Danse macabre - Taniec śmierci [NZ] [17.02 - rozdział VIII]

Podoba mi się pomysł. FF jest inny niż wszystkie, mroczny :) Podoba mi się.
Jedno pytanie - Czy zaplanowałaś już sobie co będzie w tym całym 9 kręgu piekielnym? Mam nadzieję, że tak, bo ja bardzo często robię ten błąd i robię jakiś niewyjaśniony wątek, a później on staje się niepotrzebny i nie wiem jak go skończyć xD

Rudaa, zostałaś ostrzeżona, że treść może cię urazić, obrazić, czy co tam jeszcze Wink

Dobra, jestem cholernie zadowolona z tego co przeczytałam. Właśnie zaczęłam się smucić z powodu zakończenia Czekolady - a tu nowy FF w twoim wykonaniu :D
Na początek pomyślałam: pisane w podobnym stylu, już wiem że to będzie moje ulubione FF. Następnie: dziwny temat, jak dla mnie za tajemniczo. Nagle: jednak, wspaniały temat. Moja ostatnia myśl: okropnie to dziwne, ale muszę przyznać - Anna_Rose umie cholernie człowieka zainteresować Wink

Masz wielką wyobraźnie, i pełno pomysłów. Umiesz wspaniale dobierać słowa, co już wiesz, ponieważ udowodniłaś to w Gorzkiej Czekoladzie.
Kocham cię za twoją wspaniałą twórczość i życzę veny.

Prolog i Rozdział I

Moi drodzy! Cieszę się, że ten twór przypadł wam do gustu, ale ogromne podziękowania proszę kierować także do mizuki. Poza tym, w tym rozdziale oddała od siebie wspomnienie duszy z kręgu drugiego.
Zapraszam do czytania Wink

.

Rozdział II

Wysoki blondyn przeszedł parę kroków po moście, dołączając do swojego brata. Odetchnął głęboko, wyrównując oddech. Nie odczuwał już, ani lęku, ani trwogi. Był jedynie nieco zmartwiony i zaciekawiony. Zmartwiony, bo nie był już niczego pewien. Nie wiedział, czy to co się wokół niego dzieje to sen, czy może wszystko jest chorą rzeczywistością. A może po prostu postradał zmysły? Ma rozdwojenie jaźni, schizofrenię, cokolwiek innego? Pragnął jak najszybciej opuścić to piekielne miejsce i przestać odczuwać gorąco kąsające jego szyję. Zerknął na Edwarda, który lekko się uśmiechał samymi kącikami ust. Raz po raz obok dwojga mężczyzn krew buchała w górę, a strapione jęki dusz odbijały się od ścian Piekła i wwiercały w uszy istot żywych - jak gdyby nigdy nic przechadzających się po królestwie Szatana.
Wkrótce potem mężczyźni przekroczyli początkowy odcinek mostu, zostawiając za sobą bramy piekielne.
Nie było już odwrotu.
Weszli w gęstą mgłę, otulającą most bielą. Uszu Jaspera dotarły pochrapywanie, stękanie i zgrzytanie zębów.

- Tutaj się zatrzymamy. – Usłyszał głos Edwarda, który lekko wychylał się za liny podtrzymujące most, wpatrując się najwyraźniej w coś spoczywającego tuż obok nich.

Jasper podążył za jego wzrokiem i krzyknął ze strachu, czując na skórze gęsią skórkę. Edward zaśmiał się cichutko, ukazując rząd białych zębów. Błysnęły dwa mordercze kły.

- Nie bądź głupi i nie bój się. Chyba nie myślisz, że poszybujemy w dół na niewidzialnych skrzydłach, aby zwiedzić krąg drugi? – mruknął kpiąco rudzielec.
- A gdzie krąg pierwszy? – Zdezorientowany Jazz rozglądał się wokoło. Edward prychnął lekceważąco.
- Gdzie miałeś oczy i uszy, gdy do ciebie mówiłem? Myślisz, że będę przemawiał do pnia, który wszystko ma gdzieś? Pierwszym kręgiem jest Przedpiekle. Nie zamierzam drugi raz tłumaczyć ci jego istoty – warknął nieprzyjaźnie.

Jasper jednak słabo go słuchał, wpatrując się w bestię przed nimi. Z gęstej lawy krwi wyłaniał się ogromny łeb węża morskiego. Czerwona, błyszcząca skóra pokryta łuskami nie była skalana gorącą cieczą, w której mieszkał potwór. Purpurowe ślepia łaknęły śmierci – tak samo, jak wrząca krew, w której siedziało monstrum.
Ostre kolce pokrywające cielsko węża przecięłyby najtwardszy głaz jednym draśnięciem. Bestia kłapnęła szczękami milimetry od twarzy zastygłego w niemym przerażeniu Jaspera.

- No już, nie ociągaj się! Wskakuj! – zawołał Edward z grzbietu potwora.

Przełknąwszy ślinę, mężczyzna wdrapał się na grzbiet gadziny, usadawiając się we wgłębieniu pomiędzy kolcami, tuż za plecami Edwarda. Zwierzę, czymkolwiek było, ryknęło ogłuszająco i dało nurka w dół, jakby chciało wpłynąć pod śmiercionośną rzekę krwi. Jasnowłosego ogarnęła najprawdziwsza rozpacz na myśl, że Edward umyślnie posłał go na pewną śmierć. Z jakiego innego powodu oprowadzałby go po Piekle? A teraz kazał wejść mu na grzbiet jakiegoś obrzydliwego stwora, który podąża na samo dno tego upiornego miejsca, pod lawę gorącej juchy.
Jak nic oszalał. Zacisnął powieki, zgrzytając zębami ze złości i poczucia bezradności. W jednaj chwili bestia raptownie zatrzymała się, sprawiając, że Jazz uderzył czołem w kolec znajdujący się przed jego twarzą, a turbulencje omal nie zrzuciły go z barków istoty.

- To tutaj – usłyszał głos Edwarda. Mężczyzna, pocierając czoło, otworzył ostrożnie oczy, wypatrując swojego brata.
Dostrzegł go na skalnej półce, gdzie ten czekał zniecierpliwiony, aż Jasper do niego dołączy.
- Długo będę na ciebie czekał? – krzyknął. Jasnowłosy, kurczowo trzymając się jednego ze szpikulców na grzbiecie, ześlizgnął się z bestii i ruszył w stronę brata. Dopiero teraz zauważył schodki wyżłobione w skale, prowadzące w dół, tuż obok lawy.
- Myślałem, że chcesz mnie utopić w tej krwi – mruknął Jasper, a Edward zaśmiał się radośnie.
- Kusząca propozycja, jednakowoż muszę wypełnić swojego zadanie. Za mną – rzekł i ruszył tunelem prowadzącym w dół Piekła.
Jasper, chcąc nie chcąc, podążył za nim.
Schodzili coraz niżej. Jasnowłosy zauważył, że coś się zmieniło. Z każdym kolejnym stopniem robiło się coraz chłodniej. Ściany przestały być gorące, a oddech Jaspera zaczął zamieniać się w parę. Przejechał palcem po skórze. Zauważył na niej gęsią skórkę. Z każdym kolejnym krokiem zimno coraz bardziej dawało mu się we znaki, a ciemność napierała na nich z każdej strony.

- Zdziwiony, co? Jednak Piekło nie zawsze jest takim, jakim je malują, a pod pokrywą nudnego gorąca kryje się coś więcej. – Mruknął Edward, spoglądając na swojego brata przez ramię.
- Tylko trochę – odparł Jazz, wpatrując się w malutkiego pajączka przebierającego nóżkami po ścianie, aż zniknął w jakiejś maleńkiej szczelinie. Zewsząd zwisały białe pajęczyny, a gdzieniegdzie przez kamienne płyty przedzierała się roślinność różnego rodzaju. Szczególnie piękne były kwiaty, czarujące ogromną gamą barw i kształtów.
- Szef ma do nich słabość… – mruknął Edward, dostrzegając zainteresowanie Jaspera.

Zatrzymali się przed kolejną bramą. Ta różniła się znacznie od tej, którą przekroczył na samym początku. Była mniejsza. Odrapana i bez żadnych zdobień nie rzucała się w oczy. Przed nią warował tylko jeden Strażnik. Przerażający swoimi rozmiarami Centaur spoczywał z boku, spoglądając na dwojga mężczyzn krwistoczerwonymi tęczówkami. W jednej dłoni dzierżył tarczę, w drugiej sędziwy miecz. Zamruczał tylko gardłowo na widok Edwarda i otworzył skrzypiące wierzeje.

- To tutaj. – Rzucił rudzielec z dziwną satysfakcją w oczach, wpatrując się w zdumionego Jazz’a. Spodziewał się wszystkiego, ale z pewnością nie tego.
- Znajdujesz się w kręgu drugim. Wejdziesz dalej, a znajdziesz się we wspomnieniach każdej z dusz tutaj spoczywających. Zobaczysz ich niecne występki, za które zostały skazane na wieczne potępienie. Tylko tak poznasz wartość tego miejsca. – Wytłumaczył Edward, bezwiednie dotykając powietrza przed sobą. Podpłynęła do niego maleńka duszyczka, której twarz wykrzywiona była w niemym cierpieniu. Jasper zastygł w bezruchu. Rosalie.

- Rosalie! – pisnął cicho, robiąc krok do przodu, ale Edward powstrzymał go niecierpliwym ruchem dłoni.
- Przestraszysz ją. Chcę, abyś poznał jej wspomnienie. Jest częścią twojej rodziny, jest więc jak najbardziej odpowiednia – syknął i popchnął Jaspera w głąb kręgu, a sam wycofał się bezszelestnie za bramę, która z cichym jękiem zatrzasnęła się za jasnowłosym.

* * *
Dusza Rosalie z cichym wyciem zafalowała tuż przed nim, wyciągając ku niemu na wpół przezroczyste dłonie. Złapała lodowatymi palcami policzki Jazz’a. Wszystko wokół zawirowało.

Jasnowłosa piękność zarzuciła dłonie na szyję wysokiego mężczyzny, wpijając się w jego usta. Z cichym jękiem wplotła palce w rozczochraną czuprynę, przyciągając go jeszcze bliżej. Jej wargi oddaliły się na milimetr od jego ust.

- Kochaj mnie. Teraz!

Mężczyzna rzucił się na partnerkę z gardłowym pomrukiem. Uderzyli o ścianę. Następnie złapał ją w pasie i cisnął wprost na łóżko. Skoczył na nią z gracją dzikiej pantery. Przygniótł ją własnym ciężarem, wyrywając z jej ust rozkoszny jęk. Zawarczał. Pod jego ustami ciało blondynki wygięło się w łuk. Zacisnęła dłonie na pościeli. Niespokojny oddech doprowadzał go do szału. Był zachłanny. Zdzierał z niej ubranie, dotykał jej ciała, mrucząc przeciągle.

Jasper zawył upiornie, gdy zdał sobie sprawę z tego, że kochanek Rose, to… On sam. Opadł na kolana, przyciskając pięści do skroni. Jęczał żałośnie, gdy atakowały go kolejne fale wspomnień.

- Och, Jasper… Jazz… - jej głośne jęki sprawiały, że całe jego całe ciało opanowało przyjemne mrowienie.

Jej skóra była gładka jak jedwab. Pragnął dotykać jej bez końca. Jego usta były wszędzie. Paznokcie jasnowłosej pozostawiały różowe pręgi na jego plecach, wyrywając z ust kolejne pomruki.
Krzyknęła głośno, mocniej oplatając go udami. Jasper zatrząsł się jak w febrze. To był najlepszy seks w jego życiu. Rosalie była nieziemska.

Krzyknął rozpaczliwie, próbując odgonić od siebie wizję. Upadł, jęcząc cicho. Jakim musiał być popaprańcem, aby wyobrażać sobie takie rzeczy? Jego umysł był bardziej popieprzony, niż cokolwiek innego na całym świecie!
Czy może jednak nie były to tylko jego majaki? Może zdradził Alice z blondwłosą suką i czekało go wieczne potępienie? Będąc w tym cholernym miejscu, nie mógł sobie przypomnieć, ale miał przeczucie prowadzące ku najgorszej prawdzie. Był nic niewartym draniem.

* * *

- Jak się czujesz? – zapytał kpiąco Edward, wpatrując się w olbrzymie oczy Jazz’a, w których malowały się poruszenie, złość i przerażenie.
- To było straszne… - wyjąkał, próbując opanować drżenie ciała. Czy kiedyś mu to minie? Przeszedł krąg pierwszy i drugi. Skoro te dwa miejsca tak bardzo napawały go strachem, to co będzie potem? Tak nie może być! Musi się uspokoić, spróbować patrzeć na wszystko trzeźwym spojrzeniem. To tylko jego chore majaki!
- To nie są twoje chore majaczenia – znudzony Edward spoglądał na swoje paznokcie. – Dowodem na to jest to, że ciągle siedzę w twoich myślach. – Błysnął kłami i zaśmiał się gardłowo. Zapewne także ze wspomnień, które nawiedziły Jazz’a. - Podoba ci się nasz Hellland? To dopiero początek. Chodźmy zobaczyć, co skrywa krąg trzeci – warknął cicho i kłapnął szczękami. Machnął ręką na brata i pokierował go w przeciwną stronę, wchodząc na kolejne schody prowadzące jeszcze głębiej.
- To śmiertelne tunele samego Władcy tego królestwa. Bez przewodnika nie dałbyś rady. – Edward przeczesał swoje włosy i westchnął cicho.
Jasnowłosy ruszył za nim z ociąganiem. Podążali głębiej i głębiej w piekielne otchłanie, a on próbował w międzyczasie wyzbyć się strachu. Otaczające go zewsząd odgłosy agonii i bólu, mruczący z zadowoleniem na jego widok wartownicy oraz chcący go pożreć wąż morski wcale nie podnosiły go na duchu. O dziewiątym kręgu nawet nie starał się myśleć.

Oj, oj - ja tylko pomagam w miarę moich skromnych możliwości Kwadratowy

.
Młohoho, ja ten ff kocham coraz bardziej, ale może to dlatego, że my wiemy WSZYSTKO, a Wy, kochani czytelnicy, jeszcze nie ;P.
Staramy się bardzo wspólnymi siłami, żeby dobrze się Wam czytało ten tworek, ale ocenę naszej pracy pozostawiamy Wam (jeśli mogę mówić "my" ;]).

Gość

Cytat:

(...)a strapione jęki dusz odbijały się od ścian Piekła i wwiercały się w uszy istot żywych(...)

Powtórzonko nam się wkradło :)

Cytat:

Jednak Piekło nie zawsze jest takim, jakim go malują(...)

Nie lepiej byłoby 'je'?

Cytat:

Tylko trochę. – Odparł Jazz(...)

Znów ta nieszczęsna kropka... bez kropki i 'odparł' małą Wink

Wyłapałam tylko tyle :) Kurcze, niesamowicie mi się podoba. Edward znów jest Bad, no i to Piekło. Tego jeszcze nie było. Stylistycznie jest super i forma taka, że łatwo się czyta. Uwielbiam takie opowiadania. Nie dość, że wciągające, to przy tym dodatkowo się uczę :) bo takie rzeczy naprawdę uczą. Sama zauważyłam po swoich wypracowaniach, że odkąd tu przebywam, to i styl mi się poprawił i z interpunkcją lepiej. No ale jeszcze trzeba wiedzieć , jakie opowiadania czytać. A to jest zdecydowanie takie opowiadanie.

Jesteście genialne

Pozdrawiam,
M.

Cytat:

pierwszym kręgiem jest Przedpiekle.

Pierwszym. Tak to, nic poza tym nie zauważyłam ważnego.

Wracając do treści - podoba mi się coraz bardziej. Wzdrygnęłam się na myśl, że Rosalie z Jasperem - toż to kazirodztwo! Jednak potem przypomniało mi się, że to tylko taka feralna formalność.. mimo wszystko było to dla mnie niemiłe uczucie, no ale zawsze jakieś uczucie - lepsze to negatywne, niż obojętne. Zwłaszcza, że tu nie chodzi o to, że to było jakieś obleśne i niemoralne. Dobra, koniec tego biadolenia, które do niczego nie prowadzi.

Ogólnie treść mi się podobała. Widać, że chyba zaraz po tym, jak Mizuki zbetowała, na szybkiego wrzuciłyście tekst - bardzo się z tego cieszę, gdyż mimo, że Twoje teksty są bardziej na poziomie, odpowiadają ludziom, którzy godzą się z myślą, że będą musieli pomyśleć przy czytaniu to i tak styl, którym piszesz (Mizuki także) bardzo cieszy moje oko. Uwielbiam czytać opowiadania z pod Waszych piór.

Więcej dodawać nie będę, prócz tego, że moja teoria dotycząca ostatniego kręgu była błędna - nie ma to jak nieprzewidywalna Anna Rose. Wink

Trzymam kciuki, powodzenia w dalszym pisaniu Wink

Pozdrawiam, Wela Wink

ps. i mokrego, nadchodzącego poniedziałku Wink

Nie wiem, jak to się dzieje, ale ile razy bym nie czytała tekstu, to i tak coś zostanie ^^" Dzięki, że to wyłapujecie! Cieszę się, welo, że miałaś takie odczucia co do sceny łóżkowej Jazz'a i Rosalie! Oto chodziło ;D Jasper czuł to samo, albo nawet jeszcze gorzej ;].

Dzisiaj zwrócę się do obu autorek, bo chyba Anna_Rose się nie obrazi jeśli tak napiszę. Ona z resztą już dobrze wie co myślę o jej twórczości :)
Anno, mizuki gratuluję wam takiego wykonania. To jest naprawdę przerażające, czyli dokładnie takie jakie powinno być. Te wszystkie opisy piekła mogą rzeczywiście przyprawić o mały dreszczyk. Wczoraj wieczorem. kiedy to czytałam odczuwałam to jeszcze bardziej. Ta jucha (spodobał mi się ten wyraz :)) tryskająca na wszystkie strony, ciemność, jęki... To wszystko oczywiście potwierdza fakt, że potraficie to wszystko tak napisać, dobrać słowa, aby jak najdokładniej oddawało klimat tego utworu, tego miejsca.
Edward przedstawiony jako ten zły, gorszy od Jaspera - przeciwieństwo jego postaci w książkach SM. Anno, czy to twoja sprawka, że nie jest on przedstawiony jako aniołek?? :) Nadal nie mogę jedna uwierzyć jak mogłaś napisać, że Jazz zdradził Alice. Nie spodziewałabym się tego po Tobie :)
Teraz zostało mi już tylko czekać na następny odcinek i życzyć autorkom Wesołych Świąt, bo jeszcze przecież się nie kończą :)

Przeczytałam uważnie i standardowo przesyłam pochwałę. Tekst świetnie napisany, spójny i czyta się go miło oraz lekko. Znakomite opisy i nutka czegoś naprawdę wspaniałego, co przykuwa moją uwagę. Uwielbiam takie mroczne teksty i jestem waszą wierną fanką. Miły prezent sprawiłyście czytelnikom na Wielkanoc Wink

Co tu dużo pisać... ja sama już nie mam pomysłu na konstruktywne komentarze, bo ciągłe pisanie pochwał robi się z czasem okrutnie nudne.
Spodobał mi się akt seksualny (może jestem niewyżyta Laughing

), ten moment jest perełką w tym rozdziale według mnie. Może wam wydać się do dziwne, ale moja wyobraźnia nieco różni się od wyobraźni innych Wink

Pozdrawiam i weny życzę.

Oto jestem.
Łooooo. *.*
Cóż, ciężko mi coś z siebie wykrzesać. Pewnie zaraz znowu zacznę lać wodę w rozpaczliwej próbie napisania KK, który i tak nie będzie ani porządny, ani nawet dobry.
No cóż, sama kiedyś pisałam potterowski fick o Severusie, który idzie w Zaświaty. Tam jest jednak sporo humoru i bynajmniej nie ma lawy krwi, wybuchających gałek ocznych i innych potworasów. Rany. Aż się boję, poważnie... Co ty tam masz w tej dłoniowatej główce, że takie poTwory piszesz...
Jasper nie należy do mich ulubionych postaci, ale też nic do niego nie mam. Nie podoba mi sie za to Twój Edward. Edward to Edward - nawet, jeżeli jest niekanoniczny, to nie pasuje do tej roli. Bardziej nadawałby się tutaj Jacob a nawet Carlisle. Ale to Twój pomysł i szanujmy to :P Mimo to taki Edward to nawet nie Badward. To Hellward. Belzebub. Brrr... Poważnie, mam ciarki, jak sobie pomyślę, co moze znajdować się w dziewiątym kręgu (wampiry?... Chryste Panie).
No cóż, religijna to ja nie jestem i nie czuję się zgorszona :P W sumie to nie wiem, czym tu się można by zgorszyć... To po prostu wizja Piekła i tyle. Ja mam inną. Znaczy ja w ogóle nie mam wizji ani Piekła, ani Nieba. W moim mniemaniu po prostu trafimy do miejsca, w którym... A zresztą, to nie miejsce na moje teologiczne wywody. I tak nie jestem najlepsza w te klocki.
Ale powracając do Twojego... Zaraz, zaraz! Tak looknęłam na tytuł i uświadomiłąm sobie, ŻE, CHOLERO, POSTAWIŁAŚ KROPKĘ W TYTULE! Grrrrr. No.
Styl? Bardzo świetnie. Masz bogate słownictwo (tylko ta jucha... pantałykujesz, oj, pantałykujesz :P), ładnie opisujesz, ale beta się nie spisała*. Wiele błędów typu spacja przed przecinkiem albo zły zapis dialogów... Ja wiem, że beta jest bardziej od ogółu. Ale przekonałaś się wczoraj, jak czepialska potrafię być... I każdy szczególik musi być dopracowany ; ) Wiem także, jak nie chce się poprawiać błędów z poprzednich rozdziałów, więc nie zmuszam.

No cóż, chyba udało mi się wykrzesać z siebie KK. ŁaŁ! To jest coś. W każdym razie czekam z niecierpliwością na kolejny rozdział i pozdrawiam gorrrrrrrąco. Z piekiełka. Z pierwszego kręgu, hihi. devil

Okej, zwracam honor mizuki. Obie się nie spisałyście! Rolling Eyes

Joke. : P Po prostu jestem pedantem... wybaczcie.

Ja pier***. Wybaczcie słownictwo, ale mnie szlag trafia. Nie mam już siły sprawdzać jeszcze raz tekstu. Albo ja już nic nie wyłapuję, albo nie wiem. I jak jeszcze raz przeczytam, że zapis dialogów jest zły, to kogoś pobiję XD... ;P Ludzie, błagam, zdecydujcie się! Po dokończeniu rozmowy z Thin, która wyjaśniła mi skąd wie, jak trzeba zapisywać dialogi, uznałam, że autorytet jest wystarczający i wie, co mówi - zatem do tego się stosowałam. Kropka. Chyba, że po prostu znowu czegoś nie zauważyłam, to inna sprawa [może ktoś wypisać? mnie już literki latają przed oczami XD].
Suhak, pliz, wypisz zdania, o które Ci chodzi, bo ja już nie mam siły szukać. Naprawdę. A ja też jestem pedantką, więc chciałabym, żeby Anna poprawiła co trzeba ;].

mizuki, honor zwróciłam, bo w pamięć zapadły mi dialogi z pierwszego rozdziału. Luuuuzik, bejbe. Zapomniałam napomknąć, że mówię o I rozdziale, chociaż... w II także się dopatrzyłam podknięć(cia):

Cytat:

- Tutaj się zatrzymamy. – Usłyszał głos Edwarda, który lekko wychylał się za liny podtrzymujące most, wpatrując się najwyraźniej w coś spoczywającego tuż obok nich.

Jest to ciężki przypadek, jednak "usłyszał" odnosi się do sposobu mówienia. Wiadomo, że "Tutaj się zatrzymamy" wypowiada Edward. Jednak mimo wszystko kropka oraz duża litera w słowie "usłyszał" jest niepotrzebna, chyba, że mówił to np. Jasper, a w między czasie usłyszał głos Edwarda, który np. krzyknął.
Wiem, że to ciężkie do zrozumienia, dlatego prosiłabym o przejrzenie mojego wczorajszego posta odnoszącego się do poprawnego zapisu dialogów:
http://www.twilightseries.fora.pl/b-kacik-pisarza-b,30/rozdrapane-rany-bola-najbardziej-nz-13-04,3378.html#359825
Mam teraz na myśli trudny przypadek, jakim są te dwa słowa: westchnął, zaśmiał się i usłyszał. W dialogach przysparzają mnóstwa kłopotów. Przykład:
- Obawiam się, że nie rozumiem, o czym mówisz - westchnęła mizuki.
ALE!
- Obawiam się, że nie rozumiem, o czym mówisz. - Mizuki westchnęła.
Oba przypadki są poprawne. W pierwszym przykładzie słowo "westchnąć" oznacza "powiedzieć z ubolewaniem", w drugim zaś - jest to po prostu westchnięcie, szybkie nabranie i wypuszczenie powietrza z płuc i następuje PO wypowiedzianej kwestii. To samo tyczy się słowa "usłyszeć":
- Mogłabyś się wysilić i wyjaśnić to lepiej - usłyszała głos mizuki. - tę kwestie wypowiada mizuki.
ALE! gdy ową kwestię wypowiada np. Suhak:
- Przecież się staram. - Usłyszała głos mizuki, która jęknęła ze zrezygnowaniem.
"Usłyszała głos mizuki(...)" następuje PO wypowiedzianej kwestii, dlatego jest dużą literką i po kropce.
No i "zaśmiał się":
- Coś ci nie wychodzi - zaśmiała się mizuki.[/i]
Mowa tu o sposobie mówienia. "Zaśmiała się" oznacza, że "mówiła ze śmiechem" (lub coś w tym stylu).
- Coś ci nie wychodzi. - Mizuki zaśmiała się.
Mizuki najpierw powiedziała daną kwestię, następnie zaś się zaśmiała. Dlatego z dużej literki i po kropce.

No ale nie zrozumiesz moich wywodów, jeżeli nie przeczytasz tego posta, bo trochę zamotałam :P

Cytat:

- To tutaj – usłyszał głos Edwarda.

O, a tu jest już dobrze ._.

Cytat:

- Zdziwiony, co? Jednak Piekło nie zawsze jest takim, jakim je malują, a pod pokrywą nudnego gorąca kryje się coś więcej. – Mruknął Edward, spoglądając na swojego brata przez ramię.

Bez kropeczki i z małej literki. "Mruknął" mówi o sposobie wypowiadania tej kwestii.

Cytat:

- To tutaj. – Rzucił rudzielec z dziwną satysfakcją w oczach, wpatrując się w zdumionego Jazz’a.

Jak wyżej.

Cytat:

- Znajdujesz się w kręgu drugim. Wejdziesz dalej, a znajdziesz się we wspomnieniach każdej z dusz tutaj spoczywających. Zobaczysz ich niecne występki, za które zostały skazane na wieczne potępienie. Tylko tak poznasz wartość tego miejsca. – Wytłumaczył Edward, bezwiednie dotykając powietrza przed sobą.

I tu także...

Cytat:

- Och, Jasper… Jazz… - jej głośne jęki sprawiały, że całe jego całe ciało opanowało przyjemne mrowienie.

"Jej" z dużej litery. Dlaczego? Ponieważ nie mówi o sposobie mówienia. Gdyby było: "głośno jęczała", byłoby ok zacząć z małej litery. I trzy kropeczki na końcu zdania nie mają tu nic do rzeczy :)

Tyle błędów, jeżeli chodzi o II rozdział oraz dialogowanie w nim ;P

Uff, czyli wszystko wiem jak trzeba ;]. Jak zwykle nie zauważyłam tych błędów XD. Nie wiem, jak to jest, ale czytam tekst parę razy i mi się chyba coś w mózgu przestawia, bo tego nie zauważam 0_____________o...
Dzięki, Suhak, że czuwasz :D

opowiadanie jest po prostu świetne z niecierpliwością czekam na kolejne rozdziały-po prostu boskie!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Pozdrawiam

Mwahahah. Zlitowałam się nad wami i dodaję kolejny rozdział. A to tylko i jedynie dlatego, że jutro wyjeżdzam na trzydniową wycieczkę (tak, musiałam się pochwalić). Pracowałam nad tym parę długich dni! xD

EDIT:
Zapomniałam dodać. Zaraz z początku, pierwsze wspomnienie, to robota mizuki ;p ;*.

Poprzedni rozdział

Beta: mizuki i Robaś.

Rozdział III.

Zagracony pokoik na poddaszu zawsze miał dla Jaspera ogromne znaczenie. Stanowił jego małą kryjówkę przed światem. Było tam wszystko, czego tak naprawdę potrzebował – sterta starych książek, obrazy, które zgromadził całe lata temu, rozpadający się starusieńki fotel i cisza. Czasem po prostu nie mógł już dłużej wytrzymać z rodziną. Tak zwyczajnie, jak każdy na świecie, chciał pobyć sam. Uciekał wtedy do swojej samotni, siadał w starym fotelu, głęboko się w nim zapadając i czytał. Zdarzało się, że nie robił nic konkretnego, tylko trwał w bezruchu, ciesząc się otaczającym go zewsząd spokojem.
To był taki właśnie dzień, kiedy miał ochotę ukręcić Edwardowi ten głupi łeb. Pół dnia męczył się jego niepokojem, jego podnieceniem, jego szaleńczą gonitwą emocji zmiennych jak najbardziej zmienna kobieta. Resztkami sił powstrzymując się od wyprucia zimnych flaków brata, wspiął się po krętych schodach na samą górę, pędem wpadł do zagraconego pomieszczenia i został tam już przez resztę dnia.
Promienie zachodzącego słońca sączyły się przez okno, otulając ciepłem skrzące się policzki mężczyzny. Jasper przymknął oczy, rozkoszując się chwilą. Usłyszał kliknięcie i czyjeś kroki. Alice. Zbliżyła się szybko, po czym klapnęła na oparcie fotela, który zaskrzypiał złowrogo pod jej ciężarem. Jasnowłosy otworzył oczy, zerkając na ukochaną z rozbawieniem.

- Chcesz zepsuć mój ulubiony fotel? Ile ty ważysz, skrzacie? – Alice pochyliła się w jego stronę, sycząc:
- Chyba nie aż tak dużo, by nie móc władować ci się na kolana, co? – Jej oczy zmieniły się w dwie szparki.

Jasper wybuchł śmiechem, łapiąc ją w pasie i przyciągając do siebie z impetem. Dziewczyna chichotała, wierzgając zawzięcie, jednak uścisk nie zelżał. Fotel zaskrzypiał przeciągle, coś jakby jęknęło z bólem i po chwili oboje leżeli na ziemi w stercie tego, co zostało z siedzenia.

- No i zrobiłaś to. – Jego głos miał być przepełniony wyrzutem, jednak wrażenie skutecznie psuł śmiech, od którego nie mógł się uwolnić.

Ich radosny rechot wirował w powietrzu wespół z kurzem. Patrzył w jej oczy otoczone wianuszkiem czarnych rzęs, które zatrzepotały nagle i już po chwili poczuł cudownie miękkie wargi na swoich. Z pasją oddał pocałunek.

Jasper przyłożył zwiniętą pięść do ust, wbijając zęby w kłykcie. Syknął. Mocno zamknął powieki, czując ich drganie. Przed oczami zamigotały czarne i żółte plamki, ale nie zważał na to. Zacisnął szczęki, szczelnie zatrzymując krzyk rozpaczy w głębi gardła. Poczuł pulsowanie oczu i zatrząsł się nieznacznie, napinając mięśnie. Lekko zgiął się w pół, jakby zaatakował go złośliwy ból brzucha. Zaczęło go piec w rękach, a gorąco zalewało serce. Upadł na ziemię, podpierając się dłońmi. Łokcie ugięły się pod jego ciężarem. Nie rozpłacze się! Nie będzie beczał jak byle mięczak!
Za późno.
Nie płakał wprawdzie, bo będąc wampirem nie mógł wydobyć z siebie łez, ale suchy piasek pod powiekami wystarczająco boleśnie palił gałki oczne, a suchość w gardle i nieposłuszność mięśni dostatecznie upokarzały. Walnął z wściekłością w ziemię zaciśniętą dłonią. Warknął, upadając na twarz. Nawet nie poczuł chłodu bijącego od podłoża Piekła… Wspomnienie gryzło, wbijając się w umysł. Wolno, jakby rozkoszowało się jego bólem, jego słabością.
Gdzie ja, do cholery, jestem?! Gdzie jest Alice? Czemu Edward to robi? Dlaczego każe znosić mi te wszystkie katusze, napawa się moim bólem jak najgorszy sadysta i psychopata…?
Nie znał odpowiedzi. Przewyższało to jego superszybki, wampirzy umysł. Czuł się jak ostatnie zero. Oczy przepełniał mu ból i tęsknota.
Zamieniał się w zgorzkniałego wampira.

- Wstań, Jasper. Proszę, nie poddawaj się! To, czego tu doświadczasz, tylko ci pomoże. Dasz radę to udźwignąć. – Edward przemawiał do swojego brata cichym, melodyjnym głosem. Był spokojny.

Jasnowłosy uniósł głowę, wpatrując się w źrenice pocieszyciela, który dotknął mu ramienia. Wzdrygnął się, ale nie spuścił wzroku z twarzy brata. Zobaczył w jego oczach swoje odbicie…
Nie pamiętał niczego. Nie wiedział, jak się tutaj znalazł i dlaczego Edward ma przed nim tajemnice. Dusze jego rodziny ukazywały mu hańbiące sceny, w których brał udział. Czy to były jego czyny? Czy to tylko gra, która ma go przestraszyć? Czy był złą istotą, którą trzeba nawrócić na właściwą ścieżkę życia? Nie wiedział. A scena, która przed chwilą pojawiła się w jego głowie? Czy była prawdziwym wspomnieniem, czy może ktoś bawił się i grzebał mu w umyśle? Tego też nie wiedział i czuł się coraz bardziej poirytowany.
Nagle dostrzegł majaczącą przed jego twarzą bladą dłoń rudzielca. Ujął ją niepewnie.

- Kierujemy się w stronę kręgu kolejnego, Jazz. To jedna trzecia twojej wędrówki, nie trać wiary! Naprawdę uda ci się to wszystko przejść z podniesioną głową… - szeptał rudzielec i nawet jeśli przez ułamek sekundy dało się dostrzec przemykającą przez jego twarz niepewność, zaraz znowu przybrał maskę oschłego i nieczułego przewodnika Piekieł. - Bądź facetem i staw temu wszystkiemu czoło – warknął, idąc naprzód, kierując go w dół, głębiej i głębiej…
Jasper jęknął cicho, czując się lekko urażony uwagą brata, ale ruszył za nim, myśląc o kręgu trzecim.

***

Jasper potknął się o stopień, klnąc cicho. Włosy pokrywał mu pyłek opadający z ogromnego, kamiennego sklepienia. Kroki odbijały się echem od ścian. Doszli do mniejszej niż poprzednio bramy, mieniącej się jasnym błękitem. Zdziwiło to nieco blondwłosego. Spodziewał się bowiem, że im głębiej zajdzie, by poznawać przerażające tajemnice Piekła, tym gorszych wartowników i bramy z kręgami spotka. Cóż, srodze się rozczarował. A może tylko był zaskoczony? Lepiej mieć do czynienia z czymś, wydawałoby się, niepozornym, niż od progu przerażającym i obezwładniającym twój umysł.
Zza zakrętu wyłoniła się głowa przepięknej kobiety. Jej długie, czarne włosy okalały bladą twarz, a brązowe oczy przewiercały Jazza przenikliwym spojrzeniem. Chwilę potem wychynął tułów lwa. Zatem miał do czynienia z chytrym Sfinksem. Z głębi gardła kobiety wydobył się ryk, który przyprawił wampiry o gęsią skórkę. Zamrugała wolno powiekami i wpatrzyła w Edwarda, który skłonił się lekko.

- Wartowniczko – szepnął, utrzymując z istotą kontakt wzrokowy – przyprowadziłem grzesznika, który, według woli Pana Naszego, musi zrozumieć swe grzechy i za nie zapłacić. Przepuść nas, proszę, do kręgu trzeciego, którego tak gorliwie strzeżesz. – Edward wyprostował się, ale kobieta-sfinks, oddając pokłon, wciąż milczała. Tym razem zwróciła swoją twarz w stronę jasnowłosego, który ani drgnął. Rudzielec warknął ostrzegawczo. Jasper, mrugając gwałtownie, dygnął speszony i przełknął jad.

- Najpierw musi udzielić odpowiedzi na moją zagadkę – wymruczała czarnowłosa piękność strzegąca bramy łagodnie, lecz stanowczo. – Zagadki, którą ci zadam, nie rozwiązał jeszcze żaden śmiertelnik… - Istota przemawiała tajemniczym głosem, lecz Jasper, zdekoncentrowany, szepnął:
- Przecież nie jestem śmiertelnikiem… - Nie dokończył, usłyszawszy głuchy charkot wydobywający się z gardła Edwarda. Musiał czuć ogromny respekt wobec wartowniczki. Jasper zamilkł, a stworzenie, niezrażone uwagą Jazza, ciągnęło dalej:
- …ani żadna istota chodząca po świecie i po tym padole łez. Jest to zagadka, którą wymyślił sam Einstein. Może spotkasz go gdzieś po drodze. – Machnęła ciężką łapą, powodując drżenie ziemi. – Jeśli odpowiesz, przepuszczę cię za bramy kręgu trzeciego. Jeśli ci się nie uda, będę zmuszona cię zgładzić, a twojego przewodnika ukarać – wymruczała. Jasper kiwnął głową na znak zgody i zrozumienia. Sfinks przysiadł na tylnych łapach, które owinął puszystym ogonem i przemówił:
- Pięciu ludzi zamieszkuje pięć domów w pięciu różnych kolorach. Wszyscy palą papierosy pięciu różnych marek i piją pięć różnych napojów. Hodują zwierzęta pięciu różnych gatunków. Moje pytanie brzmi: Kto hoduje rybki? Masz nieograniczoną liczbę czasu. – Sfinks wpatrywał się w mężczyznę z nieukrywaną ciekawością.
Jasper zastanowił się przez chwilę.
- Chwileczkę. Czegoś mi tutaj brakuje. Nie powinnaś udzielić mi wskazówek? – zapytał. Niby jak ma rozwiązać zagadkę bez jakichkolwiek danych mówiących coś więcej? Zauważył, że kobieta-lew uśmiechnęła się z wyższością.
- Sprytny jesteś. Oto twoje wskazówki. – Wypowiadała słowa powoli, dbając, aby jej rozmówca wszystko zrozumiał. - Anglik mieszka w czerwonym domu. Duńczyk pija herbatę. Norweg zamieszkuje pierwszy dom. Palacz papierosów Rothmans mieszka obok hodowcy kotów. Mieszkaniec żółtego domu pali Dunhille. Niemiec pali Marlboro. Mieszkaniec środkowego domu pija mleko. Palacz Rothmansów ma sąsiada, który pija wodę. Palacz Pall Malli hoduje ptaki. Szwed ma psa. Norweg mieszka obok niebieskiego domu, a hodowca koni obok żółtego. Palacz Philip Morris pija piwo. Zielony dom znajduje się po lewej stronie domu białego. W zielonym domu pija się kawę. Powodzenia – mruknęła na koniec wartowniczka i zastygła w bezruchu.

Jasper zaczął szybko kalkulować w myślach wszystkie dane. Ściągnął brwi, w skupieniu szepcząc pod nosem. Edward oparł się plecami o kamienny mur i mimo że jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć, to w głębi duszy błagał brata o udzielenie prawidłowej odpowiedzi.
Jasnowłosy usiadł na najniższym stopniu schodów. Jego mózg pracował na pełnych obrotach. Drugi dom jest niebieski, więc zielony i biały mogą stać na miejscu trzecim i czwartym, bądź piątym i szóstym. Zważywszy jednak na to, że w zielonym domu pija się kawę, a w trzecim mleko, to pozostaje tylko jedna możliwość. Czwarty dom jest zielony, a piąty – biały. Anglik mieszka w domu czerwonym, więc musi on stać na miejscu trzecim. Pozostaje jeszcze dom żółty, który musi być pierwszy w rzędzie. Z podpowiedzi wiadomo, że mieszka w nim palacz Dunhilli, natomiast w domku drugim – hodowca koni. Ze wskazówek wynika także, że herbatę i piwo mogą pić jedynie mieszkańcy drugiego lub piątego domu. W drugim domu rezyduje palacz Rothmans, a w piątym palacz Philip Morris pijący piwo. Zatem w herbacie powinien lubować się właściciel domu drugiego, który musi być Duńczykiem. Czwarty dom zajmuje Niemiec palący Malboro, a piąty – Szwed posiadający psa. Dla Anglika pozostały papierosy Pall Mall. Ponieważ w domu trzecim hoduje się ptaki, to kot powinien być w pierwszym.
Jasper zastanowił się przez chwilę nad tym, co wyliczył i pomyślał nad rozwiązaniem. Po krótkiej chwili intensywnego przetwarzania informacji doszedł do wniosku, iż sławne rybki muszą znajdować się w domku czwartym, u Niemca.
Jasnowłosy wstał gwałtownie, kierując się ku wartowniczce. Edward drgnął, gdy zobaczył szeroki uśmiech na twarzy brata. Kobieta-sfinks podniosła swe cielsko z ziemi, świdrując mężczyzn mądrym spojrzeniem.

- Zastanów się raz jeszcze nad odpowiedzią, Jasper. – Edward położył dłoń na ramieniu brata.
- Nie trzeba! Znam ją! – odparł jasnowłosy.
- Ryby muszą się znajdować w domku czwartym, u Niemca! – wydyszał, pękając z dumy. Wartowniczka, choć niechętnie, skinęła głową i odsunęła się od bramy. Edward lekko popchnął swojego towarzysza, zamykając za nim wierzeje kręgu trzeciego, które nawet nie zaskrzypiały.

***

Blondyn rozejrzał się wokół. Podpłynęła do niego jasna mgiełka. Nie rozpoznawał duszyczki, więc nie był to członek jego rodziny. Odetchnął z ulgą, ponieważ bał się, że w którymś z kręgów spotka wreszcie Alice. Zjawa zbliżała się coraz bardziej, jęcząc przeciągle. Miała ładną twarz. Była to dziewczyna, ale pozbawiona rysów charakterystycznych wampirom. Jej delikatna rączka zafalowała i dotknęła policzka Jaspera. Patrzył przed siebie szeroko rozwartymi oczyma.
Zaatakowało go kolejne wspomnienie.

Skradał się ku niej bezszelestnie. Słyszał jej przyśpieszony oddech i widział mięśnie drgające pod ubraniami. Dotknął pleców dziewczyny, a ta wzdrygnęła się, łkając cicho.
- Cii… - mruknął jasnowłosy. – Nie zrobię ci krzywdy – skłamał gładko, przesuwając dłoń na jej kark i delikatnie głaszcząc ją opuszkami palców. Jednym zwinnym i stanowczym ruchem przygwoździł ją do ściany, wpatrując się w zapłakane orzechowe oczy. Musnął jej dekolt, wpatrując się w poruszające pod wpływem oddechu piersi. Poczuł jad w ustach. Pogłaskał miękkie, splątane włosy dziewczyny i zanurzył w nich twarz. Pachniały kokosami. Wziął głęboki oddech, rozkoszując się wonią jej ciała. Mocnym ruchem rozerwał koszulkę, całując szyję ofiary.
- Dlaczego płaczesz? – wymruczał, gdy na jego policzek spadły gorące krople.
- B-boję się – szepnęła, krztusząc się.
- Słusznie – warknął i rozerwał biustonosz. Złapał dziewczynę za udo, drugą dłonią pieszcząc kształtne piersi.
- Smakowicie pachniesz… - wyszeptał zmysłowym głosem.
Jej wargi były mokre od łez. Wpił się różane usta. Poczuł, że dziewczyna wbrew własnej woli wplątuje palce w jego czuprynę. O to właśnie mu chodziło. Zsunął usta niżej, na szyję, wyrywając spomiędzy warg swojej ofiary cichy jęk. Stanowczym ruchem wbił zęby, przecinając skórę. Rozkoszował się życiodajnym płynem, spływającym mu w głąb gardła. Dziewczyna szarpnęła się raz czy dwa, ale wystarczyło, że ścisnął ją dłonią w talii, a przestawała. Wkrótce i tak się poddała, a życie zaczęło ją opuszczać w zastraszającym tempie.
Kochał krew młodych dziewic. Była najsmaczniejsza. To już piąta dzisiejszej nocy. Z każdą bawił się tak samo.

Jasper zatrząsł się, gdy znowu powrócił do Piekła. Duszyczka odpłynęła. Zdał sobie sprawę z tego, że klęczy. Wstał szybko i przetarł oczy. Zobaczył siebie, jak uwodzi młode dziewczę, a następnie bez opamiętania wypija jej krew. Zrozumiał, dlaczego nawiedziło go takie wspomnienie.
Krąg trzeci ukazuje łakomstwo.
Czyżby był aż tak wielką szumowiną, że w każdym kręgu zobaczy coś ze swoich niecnych postępków? A może to wszystko jest ukartowane, jest kolejną zabawką Boga, a te wspomnienia nie mają z nim nic wspólnego?
Nie wiedział. Szybkim krokiem wyszedł z kręgu, zatrzaskując za sobą bramę. Schodząc niżej, dołączył do Edwarda.

- Głodny? – zapytał rudzielec, śmiejąc się cicho. Jasper warknął, nie odpowiadając mu. - Chodź, zwiedzimy krąg czwarty. – Edward wykrzywił twarz w grymasie i pociągnął jasnowłosego w dół, w śmiertelne tunele.

Mały dodatek ode mnie.

Beta: Suhak.

[link widoczny dla zalogowanych]

„Słyszę pierwsze nadciągające ruchy
Obserwując siebie jak powoli umieram,
Ostrze jest bólem przechodzącym przez moje serce,
Powoli mnie rozdziera…”

Poczułam jego palce na moim udzie i zadrżałam. Bynajmniej nie z podniecenia, a ze strachu. Ciemność pokoju napierała na mnie, nie pozwalając mi odetchnąć. Nie słyszałam jego oddechu. Niczyje stopy nie stąpały po podłodze. Czułam tylko obecność, która dusiła i paraliżowała.
Zimne palce dotknęły mojego ramienia, a ja gwałtownie się zatrzęsłam.

- Cii… - mruknął jasnowłosy. – Nie zrobię ci krzywdy – usłyszałam głęboki, uwodzicielski
głos.

Dłoń przesunęła się na kark, a włosy zjeżyły się pod wpływem jego dotyku. Poczułam szarpnięcie, cichy syk i mężczyzna przygwoździł mnie do ściany. Zaszlochałam, mrugając powiekami. Przede mną zamajaczyła męska sylwetka i blond czupryna. Nie widziałam twarzy naśladowcy, ale jego silne ręce błądziły wokół mojej talii. Świdrujące mnie, szkarłatne oczy ani razu nie mrugnęły i błyszczało w nich zło.
Tak, byłam pewna, że to gwałciciel. Byłam sama, gdy wszedł do mojego domu, i bałam się straszliwie. Drżałam jak osika. Mój mózg rejestrował tylko tyle, że mężczyzna napiera na mnie swoim ciałem, na dziwne oczy napastnika nie zwróciłam uwagi. Jego wzrok powędrował w dół, na mój biust, i zapłakałam cicho, modląc się w duchu, aby nie rozerwał mi bluzki. Poczułam, jak głaszcze moje włosy i przytula do nich swoją twarz, wdychając ich zapach. Zatrzęsłam się lekko, przełykając ślinę. Jego usta zjechały niżej, ku szyi, całując ją, dotykając językiem i pieszcząc. Lekkim ruchem rozerwał mi koszulkę, a ja niekontrolowałam już swojego płaczu, łzy zamazały mi obraz.

- Dlaczego płaczesz? – wyszeptał, gdy na jego policzek spadły krople łez.
- B-boję się – szepnęłam, krztusząc się śliną.

- Słusznie – warknął nieprzyjaźnie i zerwał z moich piersi stanik. Skuliłam się, tętno przyśpieszyło swój bieg a krew kołatała mi się w mózgu. Brzydzę się nawet myśleć o tym, że właśnie bezwstydnie pieścił moje piersi.

- Smakowicie pachniesz… - wymruczał zmysłowo, dotykając językiem mokrych od łez warg. Organizm reagował entuzjastycznie na jego pieszczoty. Chciałam się wyrwać, uciekać, krzyczeć… Ale mowa mojego ciała stała się zdradziecka. Usta rozchyliły się w zapraszającym geście, a dłonie przestały stawiać opór. Palce wplątały się w jasną czuprynę mężczyzny. Poczułam, jak kochanek, a niedoszły gwałciciel uśmiecha się lekko i sunie wargami ku linii brody, na gardło, dekolt i z powrotem na szyję… Silny uścisk zakleszczył się na moim udzie, drugą dłonią podtrzymał mnie w talii i poczułam ostre zęby wpijające się w moje gardło. Krzyknęłam krótko i szarpnęłam się raz czy dwa, ale ból, jakiego doznawałam, gdy mnie powstrzymywał, był nie do wytrzymania. Łamał mnie jak gałązkę, mogłam usłyszeć trzask własnych kości. Po chwili zaczęłam tracić świadomość…

Gość

Cytat:

Oczy przepełniał mu ból i tęsknota.

przepełniały, nie o jednym uczuciu mowa, a o dwóch :)

Cytat:

Bądź facetem i staw temu wszystkiemu czoło

czoła

Cytat:

Edward wyprostował się, ale kobieta-sfinks

aha, aha, masło maślane ;p mitologiczny sfinks jest w zasadzie kobietą, więc nie ma sensu pisanie 'kobieta-sfinks'. Wystarczy 'sfinks' i wiadomo o co chodzi :)

Cytat:

wymruczała czarnowłosa piękność strzegąca bramy łagodnie, lecz stanowczo

Zaraz, zaraz.. Ona łagodnie, lecz stanowczo strzegła bramy, czy mruczała?

Cytat:

- Cii… - mruknął jasnowłosy. – Nie zrobię ci krzywdy – skłamał gładko, przesuwając dłoń na jej kark i delikatnie głaszcząc ją opuszkami palców. Jednym zwinnym i stanowczym ruchem przygwoździł ją do ściany. Musnął jej dekolt, wpatrując się w poruszające pod wpływem oddechu piersi.

Litościiiii!

Cytat:

Wpił się różane usta

w różane usta.

Cytat:

Nie widziałam twarzy naśladowcy

A cóż takiego ten niedobry Jasper naśladował? :P
chyba chodziło Ci o prześladowcę, hm? Wink

Cytat:

tętno przyśpieszyło swój bieg a krew

Przecineczek po 'bieg'

Ogólnie rzecz ujmując, uwielbiam to opowiadanie. Jestem wierną fanką, ale to już wiesz :) Stylistycznie jest super i bogate słownictwo tu mamy, jednak mam jedno, maleńkie zastrzeżenie... Nadużywasz słowa jasnowłosy. Domyślam się, że ciężko znaleźć inne określenie na Jazza, ale postaraj się.
Czekam na kolejną część z niecierpliwością:)
Pozdrawiam i Wena życzę,
M.

Od razu bez bicia przyznaję się, że jako beta zawiodłam, bo miałam gorączkę i nie wiedziałam w pewnym momencie jak się nazywam XD Moja percepcja zmalała do minimum i jak Annie pisałam, na pewno nie wylapałam wszystkiego - dlatego sama prosiłam, żeby to ktoś jeszcze sprawdził, więc umywam ręce ;P Pod kropkami w dialogach też się nie podpisuję, bo ich nie było, a teraz są XD Nieważne.
Ważne natomiast jest to, że darzę to opowiadanie niezmiennie wielką sympatią. Powtórzę się - pomysł był świetny i trzymasz poziom w kolejnych rozdziałach. Podoba mi się dodatek ;P Ty mała spryciaro! Nie widziałam tego i miałam miłą niespodziankę ;D
Muszę wyjaśnić jeszcze dlaczego użyte są sformułowania "kobieta-sfinks", bo to akurat moja sprawka... Chodziło o to, że owszem, sfinks ma po części kobiecą aparycję, więc odbieramy go jako "kobietę", ale słowo "sfinks" jest w rodzaju męskim... Wyglądało idiotycznie, jak było np. "wartowniczka powiedziała", a zaraz potem "sfinks podszedł". A "sfinks podeszła" byłoby jeszcze gorzej. Nie wiem, jak rozwiązać ten problem, żeby było dobrze :(

Cytat:

wspiął się po krętych schodach na samą górę

Magda, do cholery, oddychaj! Spokojnie! Powtarzałaś to tylko 163598438246872365 razy…
Nie ma czegoś takiego jak sama góra. Góra – to góra. Zmieć mię ten pleonazm z powierzchni tego opowiadania, bom umrę.

Cytat:

(…) ale suchy piasek pod powiekami wystarczająco boleśnie palił gałki oczne, a suchość w gardle i nieposłuszność mięśni dostatecznie upokarzały.

Bo chłopak nam na wyjątkową odmianę suchot zapadnie. Piasek jest z natury suchy, więc mogłabyś ten przymiotnik spokojnie pominąć i dać się Jasperowi i czytelnikowi rozkoszować tą suchością w gardle.

Cytat:

Nawet nie poczuł chłodu bijącego od podłoża Piekła…

Hmmm… I w tym momencie mój umysł wariuje. Mamy te nasze ziemskie wyobrażenie piekła i tak się do niego przyzwyczailiśmy, że nie chcemy oglądać niczego innego. Dla mnie zimne piekło to wręcz oksymoron. I nawet chciałam ugryźć się w język, czy też paluszki, tudzież inną klawiaturę, ale przypomniało mi się coś…

Cytat:

Nad nim roztaczały się ciemne kłęby duszącego dymu. (…) Głęboko pod nim płynęła wartka rzeka gorącej, bulgoczącej krwi, odbijającej się od kamiennych ścian Piekła.

Wnioskuję, że w Twoim (czy też Waszym) piekle jest gorąco i to zimne podłoże za nic mi nie leży.

Cytat:

Gdzie ja, do cholery, jestem?! Gdzie jest Alice? Czemu Edward to robi? Dlaczego każe znosić mi te wszystkie katusze, napawa się moim bólem jak najgorszy sadysta i psychopata…?

W kwestii technicznej – kursywa by się przydała, bo w środku narracji trzecio osobowej nagle wprowadzasz pierwszo osobówkę.

Cytat:

Nagle dostrzegł majaczącą przed jego twarzą bladą dłoń rudzielca.

Moje egoistyczna podświadomość nakazuje mi zacieszyć z tego, iż znalazło się tu dla mnie miejsce… Hah xD

Cytat:

- Kierujemy się w stronę kręgu kolejnego, Jazz. To jedna trzecia twojej wędrówki, nie trać wiary! Naprawdę uda ci się to wszystko przejść z podniesioną głową… - szeptał rudzielec i nawet jeśli przez ułamek sekundy dało się dostrzec przemykającą przez jego twarz niepewność, zaraz znowu przybrał maskę oschłego i nieczułego przewodnika Piekieł.

Ale tu już o jednego rudzielca za dużo. Nie można było po prostu – Edward?

Cytat:

Skradał się ku niej bezszelestnie. Słyszał jej przyśpieszony oddech i widział mięśnie drgające pod ubraniami. Dotknął pleców dziewczyny, a ta wzdrygnęła się, łkając cicho.
- Cii… - mruknął jasnowłosy. – Nie zrobię ci krzywdy – skłamał gładko, przesuwając dłoń na jej kark i delikatnie głaszcząc ją opuszkami palców. Jednym zwinnym i stanowczym ruchem przygwoździł ją do ściany, wpatrując się w zapłakane orzechowe oczy. Musnął jej dekolt, wpatrując się w poruszające pod wpływem oddechu piersi.

Nu, nu, nu… No to po kolei:
Skradał się ku niej bezszelestnie. Słyszał przyśpieszony oddech i widział mięśnie drgające pod ubraniami. Dotknął pleców dziewczyny, a ta wzdrygnęła się, łkając cicho.
- Cii… - mruknął jasnowłosy. – Nie zrobię ci krzywdy – skłamał gładko, przesuwając dłoń na jej kark i delikatnie głaszcząc opuszkami palców. Jednym zwinnym i stanowczym ruchem przygwoździł kobietę do ściany, wpatrując się w zapłakane orzechowe oczy. Musnął delikatnie dekolt, obserwując poruszające się pod wpływem oddechu piersi.

Za ten dodatek powinnaś zostać wychłostana. Tak tam zaszalały zaimki, że miałam ochotę kłaczki z główki rwać. Moje, mój, mi… Badwardzie, jakaś ona egoistyczna! To jest do przebudowy – natychmiast.

Podoba mi się coraz bardziej i nic nie jestem w stanie na to poradzić xD. Schizujesz nam Jaspera, nie wiem, co chcesz mu zrobić, ale pomogę Ci go dobić, jak będzie trzeba… Mwhahaha. No dobra – ogarniam się już.
Masz już takie tendencje i nic tego nie zmieni… Ale chciałabym Cię kiedyś zobaczyć w innym wydaniu niż martwa Alice w psychiatryku, rozstający się Peter i Charlote, czy Jasper w piekle. No dobra – czytałam kilka Twoich miniaturek, ale zawsze gdzieś przewija się para AJ, dół i jeszcze większa deprecha… Poza tym te teksty pisałaś dawno i zrobiłaś tak ogromny postęp w ostatnim czasie, że aż mi żal do tamtego wracać xD. Wiem z autopsji, że jak pisze się na smutno to trudno się przestawić, ale czasami warto nowych rzeczy próbować.
Wiem, że wszyscy Ci to powtarzają, ale zwariuję jak się nie dołożę – jasnowłosy, rudzielec, ciemnowłosy, blondwłosy… Oszaleć można. Musisz znaleźć sobie inne zamienniki dla nazywania bohaterów. Momentami spokojnie można byłoby posłużyć się imionami, a Ty na siłę kombinujesz. Jasper i Edward mniej rażą niż jasnowłosy i rudzielec.
Podoba mi się Twoje budowanie napięcia. Dopiero teraz do mnie dotarło, że to przecież dopiero pierwsza księga… Aż boję się bać, co będzie dalej xD Nie jestem sobie tego w stanie wyobrazić, a Ty za nic rąbka tajemnicy uchylić nie chcesz (tylko przypadkiem mi to ze spoilerami nie wyjeżdżaj!).

R.

Gość

mizuki, wydaje mi się, że mogłoby być po prostu 'sfinks podszedł', czy 'wartowniczka podeszła' i wszystko byłoby w porządku. Bo kiedy wyjaśnione zostało, że wartowniczka jest sfinksem, to czytelnik powinien wbić to sobie do głowy :)
A skarżyć będzie się ten, kto ani troszkę nie zna mitologii, a to byłby wstyd taki, że lepiej nie mówić Wink

A, że tutaj z reguły są ludzie inteligentni i dość oczytani, to podejrzewam, że tego problemu by tutaj nie było :)

Przeczytałam ten FF po raz pierwszy i już teraz wiem, że będę jego wielką fanką Wink

Strasznie podoba mi się to, że nie próbujecie sobie ułatwić pisania najprostszą budową zdań i tak dalej.:P Opowiadanie jest świetnie napisane i skonstruowane:))

Podoba mi się treść. Jest nieprzeciętna, niepowtarzalna i jedyna taka na całym Fan-fickowaniu :P Kwadratowy

Wciąż zaskakujecie, nie nudzicie i pomyły są świetne:)) Dialogi jakieś takie żywe i wgl. Wink

Co do błędów, to jak bardzo bardzo wciągnę się w czytanie- nie zauważam ich zupełnie:)) A zresztą nie ma ich prawie wcale :D

Życzę dalszej dobrej współpracy i weny twórczej xDxD

PS.Zwracam się "wy" , ponieważ pracują nad tym, jeśli się nie mylę, 2 osoby:)) Jak kogoś jakoś uraziłam czy coś to sorry Rolling Eyes