po chwili dołączyła do nas Rosalie. Opowiedziały mi wszystko, co działo się w szkole podczas mojej nieobecności. Zdziwiło mnie dlaczego wyrzucili Mike’a Newtona. Dziewczyny nie chciały mi tego powiedzieć. Siedziałyśmy i śmiałyśmy się do pierwszej nad ranem. Później odwiedziła nas Esme i stwierdziła, że muszę jeszcze się oszczędzać i że jeszcze mamy mnóstwo czasu na uzupełnienie zaległości. Wróciłam do pokoju gościnnego i położyłam się spać. Nawet nie wiem kiedy usnęłam. Nagle nawiedziły mnie dziwne obrazy.

PWE

Było już grubo po pierwszej. Wszyscy poszli spać. Słyszałem jak jeszcze niedawno dziewczyny zanosiły się śmiechem. Teraz w całym domu panowała druzgocąca cisza. Wyszedłem na korytarz. Nieświadomie podszedłem do pokoju, który zajmowała Bella. Uchyliłem po cichu drzwi i wszedłem do środka. Wyglądała tak ślicznie. Nie mogłem oderwać od niej oczu. Zbliżyłem się do niej. Na jej twarz opadły brązowe pasemka włosów. Nagle krzyknęła:
- Edward! – Co się stało? Czy ona śniła? Podniosła powieki i spojrzała na mnie zamglonymi oczami. Usiadła na łóżku. Była zdezorientowana. Dostrzegłem, że po jej policzkach spływają łzy. Usiadłem obok niej.
- Co się dzieje?
- Już wiem co się wtedy stało. - Wyszeptała i wtuliła się w moją klatkę piersiową.

Nie komentowałam chyba jeszcze tego ff-a, ale bardzo przypadł mi do gustu Wink

Lubię Twojego Edwarda i Bellę :) Cieszę się, że zdążył ją uratować i że mimo upływu miesiąca wybudziła się. Porywczy charakterek Cullena dał o sobie znać po raz kolejny, podejrzewając Emma i B. Oczywiście bezpodstawnie, ale dobrze, że wszystko sobie wyjaśnili od ręki, zamiast ukrywać urazę bez rozmowy. Teraz Bella wie, co się stało.
A Edward... :D jest słodki w tej całej swojej zazdrości Wink

Czekam na następny rozdział Wink

Życzę czasu i weny Wink

Rozdział XII

Sen

PWB

Stałam na skrzyżowaniu znajomych mi ulic Forks. W oddali zobaczyłam dwie osoby. Jedną z nich byłam ja, a drugą Mike Newton. Powiedział coś. Rzuciłam się do ucieczki. Złapał mnie. Pociągnął w jakiś zaułek. Podążyłam za nimi. Co się działo? Podeszłam do nich. Przyparł mnie do muru i powiedział:
- Dzisiaj będziesz moja. - Co on mówił? Jak to się mogło stać? To niemożliwe. Przecież to wydarzenia z dnia mojego wypadku! To dlatego leżałam w szpitalu. Chciałam coś zrobić, ale nikt mnie nie widział. Mogłam się tylko przyglądać, jak prawdziwa ja zostaje zgwałcona. Nagle zza rogu wyłoniła się jakaś postać. To Edward biegł ku nam. Mike rzucił się na niego. Popchnął mnie na ziemię. Upadłam.
Obudziłam się zlana potem. Łzy ciekły mi po policzkach. Rozejrzałam się dookoła. Nie wiedziałam, gdzie się znajduję. Po chwili dopiero dostrzegłam schylającego się nade mną Edwarda.
- Co się dzieje? - Zapytał. Dopiero teraz wróciłam do rzeczywistości. Przecież byłam w domu Cullenów.
- Już wiem co się stało. - Wyszeptałam. Byłam wstrząśnięta. Nie mogłam się uspokoić. Przytuliłam się do Edwarda. Chciałam jak najszybciej zapomnieć o moim śnie. Objął mnie ramieniem i przyciągnął bliżej siebie. Powoli się uspokajałam.
- Czemu mi nie powiedziałeś? - Zapytałam, robiąc po każdym słowie pauzę.
- Wiedziałem jak zareagujesz. Utrata pamięci była świetnym rozwiązaniem. Liczyłem na to, że nigdy się nie dowiesz, co się tak naprawdę stało.
- Nie jestem pewna, czy takie świetne to rozwiązanie. Jednak wolę być w pełni świadoma.
- Teraz już to wiem.
- Dziękuję. - Wyszeptałam, wdychając zapach jego koszulki.
- Za co?
- Za wszystko - za to, że mnie uratowałeś, siedziałeś przy mnie w szpitalu, że jesteś przy mnie teraz. Jesteś świetnym przyjacielem.
- Tak postępują prawdziwi przyjaciele.
Nagle odepchnął mnie delikatnie od siebie. Spojrzałam na niego z wyrzutem.
- Muszę już iść.
- Proszę, zostań ze mną. Nie usnę już.
- Dla ciebie wszystko. – Położyłam się na łóżku, a on dołączył do mnie. Objął mnie ramieniem. Oparłam głowę na jego klatce piersiowej. Po chwili usnęłam.

PWE

Obudziłem się w nieswoim łóżku. Nie wiedziałem gdzie jestem. Poczułem, że ktoś leży obok mnie. Bella. Przypomniałem sobie wszystko co działo się w ciągu wczorajszego wieczoru. Nie wiedziałem jak odbierać tą noc. Bella jeszcze spała. Zszedłem powoli z łóżka, tak by jej nie obudzić. Na palcach doszedłem do drzwi. Wyszedłem na korytarz. Ruszyłem w stronę swojego pokoju. Gdy otwierałem drzwi ktoś złapał mnie za rękę i wciągnął do środka.
- Widzę, że poszedłeś na całość, stary. - Wyszeptał Emmett.
- Nie, to wszystko nie tak.
- Jasne. Myślisz, że jestem taki głupi?
- My się nawet nie całowaliśmy.
- Co ty gadasz?
- Po prostu wczoraj wieczorem poszedłem do jej pokoju, żeby zobaczyć czy już śpi. Ona się obudziła. Śnił jej się wypadek. Zobaczyła wszystko, czego nie pamiętała. Była roztrzęsiona. Przytuliła się do mnie i poprosiła, żebym z nią został.
- Tylko tyle?
- W sumie to tak.
- Zawiodłem się na tobie.
- Ale ja na sobie nie.

PWB

Obudziłam się dosyć późno. Edwarda już nie było. Byłam mu wdzięczna, że został ze mną w nocy. Wstałam z łóżka i doprowadziłam się do porządku. Zeszłam na śniadanie. Nie było jeszcze Alice i Jaspera. Wszyscy pozostali już siedzieli przy stole.
- Jak się spało? - Zapytała Rosalie.
- Dobrze. - Odpowiedziałam spoglądając na Edwarda. On też na mnie spojrzał. Lekko uśmiechnął się do mnie. Odwzajemniłam jego gest. Dziękowałam Bogu, że wczorajsza noc nie zmieniła stosunków między nami.
Zjedliśmy śniadanie przy miłej rozmowie. Gdy wszyscy już zjedli wstałam od stołu i wzięłam swoją torbę.
- Dziękuję za ten mile spędzony dzień.
Pożegnałam się z każdym i wróciłam do domu. Charlie pojechał na ryby więc dom był pusty. Cały dzień spędziłam na nadrabianiu zaległości. Nawet nie wiedziałam kiedy wybiła północ. Nastawiłam budzik i położyłam się spać.
Obudziło mnie wycie budzika. Wstałam szybko i przygotowałam się do szkoły. Założyłam jeden z moich ulubionych zestawów ubrań*. Wsiadłam w moje kochane audi i ruszyłam do szkoły. Na parkingu witało mnie wiele osób. Wszyscy pytali się o moje samopoczucie i zdrowie. Zdziwiło mnie, że tyle osób jest ciekawych co tak naprawdę się stało.
Pierwsza lekcja - matematyka z Jacobem. Chciałam, żeby ta lekcja w ogóle nie miała miejsca. Niestety musiałam się z tym zmierzyć.
- Witaj najdroższa. - Usłyszałam z jego ust, gdy tylko usiadłam w naszej ławce.
- Od kiedy jestem dla ciebie najdroższa?
- Od zawsze, kochanie.
- I od kiedy mnie kochasz?
- Od momentu kiedy cię zobaczyłem. Sama dałaś mi tego dowód. Jesteśmy parą.
- Jakoś nie odwiedziłeś mnie w szpitalu ani razu, ty kochający mnie nieogarnioną miłością dupku! A po za tym nigdy nie byliśmy i nie będziemy razem!
- Co ty mówisz?
- Nigdy nie dałeś mi dowodu jak bardzo ci na mnie zależy, a miałeś wiele okazji. Z której skorzystałeś?
- Hej, to nie tak.
- Jasne. Wszystko nie jest tak jak powinno. Nigdy nie powinno dojść do tego pocałunku!
- Łamiesz mi serce.
- Nawzajem.

* [link widoczny dla zalogowanych]

Bardzo dobrze Bella potraktowała Jake:D niech spada palant.
Super ff, zastanawia mnie kto jest filigranowa ksiezniczka...
Czekam i pozdrawiam:D

Rozdział XIII

Zaproszenie

PWE

Poniedziałek. Najgorszy dzień w tygodniu. W dodatku pierwszą lekcją była matematyka. Bella siedziała wtedy z Jacobem. Przyszedłem dzisiaj wcześniej, siedziałem w ławce i spoglądałem na Blacka. Widziałem, że chce o coś zapytać Bellę. Nawet wiedziałem o co – bal. Kiedy weszła do sali ten pieprzony kundel powiedział:
- Witaj najdroższa. - Jak mógł tak się do niej odezwać? W ogóle go nie interesowało, że leżała w szpitalu, a teraz tak mu na niej zależy. Spojrzeliśmy na siebie z Emmettem. On też przysłuchiwał się ich rozmowie. Z resztą nie tylko my słyszeliśmy wszystko. Cała klasa słyszała każde wypowiedziane przez nich słowo. Byłem ciekawy, jakiej odpowiedzi udzieli mu Bella.
- Od kiedy jestem dla ciebie najdroższa?
- Od zawsze, kochanie.
- I od kiedy mnie kochasz?
- Od momentu kiedy cię zobaczyłem. Sama dałaś mi tego dowód. Jesteśmy parą. - Co on wygadywał? Jest chyba chory psychicznie. Oni się tylko pocałowali. Jego słowa zabrzmiały jakby spędzili razem upojną noc. Tak to właśnie odebrała cała klasa.
- Jakoś nie odwiedziłeś mnie w szpitalu ani razu, ty kochający mnie nieogarnioną miłością dupku! A po za tym nigdy nie byliśmy i nie będziemy razem!
- Co ty mówisz?
- Nigdy nie dałeś mi dowodu jak bardzo ci na mnie zależy, a miałeś wiele okazji. Z której skorzystałeś? - byłem z niej dumny. Zjechała go porządnie.
- Hej, to nie tak.
- Jasne. Wszystko nie jest tak jak powinno. Nigdy nie powinno dojść do tego pocałunku!
- Łamiesz mi serce.
- Nawzajem.- W tym momencie zadzwonił dzwonek. Jacob wybiegł z klasy. Jak na lalusia przystało. Zachował się jak dziewczyna. Bella natomiast usiadła spokojne w ławce. Nie poruszyła się aż do końca lekcji. Z klasy wyszła jako ostatnia i jako ostatnia weszła na lekcję biologii. Na jej krześle leżała karteczka. Wzięła ją i usiadła. Powoli ją otwarła. Przeczytałem:

Proszę wybacz mi. Pójdziesz ze mną na bal?

Zgniotła ją w rękach i rzuciła w Jacoba, siedzącego kilka ławek dalej.
- Nigdzie z tobą nie pójdę! Odpieprz się ode mnie!
Obróciła się powoli i posłała mi jeden ze swoich najpiękniejszych uśmiechów.
- Ten to ma tupet, co nie? - Zapytałem.
- Żebyś wiedział. – W tym momencie do klasy wszedł nauczyciel. Resztę lekcji spędziłem na wpatrywaniu się w tablicę. Gdy nastała przerwa na lunch, szybko udałem się do stołówki. Wszyscy już zajęli swoje miejsce przy naszym stoliku. Tylko Belli brakowało.
- Gdzie Bella?- Zapytałem.
- Zaraz przyjdzie. Nie może się pozbierać po tym, jak Jacob upadł przed nią na kolana i błagał o przebaczenie. – Odpowiedziała Alice.
- Kiedy to się zdarzyło?
- Gdy szłyśmy w stronę stołówki. Cała szkoła to widziała. Najśmieszniejsze było jak go zjechała. Koleś się normalnie popłakał przed nią.
- Nie wiedziałem, że on jest taki wrażliwy. - Emmett parsknął śmiechem.
Nagle dostrzegłem wchodzącą do stołówki Bellę. Nie mogła opanować śmiechu. Gdy tylko usiadła przy stoliku, popatrzyła po każdym i wybuchnęła najpiękniejszym śmiechem jaki w życiu słyszałem.
- Z czego tak się śmiejesz? - Zapytała Rosalie.
- Dalej nie mogę się pozbierać po tej aferze.
- Jaka mi znowu afera. Po prostu koleś cię zaprosił na bal.
- Jednak wolę tradycyjny sposób.
- Mi tam się podobał. Przynajmniej cała szkoła miała ubaw.
- Jasne. Teraz wszyscy wytykają go palcami.
- Sam do tego doprowadził. W końcu to on ci się narzucał. Mógł pomyśleć o tym, jak na to zareaguje cała szkoła.
- No nie wiem, czy był przygotowany na taki rozgłos jego zaproszenia.
Nagle do stołówki wbiegł Jacob. Przeszedł między stolikami, wywołując salwy śmiechu wśród pozostałych uczniów. Podążał w kierunku naszego stolika.
- O wilku mowa. Chyba znowu chce czegoś od ciebie.
- O nie! Nie mógłby już odpuścić.
- Widocznie nie...
- Witaj Bello.
- Widzę, że nie ma już najdroższej.
- Słuchaj. Proszę, Wiem, że źle zrobiłem. Powinienem bardziej się starać. Wróć do mnie. Będziemy razem szczęśliwi.
- Jake, nie było żadnych NAS. Byłeś tylko ty. Nigdy nie zależało ci na mnie. Zrozum to. Nie mam ci czego wybaczać, bo mnie nie obraziłeś, po prostu jesteś dla mnie szkolnym kolegą. Nie próbuj stworzyć NAS na siłę. Nigdy na to nie pozwolę. I nie pójdę z tobą na bal. W żadnym wypadku. W ogóle się na niego nie wybieram. A teraz już odejdź, bo zrobiłeś już z siebie dostateczne pośmiewisko.
- Ale...
- Proszę. Zostaw mnie w spokoju. Nic nas nie łączy. Korepetycje też odwołuję. Dla twojego dobra.
- Ty...Ja...My...Proszę
- Jacob, już ci to tłumaczyłam. Pogódź się z tym. - Przysłuchiwałem się taj rozmowie z widocznym rozbawieniem na twarzy. Cała stołówka zamarła i nasłuchiwała ich rozmowy. Jacob przypominał mi w tym momencie szczeniaka, któremu się mówi, żeby nie gryzł butów, a on dalej robi swoje. Miałem wrażenie, że za chwilę wybuchnę ze śmiechu. Na szczęście mały psiak odszedł już z miną obrażonego dziecka. Wypuściłem powoli powietrze, żeby się nie roześmiać. Nie udało mi się jednak. Po chwili cały nasz stolik śmiał się wniebogłosy. Niestety trzeba było wracać na lekcje. Został już tylko wf. Ruszyłem powoli obok rozmawiających Alice i Belli. Dalej obgadywały całe zajście. Rozdzieliliśmy się dopiero przy szatniach. Po kilku minutach znaleźliśmy się wszyscy na sali gimnastycznej. Mieliśmy grać w siatkówkę. Tak się złożyło, że byłem w drużynie z Bellą i Alice. Całe dwie godziny upłynęły na powiększaniu miażdżącej przewagi naszego zespołu. Najwięcej akcji wykonywałem właśnie z Bellą. Bardzo dobrze się rozumieliśmy. Ona chyba też to zauważyła. Co chwila wymienialiśmy się uśmiechami. Wf szybko zleciał. Nawet nie spostrzegłem, kiedy znalazłem się w samochodzie wraz z moim rodzeństwem. Jeszcze tylko jedno spojrzenie na kierowcę czerwonego audi. Nie miałbym nic przeciwko gdyby tak wyglądały kolejne dni. Bardzo odpowiadał mi taki układ, choć jednak czegoś brakowało.

PWB

Ten dzień był zarazem najgorszy i najlepszy w moim życiu. Najgorszy, bo Jacob ośmieszył się na oczach całej szkoły, a raczej to ja go ośmieszyłam. Najlepszy, bo spędziłam prawie cały dzień z Edwardem. Śmialiśmy się razem, współgraliśmy podczas lekcji wf, poczułam się jakoś inaczej w jego towarzystwie. W końcu się porozumieliśmy. Mogliśmy być najlepszymi przyjaciółmi. Choć jednak nie do końca mi to pasuje... Zobaczymy co pokaże los.
Gdy wróciłam do domu nie mogłam przestać się uśmiechać. Nawet Charliego to zdziwiło.
- Z czego się tak śmiejesz?
- Po prostu miałam dziwny dzień w szkole.
- Czyżby zdarzyło się coś ważnego?
- Czy ja wiem. Powiedziałabym raczej, że pewna osoba ciągle dawała znać o sobie.
- Mógłbym usłyszeć całą historię?
- Pewnie... - Opowiedziałam mu wszystko co się zdarzyło dzisiejszego dnia. Śmialiśmy się razem, siedząc w naszej kuchni. Niepostrzeżenie wybiła jedenasta. Poszłam do swojego pokoju. Cały ten dzień strasznie mnie zmęczył. Spojrzałam jeszcze tylko na wyświetlacz komórki... No nie...

Bello ja tego tak nie zostawię. Ja wiem co do mnie czujesz. Nie musisz udawać. Po prostu musisz zaakceptować to uczucie...

O czym on pisze? W ogóle skąd ma mój numer? Mam już go dość. Czy nie może się odczepić? Spojrzałam w okno naprzeciwko mojego. Zobaczyłam w nim Edwarda. Posłałam mu smutny uśmiech i wskazałam na telefon. Podszedł do okna i otworzył je na oścież. Zrobiłam to samo. Usiadłam na parapecie, a on stanął na balkonie.
- Co tam słychać? Jeszcze nie dał ci spokoju?
- Jak myślisz? Zdobył skądś mój numer komórki i teraz wysyła mi setki sms-ów.
- Mówiłem, że lepiej z nim nie zadzierać.
- Jednak Alice dobrze mówiła, że znasz się na ludziach.
- Co do tych rzeczy się nie mylę.
- Następnym razem, kiedy będę chciała się do kogoś zbliżyć, to zapytam cię o radę.
- Pewnie. Tylko mnie przed tym uprzedź. Muszę określić jakąś stawkę wynagrodzenia.
- Dla mnie będzie po sąsiedzku sto procent zniżki.
- Chciałabyś. Jak będę dawać zniżki to się długo nie utrzymam w tym biznesie.
- To w takim razie bez zniżek, ale za ładne oczy.
- Chyba żartujesz. Tak to jeszcze szybciej splajtuje.
- Nie doceniasz się.
- Wiesz, za bardzo optymistycznie patrzysz na życie.
- Już tylko to mi zostało. Pomyśl, że gdybym była pesymistką już dawno bym skoczyła z mostu lub się powiesiła.
- Dobra, skończmy już ten temat bo schodzimy na grząski teren.
- No jasne. Zawsze uciekasz od trudnych tematów?
- Staram się, choć nie zawsze mi wychodzi.
- Nie myślałam w ten sposób o tobie.
- A co myślałaś?
- Uważałam, że otaczasz się nieprzeniknionym murem i ukrywasz prawdziwego siebie. Myślałam, że rozwiązujesz swoje problemy przed ich spotęgowaniem. Nie przypuszczałam, że jesteś tchórzem.
- Nie jestem nim.
- Udowodnij. - Nagle wstał, przeszedł przez barierkę i skoczył w moje okno.
- Co ty robisz? - Krzyknęłam. Wylądował na ziemi w moim pokoju, strącając mnie z parapetu. Leżeliśmy tak razem.
- Nie o taki rodzaj tchórzostwa mi chodziło. - Wstał i pomógł mi się podnieść. - I jak teraz wrócisz? - Jeszcze nie wiem. Raczej tą samą drogą.
- Nie rób tego. Jeszcze coś ci się stanie. - Złapałam go za ramię i pociągnęłam do siebie.
- Nie wiedziałem, że się o mnie martwisz. - Spojrzał w moje oczy. Nasze twarze dzieliło kilka centymetrów. Mój uścisk zelżał. Skorzystał z tego i wyskoczył przez okno.
- Jeszcze zdążymy szczerze porozmawiać. - Powiedział zamykając za sobą drzwi balkonowe. I znowu zostawił mnie z niczym.

Świetny rozdział Wink

Dziękuję Ci za niego :) Za tego Edwarda i za to, że Bella pojechała tak Jake'a.
Mam nadzieję, że kundelek sobie w końcu odpuści :)
NO i Ed zbierze się na odwagę by zaprosić ukochaną na bal :D

Weny i czasu Wink

ech, dzis znalazlam ten ff i nie zaluje zadnej minuty spedzonej na czytaniu tego cudenka :)

uwielbiam belle jako osobe o silnym charakterze, optymistke i co najwazniejsze zero uzalania sie nad soba. czy moze byc cos piekniejszego? :D

taka fajna zgrana paczka cullen-swan, to jest to co lubie. edward, coz mimo wszystko tchorz i len, powinien zawalczyc o bells, wyznac jej milosc i zaprosic na bal. przynajmniej mam nadzieje, ze tak bedzie :P

i jescze ten jake, cos mi sie znaje, ze latwo nie odpusci...

pozostaje mi zyczyc weeeny i czekac na kolejny rozdzial, pozdrawiam :)